اسیر بلا

تا بکی این شور و فغـــــــان ای خدا

ملـــــــــــــــت ما گــــــشته اسـیرِ بلا

لعنت خـــــالق شده اینجـــــــا مگــــر

خیر برون جــــسته به یغمـــــا دگـــر

خلــــق خدا گـــــــشته به رنج و تَعَب

دست و زبانست دو تا در طــــــــــلب

غیـــــرت و همــــــــت همه برباد شد

دشمن مـــــا زین همه دلـــــــــشاد شد

هر سو ببینی که منافـــــــــق پُر است

اشک یتیم است که همچــون دُر است

بیوه کـــــــــند عـــــذر کــــسی نشنَوَد

گـــــــــــوش، کر انداخته راهش رَوَد

قامــــت این مُلک شکــــــست از جفا

گـــــــــــشته به این مُلک همه بی وفا

مــــــــــادر میهـــن شده بر اهـــریمَن

عـــاجزِ بیچــــــاره یی چون بیوه زن

گـــوش فــلک کــــــــر شده تا آسمان

گـــــــویی شکسته کمــــــــــرِ نردبان

سایه یی منحــــوس رسیده فــســـوس

بر سر ِ کــــــارست ببین چــــــاپلوس

ملــــــــتی را کرده چه خورد و خمیر

تا بکــــند نام و نشـــانش شهـــــــــــیر

شهرت ِ خـــــــرّیّت او نا بکـــــــــــار

چوکی و شهرت شودَ ش زهر مــــــار

آنکه نداند یکـــــــــی دشمن ز دوست

سهو و خطــــــا دانی همه زآنِ اوست

ای که تو افغـــــــــانِ هوس رانده ای

دانی مگـــــــر هیچ که پس مانده ای؟

تا به مـــــــــریخ رفت سرِ قـــافــــــله

نیست مگــــــر هیچ ترا حوصـــــــله؟

رفت کجـــــــــا غیرت افغـــــانی ات

گــــــاهی نبینی به پــــریشــــانی ات؟

صـــــادق ِ میهن نشـــــدی تا کــــنون

چشم تو کورست ازین خاک و خـون؟

نام خدا گـــــــــــیری و منکــــر تویی

گشته یی مرموز، که مضـــــمر تویی

ای که نمـــاز تو فـــــــریب و ریاست

تخم ِ ریا دانی بســـــــــــی  ناسزاست

در دل تو ریشه یی از مکـــــر رُست

ساقــــه یی ایمان تو خامست و سست

بسکه تویی بی هـــــــــــنر و بی خبر

حــــــــرف مـــــروت بتو شد بی ثمر

گــــــــوشه گرفتی ز چه کــاهل شدی

عــــوض تعلیم چه جــــــــــاهل شدی

جاهــــــــلِی تا هــــــر که فــــریبد ترا

گــــــشـــــــــتی طفــــیلی و نزیبد ترا

علم که امـــــــروز بوَد چون ســــلاح

خیر بیندیش و بکن این صـــــــــــلاح

تا بکـــی اینجــــاست همـــه اضطرار

مشتی به کـــــــــــرسی و همه نابکار

همــــــوطنم از چه منافـــــــــق شدی

بهــــــــر وطندار نه مشفـــــــق شدی

دادی عنان ات تو به دست کـــــــثیف

چیست؟ که شیطان شده بر تو لـطـیف

کـــــــــــشورِ همسایه چه دارد خیال؟

خُـــــرد و خمـــــیرت بکــــند تا ذوال

بر تو چــــــــشانده ست ز افیون جهل

از سر غفلــــــــــت شدی مفتون جهل

آن کــــــــــه ز تو مشعـــل اسلام کرد

نام ترا یکــــــدمی بدنام کـــــــــــــــرد

کــــــــرد مسلمانیی نو از نهــــــــــــاد

آتشـــــــــــــــی افروخت که بر باد داد

رسم ِ نوی خـــــــود کشی بر تو فزود

کــــــــــــشته شود مردم ِ تو زود زود

آه کـــــــــــه بادار تو شد چــَـــــودَری

تا که درین ملک کــــــند خــــــرگری

ملک خودش محــــــــــــکم و آباد شد

ملـــک تو ویرانه و بــــــرباد شــــــــد

خــــــون تو ریزد شب و روز آن دنی

چیست؟ دو دســـتت به سرت مـی زنی

