محمد آجان غلجی
چند رباعی
کین ننگ است
تا که خون ریزد و جاری جنگ است
عرصه خد مت دا نا تنگ است
میهن سو خته ؛ در معر که ها
طلبد صلح و صفا ؛ کین ننگ است
کس چه داند
کس چه داند که بر این ملک چها میگذرد
روز ها فتنه و بیداد و بلا میگذ رد
دوستی ؛ باهمی و عاطفه ها رفته بخواب
خوشی و خنده ندیدیم عزا میگذرد
سیرت زن
زن ستیزی نه شریعت که شرارت خویست
سیرت زن نه به چادر نه حجاب شرعیست
نه که شلاق و اسارت ره بیرون رفتی
بلکه در معرفت و کار و فضیلت جو یست
مادر
ای مادر مهربان و غمگسار و ر نجور
دانم چقدر بر من افسرده یی غمخور
رنجی که تو در تربیتم برده یی عمری
گر خدمت تو می نکنم ؛ دیده یی من کور
دوری از یاران
رفت ایامی که با یاران خود می زیستم
دور از ایشان ؛ نمی دانم که دیگر چیستم
رزمهاو رنجهایش ؛ بهتر از خوش لحظه ها
کاش باز اید زمانی ؛ در صف خود ایستم
آن کیست
آن مسلح که نیازرده وطنداران کیست؟
جیب ملت که نه دزدیده ؛ بگوید آن کیست؟
جای عمران و شگوفایی میهن ایشان
تا توانسته و ؛ ویران نه نموده آن کیست؟
ویرانی دهکده
هر لحظه که آن دهکده ام یاد آید
از دیده من چه ؛ اشک ناشاد آید
جایی که در آن تغیر مثبت آریم
ویران شد و ؛ زان ناله و فریاد آید
باد وطن
آن باد که از سوی وطن می آید
احوال پریشان چمن می آرد
ما چشم براه ؛ خبر صلح و صفا
زین جنگ وطن سوز حذر می باید
گرگان جهان
گرگان جهان به خاک ما تاخته اند
هر بار ؛ سر افگنده شده باخته اند
زین بیش چرا ؛ به امتحان می گیرند
ما را چه کسانیست ؛ که نشناخته اند
ناسازگاری با زمانه
جاریست اشک یاس ز چشمان من همیش
همواره مانعی ؛ ره من هست بیش ؛ بیش
ناساز کس مباد ؛ چو من با زمانه هیچ
هر روز غم فزون شود ؛ از روز های پیش
فتنه دشمن
خاموش باد حرف نفاق و شقاق و کین
پیروز باد ؛ و حدت اقوام سر زمین
این کینه هاست ؛ مرجع آلام ما همیش
ناکام باد ؛ فتنه دشمن به نام دین
ره دیوانه چرا
ملتا خسته و افسرده چرا؟
همه بر جان هم افتاده چرا؟
حاصل اینهمه خونریزی چه است
عاقلان را ره دیوانه چرا؟
خیل چمن سوز
آن گلشن دیروزه که ویران شده امروز
نی از گل و بلبل خبری هست و نه نوروز
گویی که یکی سیل سیه ؛ برده چمن را
حاکم شده در خانه ما ؛ خیل چمن سوز
به روشنفکران بی توجه
امروز رو شنان وطن کینه گسترند
ناخوانده ها که هیچ سزاوار گله اند
زین بیش کینه گستری باخلق دشمنیست
تاریخ و خلق ؛ بر عمل کلیه داور اند
شبهای طویل
این چه شب های طویل است که پایانش نیست
چقدر زشت و کریح است که تمثالش نیست
ما یخن گیر هم و ؛ غیر به راحت تا زد
حریت با هویت رفت ؛ که پرسانش نیست
با همت باش
نا امیدی ؛ ره پیروزی نیست
غصه کردن ره بهروزی نیست
عزم و همت هر چه راسهل کند
با همت باش ؛ پریشانی نیست
غم ره گمشده
از قضا سنگ که افتد سر ما می آید
غم ره گم شده بینی ؛ بر ما می آید
مامگراز اذل ؛ اینگونه پریشان زادیم
هر مصیبت ؛ که سراغ در ما می آید
پند
اگر ما از گذشته پند گیریم
به جای کینه ها ؛ پیوند گیریم
نفاق و دشمنی ها را زداییم
سعادت را یقینا چند گیریم
بالا
بازگشت