عبدالوکیل کوچی
شاه وشبگرد
یک حکایت از کلام مولوی خوانده بودم در کتاب مثنوی
بحث سلطان بود هنگام کمین شرح شبگردیء شه با سار قین
پر ز اندرز و معانی بی شمار لیک مفهومش بود از این قرار
یکشبی سلطان محمود از عتب رفت سوی شهر اندر نیمه شب
رو برو شد همزمان با چارمرد نا شناس انداخت خودراحیله کرد
گفتشان در این شب تیره وتار از برای چیست این گشت وگذار
پا سخش گفتند ما یان سا رقیم دزد مال و نقد وجنس وچارقیم
گفت اگر دانم کمال و کار تان من هم امشب میشوم همکار تان
کرد پرسان هر کدامش را به فن که زدزدی مر شما را چیست فن
شخص اول گفت از بالا وپست باز سازم بی کلید در را بد ست
دومی گفت سگ اگر جفجف کند سوی او بینم زبانش خپ کند
سومی گفت گر ببینم هرچه مال بسته گردد بار گردد بی محال
چارمی گفت هرکه را بینم بشب می شنا سم روز آنرا بی تعب
شخص پنجم درمیان خودشاه بود کز همه راز و هدف اگاه بود
همرانش چون از اوکردند سوال که چه داری درفن دزدی کمال
گفت در هنگام سختی و ضرر ریش جنبا نم ، شود دفع خطر
یا که درهنگام فرمان ازقصاص ریش جنبانم ،همه گردد خلاص
پس بگفتند ش که تو در کار ما مهم استی باش چون همکار ما
در فن دزدی تو از ما بهتری نیک باشد گر تو هم با ما روی
بعد ازآن رفتند سوی خانه ی تا بدزدند هر چه از کا شانه ی
آنکه در را دید بسته ، باز شد کار دزدی ، همزمان آغاز شد
آنکه سگرادید،سگ خاموش ماند بی زبان و بی شر و بیهوش ماند
آنکه دید اموال را ، انبار شد بسته بندی گشت وهریک با رشد
بستدند اموال را ازهر چه بیش بردهر یک سوی منزلگاه خویش
شب گذشت و پر تو فردا دمید وقت پر سشها و پا سخها رسید
شه چوبرتخت عدالتگاه نشست چشم دل را باز کرد ودیده بست
چون بیا وردند سر هنگان زدور چار شخص دزد را اندر حضور
هرچه درشب دیده بودآن نیکبخت یک بیک آنروزدر ذهنش گذشت
چونرسید آندم زمان بازخو است هرکه اندرترس وشه درتازوتاخت
گفت خود را معرفی سازید هان تا بدانم چیست کسب وکارتان
هر یکش گفتند از دزدیء شان هر که هر فن داشت کرد آنربیان
چارمی که آنچه شب میدیدکاست روز روشن بهتر آن رامشیناخت
شاه با شخص چهارم گفت تو از فن خود هر چه میدانی بگو
گفت که این مهلکهء مدهش است ریش بجنبان که همین وقتش است
عبدالو کیل کوچی
بالا
بازگشت