ف.بری  

         قلـــــب ویـــران

طاهرفکرم  مرا بر آریانا  برده اســــــت           بر دیار محنت و غم  قلب آسیا بــرده اســـت

  نی نوای بلبل و نی رنگ وبوی گلستان            هرچه پیدا بود زهستی دست یغما برده است 

نی خرابی در خرابات مطربان دمسازغم            ذوق الحان و طرب را سیل غمها برده است

قیامت  کبرا به پا گردیده  در کابل  زمین            صور اسرافیل این شهر را به افنا برده است

وهم و ظلمت مید مد ازچشمه زنگار شب           پرتو انوار رحمت رخت انسا بــرده اســــت

 تیره میدارند صفای ذهن به موهوم وخــــراف              زاهد سالوس بر شهر دست افتا برده اســـت

 بر غلط تفسیر میدارند زاحکام خــــــــدا           بر جلال وعظمت دین چشم اعما برده است

بسکه بیزاراست بری ازفتنه وریب وریا           التجا بر رحمت   آن ذات  یکتا    برده است

 

  +++++++++++++++++++

 

بازیچهء اهریمنان

 

قلب آسیا گشته مجــــروح از فتن      صلح و آرامش شفــای این وطن

تیر زهــــر آلود تبعیــــض ونفاق      می خراشـــد سینه اش از افتراق

ازخودو اغیاربر او دارند نظـــــر      سودخودسنجند زاوضاع یا ضرر

آنکه نفعش درکشاکش مضمراست     آتش افروز وشیاد و مخبـــراست

آنکه او بــــــر صلــح دارد مدعا       ســــــعی دارد درره امن و دغا

ملت افغان ازین فســــــانه رنگ       گشته اند آماج صــــد تیر خدنگ

ازفریــــب و خدعه و از ماجرا       درخروش و در تلاطـــــــم دایما

گشته اند گمراه دربحــــــر نفاق        الفـــــراق والفــــــراق و الفراق

گاه شوند دردین ومذهب درعناد       می شـــــوند بازیچهء دست شیاد

گاه شوند مجذوب قـــوم ومنطقه        سرگران درگیرو دارو معضـله

دور مـــــــانده از رونــــد ارتقا         گاه نیاسودیم درامـــــــن و رفا

فقر و بیداد است نماد این وطن        درفســـــاد دارد نشــــان مبرهن

آخـــــرانسانیــــم واز نسل بشر         تا به کی نشناسیم خیر را زشر

دیده های عقـــــل گر بینا شوند       فتنه و شیـــــــاد خود رسوا شوند

بر فروزیم نور عرفان دروطن       وهم و ظلمت را بدورداریم زتن

با تمـــــــدن همره و همپا شویم        پردهء جهل بر دریـــم بینا شویم

ساز هستی درنــــوای علم وفن       غیرت و شان است بهر هموطن

کی روا باشد ازین بیش اینچنین      خوار ومحتاج وحقیــر و دستبین

همتــــــی درکار می باید نمود        زین حقارت جان وتن باید زدود

 

ف. بری

تکیه گاه

پدربــــا فرزنـــد در راه روان بود         زپیری موســــم عمرش خزان بود

نهاده دســـــت بر دوش پســــر تا          نبینــــــد لطمهء از لـــــــــرزش پا

پــــــدر گفتا پسر ای نور چشمان          بــــــود مهر تو دایم بر دل و جان

تــــــرا قوت بود بیش یا مراهـــم          ز تــــــو بیشتر بود نیرو فراهــــم

بگفت فـــرزند، مراقــوت بود بیــــــش           نه جای پرسش است نی جای تشـــویش

پدر بـــــــار دگر بنمــــود پرسان          همان پاسخ شنید از نورچشمــــان

گرفت دستش پدر از دوش فرزند          دلش بــــگرفت ازین گفتــار دلبند

به خود گفتا پسـررا چه هوایسـت           زاخلاص وادب دورخود نمایست

پدربازهم بگفتــــــا ای پسر جان            ترا بیش است زپدر قدرت وشان

پسر گفت نه پدر، مـن خاک پایم            زتــــــو باشـــــد نوا و هر ادایـم

چو دست تو مرا اندر قفـــــا بود           از آنم کــــوه قدرت تکیه گاه بود

مرا قدرت بودی چون کوه فولاد           رضامنـــــــدی پدر نیروی اولاد

پدر دامان مهرت پر توان است            مرا پشت و پناه درهرزمان است

تو بودی ای پدر از آنکه هستم           مرا هستی زتوست هرآن که هستم

بری مهر پدر لطــف خدا است          دعایش مظهــــر مجــد و رفا است

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

ف.بری

مدعیان رهبری

 

