فریبا آتش صادق
عروس شعــــــر
سلامم را پذیرا شو
تو ای شهری میان دشت تنهایی
که بادها کولی ای درد ترا اینجا
برایم ارمغان آرند
که در هر پیچ آن میپیچم و از درد میگویم
چه غمگینی تو شهر آرزو هایم
و این غربتسرا دشتیست بی آهنگ
و چه دلتنگ
و مهتابش ز ما دور است در شبها
همچو سایه ای یزدان
تو ای شهری برای دوستی و آشنایی ها
بمان لختی برای مان
تو ای پامیر،
تو ای شور شهامت ها مریز از جا
در غرورتو نهفته است
روز های شادی و عشرت
تو ای کشتی لرزان طلایی
در میان بحر، سرگردان
تو ای مادر
تو ای میهن
بگیر دستم که تند باد زمان
ما را زتو هرگز
نپاشد دور
تویی میهن آهنگم
تویی میهن عروس شعر
پر رنــــگم
فریبا آتش صادق
آلمان
01.02.2014
++++++++++++++++++++++++++++++++
درد غربت
وطن باشد سرود هر نوایم
پرستوی سپید شعر هایم
وطن عشقش غرور جاودانیست
فراسوی شکوه مهربانیست
وطن باشد اذان عشق انسان
و فریادی برای راز پنهان
وطن عمر غزلهایش نگفته است
و گلهای امیدش نا شگفته است
وطن باشد دیار عشق و امید
نوازشگر برای ما چو خورشید
وطن خاکش مرا سرمه به چشم است
وگر قدرش ندانم این چه خشم است
بدیوار دلم نامش نوشته
غم تلخی برای دل نوشته
وطن وای و وطن وای وطن وای
درین غربت به من آغوش بگشای
بالا
بازگشت