بلقیس مل
ارمغان تاریکی
در تاریکی و ابهام
به احتیاط قدم ګزاردم
روح و حواسم آوای رفتن بر لب داشت
بر تمام وجودم حجم سنګین شب نشسته بود
من زنده ګی را در جام لحظه ها بدست داشتم
. . . .
درآسمان نیلګون و ملول
ستاره ها میرفت و میسوخت و می مُرد
آنشب تمام هستی من
چون قرص بلورین ماه
شیشه ای پُر از آب
اینسو و آنسو تلوتلو میخورد
و ترانه ای غمین را سر میداد
. . . .
در کوچه های مارپیچ شهر دلم
کبوتران پُر اندوه با ناله و درد
با ګام های خسته وبرهنه
با تمام تلخ کامی ها
بر دریچه قلبم
به انتظار نشسته بودند
. . . .
ذهن من بسان بلندی ها
اعتماد و با ورم پُربار تر
از امید ها و آرزو ها
سر شار تر بود
. . . .
چشمانم حضور خواب را نداشت
زندګی آنشب من
بیصدا بود
اینبار نمیخواستم که
ګلهای باغچه ای آرزوهایم
بار دیګر پژمرده ګردد
بیاد سخاوت خورشید
در انتظار بودم
خاطره ها خوابش برده بود
. . . .
آنشب من احساسم را
با تاریکی قسمت کردم
قسمت کردن محبت کار آسانی نیست
درد من فراموش نا شد نی بود
و نه به نسیان سپردنی
نه زخمی بود درمان شدنی
. . . .
بار بار تاریکی آنشب را
با آیینه تقسیم نمودم
بیاد حقیقت های بی پایان او
تو که واقعیت را نمایانګری
بمن بنما
یا که در نظرم زمان ایستاده است
یا که بی حرکت
سایه شب از ضرب وسوسه ها
مرا سیاه پوش ساخته
. . . .
نه غنچه ای آرزو هایم شګفت
نه خنده ای کهکشان را دیدم
نګاه کن غم درونی ام
قطره قطره آب میشود
مرا به اوج میکشاند
شراره ای مرا بکامش میبرد
وقتی ابدیت می آغازد
شب می خوابد .
به ادای حرمت
بلقیس «مل» ۲۸-۹-۲۰۱۳
بالا
بازگشت