سروده های ای از عزیزه عنایت
طواف کعبۀ دل
هستی ام را تا غمش درخویشتــن پیچیده اسـت
جوشش زنجیــر من تــا آسمـان نـالــیده اســت
بــرگ خــامــوشــم که از نخل امــید افتــاده ام
صــد چمن رنگ بهــارم داغ او دزدیـده اســت
تـــا نفــس بــالـــد بــه پــروازتمـــنای وصـــال
نقــش درآینــه ام رنگ صفـــا پــاشیــده اســت
گــــرطــــواف کــعبــۀ دل بــــود هـــردم آرزو
غفلتــم در راه وصلـــت پیش پا خوابیده اســت
دربــیــابــان محـبــت ره روی گــــم گشـــته ام
پـــای پـــراز آبــله درپـیــچ و خـم گردیـده است
ازگـلستــان غبـــارمـــا بــه صحـــرای جــنــون
نخــل عشــق نـــو بهـــاران دگــررویــده اســت
پــا بــپــای نــاتــوانــی چنــــد با شیـــم همنفــس
ای فلک این چیست که آسایش زما ببریده است؟
تــا به گــرداب غمــش درپیچ و تـاب افتــاده ایم
ســا حــل امیــد، دورازچشــم مــا افتیـــده اسـت
عیش هستی گر(عزیزه) غنچۀ گل بـرلب اسـت
عالمی دریک تبسـم عمـــر گل پوشـــیده اســت
18/ فبروری/ 2013
هالند
گنج قنا عت
ازشکست دل, بتـن مــوج شـرر داریـم ما
همچو ابری ناقــراری چشم تـر داریم مـا
جلــوۀ عشـق است در آئینه ء اجـزای مـا
از گلستـان محبـــت گل بـه سر داریم مــا
تا ادبگاه صبوری مرغ دل پیموده اسـت
از بسـاط گنج تقــوی تــاج ســرداریـم ما
قطره های خـون دل دامان مارنگین کنـد
لاله ســان از دشت غم داغ جگرداریم ما
فقــر گیـتی کـم نسازد ثـروت هستی مــا
زانکه ازگنج قنا عــت سیم وزرداریم ما
درهوای ذوق پروازش دل وجـان باختیم
غافلیم ازخویش,کزوبـال و پـرداریم مـا
تا رهی هستی(عزیزه)تاروناهمواراست
پــای پــراز آبله انــدر سفــر داریــم ما
27 دسمبر2012
هالند
بالا
بازگشت