چون نیند واقف زعدل و داوری

هر یکی خواهــــــد مقام رهبری

میل شان برثروت و جا و جلال

عزم شان بردزدی وغارتگری

دانش و تقـــــوا ندارد اعتبـــار

ثروت و قدرت  نمادِ بهتری

بهر نظم و اعتــلای این وطن

عاری از بر نامه و از باوری

عاشق جا و مقام و ثروت اند

چون رسد ازهردیار وهردری

میدرایند درلباس رنگ رنگ

بهر افسون و فریب و دلبری

آزموده سرمه اند درچشم خلق

خاک میپاشند به چشم مشتری

از چپاول ازقصاوت هر یکی

کوی سبقت میبرند از دیگری

وهم وظلمت تیره گردانیده راه

راه نیابد خبرت و روشنگری

شبروان در ظلمت وهم و دغا

می شـــوند سالار نظم بربری

ملتی در بنـــــــد اوهام و فریب

میکشند رنج فساد وخود سری

گر شوند اگاه از نیروی خلق

می زدایند فتنه و جــادو گری

میگشایند ره به ســــوی آفتاب

محو دارند ظلمت وخیره سری

نور علم و معرفت سازد بری

ملک آبـــــاد و صفای رهبری

 

 

+++++++++++++++++++

 

رنج مردمان

سه علـــــــت آمد دلیل رنـــج و درد     زو بشر گردد ذلیل و رنگ زرد

رهبـــــــران فاسد و دزد و مـــــکار     می زدایند راحــــت و نظم وقرار

رهبـــــــر موهوم گرای خود پســند      کـــی توان دید درد و رنج دردمند

اونبیند جـــــــزطریق و رائی خویش      درد ملــــــت میشود افزون وبیش

ازفســـــــاد واز شــرارت دروطن      نـــاله خیزد از گلــــوی مرد وزن

مشـــــــــکل دوم بود روحــــــانیت      چون نخواهند صلح وامن وعافیت

راه وحــــــــدت نیست درآیین شان       نفـــــی می دارند فـــــکر دیگران

میــــکنند تفسیر ازدین رنگ رنگ       درتقـــابل گشته اند باهم به جنگ

چون وکیل و نایــــــب هفت آسمان       مالـــــک روز جزا اند این زمان

میـــــــدهند فتوا به قتل مردمـــــان        وعـــــده ی جنت دهند بر این و آن

میکننــــــد تخدیر فــــکر نو جوان        بربهشت و حورو برشرب روان

آتـــــش جنــگ و نفاق دامن زنند         از جهــــاد و دین وایمان دم زنند

فتنه وخشــــم وقصاوت این زمان        گشته بر پا زین مخـالف رهبران

دین امامان گشته اند فربه ومست        حیلــــه ها ازنام دین دارند بدست

میـــــــکشد بارستـــــــم هر بینوا          زانـــــــکه در دام فریبند و دغا

ملـــــــت جاهل فقیر و بی صـدا         علـــــــت دیگر بوند برمــــاجرا

می شوند مجذوب دروهم ودغــا         آلــــــهء تفتیـــن شــــــراند وریا

چـــــون ندانند شیــــوه ی بالنده گی        میگرایند برفریـــــب و گنده گی

بهر شان قتل و چپاول است روا        چونکه فتــــوا میدهند شیخ وملا

هرفریب وفتنه است مقبول شان         آتش جنگ وشرارت است روان

چون اسیرند دررهء وهم وگمان         زان نیند واقف برخواست زمان

دین داران گشته اند زار و زبون         ازتعقل دور در وهـــــــمُ و جنون

جمـله آفات اند روا درملک ما          زان سبــــب افتاده ایم در ماجرا

ســــال ها شد میکشیم بارِ سُتم        از جهـــــالت از خرافات از زلم

تا نیـــــابیم راه تنویر و صـــفا        کی بـــری یابیم ازین ظلمت رها

         ف.بری

 

 

---

بالا
 
بازگشت