پوهندوی شیما غفوری
31/08/2013
کـم بیــفتـد اتـفـاقـی این چنـیـن
وقت وصل جان با جان آفرین
که به یک وقت ومکان دوجان رود
ازدو تـن آزاد بر جـا نـا ن رود
آن یکی سرباز و دیگر جان به کف
در دو راۀ مختــلف با یـک هد ف
روح آن دو د ر ر ۀ پرواز شد
قفــلها از هـر دو پیـکر باز شـد
در رۀ پرواز هـردو میگریست
یک زغم دیگر ز شادی بهشت
چون رسیدند در فضای عرش او
لـرزه بر انـدام شان شـد که نـگو
ذات حق پرسید هریک را زنا م
وز دلیـلِ مـرگ و آزادی ز دا م
آن یکی گفت: من مسلمان بوده ام
در جهــاد کـفــر جـان را داده ا م
با دلیری بسته کردم در تنم
سِیر باروت را برای میـهنم
با الـلـه اکبـــر دادم انـفــجـــار
مکتب این ملحد ین و آن کفار
ذات حق پرسید آن دیـگر ز چون
ازچه دادی جان شیرینت به خون
گفت من بودم یکی حامی خلق
تا بـخواننــد کــودکان ما سبــق
تا بدیدم این برادر را به راه
فهـم کردم کو کنـد مارا تبـاه
چون به هرسو طفلکان پاک بود
وقت تفریح هر یکی بـیبـاک بود
چو نظر کردم به آن نو باوه گان
حَیفم آمد تا شوند بی روح و جان
رفتم و آغوش کردم این جوان
تا ستانم چـره و بـم را به جـان
آن جبار و آن رحیم اندیشه کرد
انتحاری را به یکسو گوشه کرد
خود کشی امریست نا بخشودنی
علــت و معـلول ندارد این شنـی
گـفـت دانـی نقــص کارت را کنــون
یا که روحت تا هنوز است در جنون
گفت: ای حق من تو را خادم بودم
مـــن پی حـق در رۀ تو گــم بـودم
ایـنـهمه از بــهر تــو من کـــرده ام
تا شوی راضی ز هر یک کرده ام
گفت حق: ای طفل نادان و غبی
از بــرای من چــرا این کرده ای
مـن برای بنـده هام جان داده ام
زنده را از بهر زیستن زاده ام
تو بـجای مـن خـدایـی کرده ای
از حق خود پا درازی کرده ای
خود کُش و در ضمن قاتل گشته ای
قاتــل چنـد جـان بـسمـل گـشـتـه ای
گر شود کوه ها همه ریگ روان
تخــت عـد لـم بسته گردد بی گـمان
آن دم آیند دستــها بر گردنت
نفس های مرده گیرند دامنت
بیگمان حـق را تــرازو میـکنـم
حق هر کس را به دستش مینهم
واقعۀ در لغمان در سال ۲۰۱۳ الهام بخش این شعر بود.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
یارب دلم ترا به کجا جستجو کند
درخیمه یا به قصرکسان گفتگو کند
از آتش زمان وجهان چشمه در گرفت
با زهرآب حادثه هر یک وضو کند
امروز آنچه شیخ زمان عرضه میکند
کَی منکر خدای به خلقش چو او کند
کار حرام را به حلال فتوه میدهد
خون عزیز دل تهِ جام وسبو کند
قاموس*های رنگ بباید ز بهرآنک
مِداد وقت قِصص ما موبه مو کند
کاخ بلند ظلم از آئینه و چراغ
بر نعش آرزوی یتیمان نمو کند
گر تیشه را دسته به جاغور نباشد ش
نخل ام زپای خاک به افلاک رو کند
بس کن زغیر شکوه که بیداد از خوداست
هرکس گلیم خانۀ خود را رفو کند
گر عدل ورحم، کار وتواضع شود عیان
مرد است آنکه قبر مرا زیر و رو کند
شیما دلت زجور زمان داغ ها گرفت
این گنج تیره جلوۀ صد ماهرو کند
* دریای عظیم
ماربورگ 18.04.13
بالا
بازگشت