خـــــــــــون تو پنجــــــاب کند گلــشنی

کــــشته یتیم ِ تو به هـــــــــــــر برزنی

تا بکی این خــــــــرّیت و خـــــــرگری

کـِــــرده یی دشمـــن منگـــــر سرسری

خـــون ترا خورد کـــه قــــوَت گـــرفت

راست بگـــــویم نشوی در شگِــــفــــت

ملک اگــــــر باز شود بی رجــــــــــال

تجــــزیه ســـــــــازند ترا بی خــــــیال

چـــــــارۀ ما وحــــــدت ملّــــــــت بوَد

راستی و صـــــــدق و عـــــــبادت بوَد

دور بکن قــــلـــب خـــــــــودت از ریا

تا نشـــــوی پســـت به روزِ جــــــــــزا

پای مکـــــــش بیشــــــترک از گلـــــیم

تا کـــه نیفـــتی همـــــه در ترس و بیم

آن که به دانش بکــــند ســنــج و فهـــم

هیچ برآشفــته نگـــــــــــــــردد ز وهم

بیش بکــــن دانش خــود ای ذکـــــــــی

زین که به بیگـــــــانه شوی مـــتکــــی

چـــــــاره یی تو نیســت بجز اتفــــــاق

آتشی افــــتاده اگــــــــــــــــر از نفــاق

آشـــــــــــــــتی ِ ملـــت ما لازم اســت

ملتی از وحــــدت خود قــــــایم اســـت

دســـــت به بیگــــانه مکــــن بیش پیش

جمـــع بشو تا که نگـــــــــــردی پریش

قهر مشو زین که (همـــایون) چه گفت

زنگِ دل ِ خـــویش ز حقگـــویی رُفت

سید همایون شاه عالمی

2 فبروری 2014 م

کابل – افغانستان

مونس

ای هم صدا تو مونسِ شبهــــــــای ِ خلوتم

با صـــوتِ جانفـــزای ِ تو گویی به عادتم

یارب نصـــیب ِ دشمن ِ تو مـــاتم و غمت

از تو فضــــای ِ گــــرم شده کنج عزلـــتم

در خـنده های مست ِ تو من نشه می شوم

با همــــتی بیا و بیفـــــــزا به جـــــــــرئتم

رنگین نشسته یی تو به قلب حــــزین ِ من

آمــــــــــــاده هر زمان که بگویی بخدمتم

با تو محیط ِ من شده از عشق همــچو گل

غایب مشو که کشته یی هر دردِ فـــــرقتم

من از تو بگذرم خدا نکند همچو محشری

با مـــــــــــردمان بگو مکنید این نصیحتم

اندر کـــــــویر قلب من آوردی آب ِ عیش

کـــــــــــــوهی ثبات عشق بود دانی همتم

چشمــــــان ِ بیگـــــناه تو شد نقش دیده ام

از ضعف دست کوته ِ خود من به خجلـتم

اندر صــــفای ِ عشقِ توام باوفــــــا ترین

پاکـــــــــیزه از سرشت بوَد اصل فطـرتم

ابیات شعرهای (همــایون) ز شوق تسـت

بازآ ی در کـــــنار و بیارآی عــــــــــزتم

سید همایون شاه (عالمی)

10 جنوری 2014 م

کابل – افغانستان

مسند عشق

ای روشنی ِ قلــــب من ای نورِ دیده ام

عـشق ترا به قیمت ِ جـــانم خــــریده ام

گشتم حـــــــریر ِ عشق ز پیراهن ِ حـیا

نام ترا به رگ رگ جــــانم تنــــــیده ام

صاحبنظر شدم به تمـــام جهـان و لیک

تنهـــا ترا ز پهـنه ی دنیا گُــــــــزیده ام

در هـر رگم که خـون ِ وفـاداریی تو شد

از دام پر مـلال هـــوس هــــــا پریده ام

دیدم به نرگـــــس ِ تو که بیمـار وار بود

بگذشتم از خـــودم که به پایت رمیده ام

بر قلـب من نشستی و سلطـان من شدی

گـــویی به اوج مسـند عشقــت رسیده ام

یاد تو در هــــوای ِ محیطم احـــاطه زد

عــشق ترا به مرکـــــــز دل پروریده ام

خون گریه کرده ام زفراقت بصبح وشام

با قامت شکسته ی خود بس خمــــیده ام

دلبسته ام به عشق تو از فــرط عــاشقی

از هر چه است دانی دلـــم را بریده ام

سید همایون شاه (عالمی)

