پا برهنگی

عمر را در بزم غفلت هیچ مقـــداری نبود

زندگی را خواب دنیا دیدی جز باری نبود

پرده اندر پرده یی وی مشکـل افزا میشود

واقف با دانشی را فهــــــــم ِ اسراری نبود

راز اندر سینه یی دیوانه یی مـــدفون بشد

گِرد آن سر را بدیدی نقش دســـتاری نبود

کثرت ِ سختی ِ دلهــــا پایه یی کهســار شد

ناله یی برگشته از کوه به ز تکراری نبود

روح را باید سفر در عالــــــــــم بالا نمود

چشم را پائینِ دره رنگ ِ انظـــــاری نبود

سینه را از غیر باید کامـــــلاً خــالی کـنی

عشق را ماوای اصلی قلب ِ بیمـاری نبود

در هوس تابید عمــری این دل ِ شیدای مـا

سـایه یی این آرزو را کـــنج دیواری نبود

آرزو را خفّه کـــــرده سینه بهر طمـع یار

بستن راه ِ دهن هم کــــــار دشواری نبود

گنبد آبی اگر چه جلــــوه ها بسیار داشـت

نقطه یی هستی ما را خطّ ِ پرکــاری نبود

مژه واکردیم و آنگه پا برهـنه ســر شدیم

خار ها افتاده هر سو سیرِ گلـــزاری نبود

در خم و پیچ تحیر کی (همـایون) میشوم

عشق ِ ما را در توهم راه ِ همـواری نبود

سید همایون شاه (عالمی)

10 نوامبر 2013 م

کابل – افغانستان

´´´´´´´´´´´´´´´´´´

پائیز زمان

دیگــــــر نوای بلبل مـــــا پر ترانه نیســت

دیگر فضـــــــایی گـرمیی از آشیانه نیست

باد خــــــــزان فسرده گل و برگ بوســتان

آبِ حـیات، در رگ ِ گلــــــها روانه نیست

آتش رسیده گـــــویی به برگ ِ درخــت ِ بید

خـاک از غذا به ریشه و اندر جوانه نیست

حــــــرمان و آه و درد چــسانی بیرون کنم

آتشفشان ِ قلــــب مــرا هم دهـــــــانه نیست

آمد خـــــــــزان و میوه نچیدیم از حــــیات

برف سپید بر سر ِ ما ظــــــــالمانه نیست؟

دل در بلای عشق کجـــــــــــا بی اثر شود

گویی که شعر هستی ِ ما عــــاشقانه نیست

خویش و قریب رفته مرا دور از کـــــــنار

بی مطلــــــــبی نوازشی اندر زمانه نیست

زخم ِ زبان ِ بیخــــــــردان مرحمی نداشت

ضربِ زبان چو ضربتی از تازیانه نیست

خاکــــــــــستر است عاقبت خس بسوختن

کــــــو آتشی که شعلۀ آن جز زبانه نیست

اندر کـــــــــــــــــنارِ پایه یی دیوار آرزو

مُردیم و بخت روشن مــا هم بخانه نیست

دیگر منال هیچ (همـــــــایون) ز حاسدان

جز رشک دل سیاهیی در پنبه دانه نیست

سید همایون شاه (عالمی)

24 اکتوبر 2013 م  

کابل – افغانستان

ماه من

جــــــــــای اندر سینه دارد ماه من

سلطـــــــنت برقـــلب راند شاه من

روز و شب مشغولِ اویم در خیال

مهـــــــــــربانی میکند دلخـواه من

نیست فکــــــــر یارِ درسر بیهوده

لـــــذت ِ گــــندم برآرَد کـــــاه ِ من

مذهب ِ عشق است اندر خصــــلتم

راه عـــــــشاق است دانی راه من

وا نه ایستد قلــــب تا روزِ وصـال

میکُشد گر فــــــرقت ِ جانکـاه من

گفتمش: امیدوارم چــــــــاره کو؟

گفــت: درشو ساجد ِ درگــــاه من

تا غــــــبار ِ آتشــــــــــم برباد شد

رفعـــــت اذکــــــار بیند جـاه ِ من

ناله یی تنهـــــایی ام باران گـشـت

آسمـان آتش گـــــــرفت از آه مـن

تا زبان و دل بهــــــم آمــــیخــــتم

از ریاء آشفته شد اکــــــــراه ِ من

شد (همـایون) فطرتم نگهت گـرا

یار داند طـبع حاجتخـــــــواه ِ من

سید همایون شاه (عالمی)

3 اکتوبر 2013 م

فِلسَک – آلمان

دل نادان

دلِ نادان امتحــــــــــــــان آوَرد

خبــــــر عــــشق بر زبان آوَرد

بخت سرمایه یی حـــــــیاتم داد

لذت ِ وصـــل در مـــــیان آوَرد

تن خاکی که عطـــر ذوق کشید

نگهــــت ِ عـشق بر روان آوَرد

تا که آهــنگ ِ دل ترانه کــــشید

یادِ آن یار ِ مهــــــــــربان آورد

راز ِ عشقش به ذره های وجود

شد سخنـــور کــه در بیان آورد

از خمـــوشی ِ چشم قصـــه فتاد

قطـــــرۀ اشک، ترجمــان آورد

دل ِ مـــن رفــــــت در تبسمِ یار

شور اندر مــیان ِ جــــــان آورد

جان و دلرا گرفت در کف خود

گــــــــریه باران ِ آسمـــان آورد

رفتم از خـــویش در جنون فکر

طرۀ ِ دوست ارمغــــــــان آورد

وصف دلـــدار شد سرودۀ عشق

صوت ِ مرغان ِ بوســـتان آورد

عشق آخــــر به عـــزلتم بکـشید

تیرِ عـــــرفان بر کمــــان آورد

من(همایون) شدم بوصف نگار

دل ِ من ذکــــرِ بیکــــران آورد

سید همایون شاه (عالمی)

4 اکتوبر 2013 م

فِلسَک – آلمان