هشتم جنوری 2014 م

کابل – افغانستان

زور قلم

کجــــــا به زور قــلم دفـــع بی سواد شود

مــــــــــرادِ اهل قلم مُرده نا مُـــــراد شود

درون مــــــــــایه یی جاهل چنان بگندیده

مگـــو که چاره یی کـــاری به انتقاد شود

نماز ِ فاتحــــه خواندست آنکه وجـدان را

درخت ِ فتنه بوَد، قطـــــــــع از نهاد شود

دلم به شاعر بیچاره ســوخت بیش ازآنک

گلــــوی چیره کند خسته از فـــــساد شود

کجــــاست اهـــل خرد تا سخن شنو گردد

صــــدای ِ جهل منادی سَرِ جهــــــاد شود

محــــــال بوَد گـــــــــرگ را شبانی بدان

صــــــداش خفّه کند ار صـــدای داد شود

بدان که خـــائین میهن حـــــــرامزاده بود

زچه به جاه و رئیسی به نامـــــــزاد شود

بروی کــرسی ببین جاهلان خنگ صفت

برای دزد، ز دزدی به اعتمــــــــــاد شود

نفیر ناله یی من همچو باد  گـــر بهواست

بســــــان خون ِ غریبان مــــا که باد شود

بسی نوشته ام از درد هـا و خون جگری

الاهـــــی مُلک جهــــل زود بی بلاد شود

ز خشت عشق به بنیاد شهـــــر نو برویم

که نام عشقِ(همـــــایون) بخوبی یاد شود

سید همایون شاه عالمی

24 جنوری 2014 م

کابل – افغانستان

غفلتِ چشم

ترانه های ِ لبم صوت ِ مـــــــــرغزار بوَد

نفـــیر ِ نالۀ این قلـــب ِ داغـــــــــــدار بوَد

به خنده خنده که بردی دلم  بکـوی خودت

زگریه گریه دو چشمم چو چشمه سار بود

مکن به دَور ِ مــــردم بیگانه گشت و گذار

بیا که مــــــــردم چشمم در انتظـــــار بوَد

خــــزان ِ عمـــر ببین میرسد شتاب شتاب

از آنکه دیدن ِ روی تو نو بهــــــــــار بود

مرو به مجلس اغیار ای گــــــلاب ِ اصیل

بلای ِ فتنۀ هر چشمـــی همــــچو خار بوَد

مرو به حرف حـــــریفانِ بد نگاه ِ حــسود

چرا که عـــــزت ِ نفس ِ تو باوقـــــار بوَد

عــــــــروج ِ قدر ِ ترا جز مَنَت کِی میداند

صفــــیر ِ خنــجر ِ حــــــسن ِ تو آبدار بود

مرا به دامن ِ تو دست ِ احــتیاج بس اسـت

چه شد که زخم زبان ها بصد هـــزار بود

ز طعن شوم رقیبان مـرا که شکــــوه نشد

دلم ز غفلت ِ چـشم ِ تو بی قـــــــــرار بود

بیا تو شام ِ غــریبان ِ من چــــراغان کـــن

بــــــرای دیدن ِ تو چـشم ِ من خمــــار بود

بدون ِ وصـل ِ تو من نیسـتم (همـایون) هم

نباشی زندگــی ِ من چه خـــوار و زار بود

سید همایون شاه عالمی

11 جنوری 2014 م

کابل – افغانستان

دلهره

دلهــــــــره ازآنم که نیایی تو به پیشم

چــون موی ِ سیاه تو پریشان و پریشم

با اشک پریشــــــانی فقط راه ِ تو بینم

از هــرسو رقیبان بزند خنجر و نیشم

در حســرت وصل تو ز دنیا بگـذشتم

در اوج تمـــــــنای تو بنشسته همـیشم

نزدیک تر از جــــان منی باک نباشد

گر دور فگندد همه بیگــانه و خویشم

بگذار نصیحت مکن ای زاهد دهـری

تا عشق بشد خـانقه ی مذهب و کیشم

از عشق کجا بگذرم ای ناصحِ غـافل

خــون کم بنما این دلک واله و ریشم

بگذار زند زخم زبان بی خــــــــردانم

از غصــــۀ هر بی هنر آزرده نمـیشَم

شیرین منی آمده از تلـخی حـــذر کن

چون تیشۀ فـــــرهاد بوَد جـوهرِ تیشَم

در وصل (همـــایون) جهانم تو بدانی

درهجر چودیوانه همه رفته زخـویشم

سید همایون شاه (عالمی)

27 جنوری 2014 م

کابل – افغانستان