سیدهمایون شاه عالمی
نخوت
ارمغانِ عشق دارد نگـــــــــهت ِ عطّـــــار ها
آســــــــــــتان ِ عجز آرد یک جهان گلزار ها
اتکــــــــــای ِ رحمــــــت ِ او انجمن آرای ِ دل
انتهــــــــــای ِ عـــــــزت او بر دهد از بار ها
بارگــــــــــــاهی عزّ ِ او کافیست در تنهایی ام
کارگـــــــــاهی خلوتم شد امن از خونخوار ها
از فـــــــراز ِ کـــــبر دیدم شد نخوت سرنگون
امتیاز ِ عجـــــز بنگـــــــــــر، رَونَق ِ بازار ها
شهرتِ کــــــاذب ندارد تاب هــــــــا اندر دوام
بر سر ِ کـــــــوه کس ندیده برفهـــــا از پار ها
در عــــــــروجِ عجــــز من آرَند مردم دشمنی
روزه یی خاموشی ام شد زین سخن افطار هـا
بسکـــــه از نامـــــــم به دل دارد ز کینه آتشی
سایه ام را مــــــــــی تراشد از در و دیوار ها
گر بخواهد یا نخواهد هست و بودم با خداست
بودنم را گـــــــــر چه دارد در حسد انکار ها
کـــــور گشته جاهـــــلی تا محظ بیند خویشتن
نیست مـــــا را هــــم توقــــع از دلِ بیمار هـا
یک گلی را در محبت لمس کردم یکـــــزمان
خـــــون نموده دستهــــایم را حضور ِ خار ها
شد زمانی آنکه دیگــر نیست همخــــونی بجا
آدمی دارد به گـــــردن حلــقه یی افــــسار ها
من (همــایونم ) ز مستی یاد ِ جانانم بس است
باشد این دنیا مـــــــــبارک در برِ کفــــتار ها
سید همایون شاه (عالمی)
22 سپتمبر 2013 م
کابل – افغانستان
+++++++++++++++++
فقر
نی به ما بالی بمــــــــــــانده نی پری
نی به خانه بام مـــــــــــانده نی دری
نیست بی خـــــونِ جگـــــر اینجا پدر
نیست بی داغی به سینه مـــــــــادری
یک سو بی پا است اینجــــا یک پسر
یک سو بی دست است اینجا دختری
گـــــردنِ مردم بریده تیـــــــغ ظلــــم
انتحــــــاری کــــــرده هردم نوکری
آن سو مــــــردی خائن و قاتل رهـا
این سو رشوه می ســـــــتاند داوری
نیست آنکــــو بازوی همـــت کـــشد
عاشق ِ پاکــــی و میهـــــــن پروری
در عمل کــــــــــوشا ندیدم هیچ کس
در شعــــار آورده چون من دفــتری
بر دهــــانِ هـــر که مُهرِ پول خورد
چون بتی خــــــاموش شد بر پیکری
بی تفــاوت گــــشته فـــــــرزندانِ تو
ای وطن هـــــر چند هستی مـــادری
در مساجد انتحـــــــــــاری شد روان
این چنین کـــــاری نکرده کـــــافری
کاهــــــــــــلی بی حس نموده جامعه
جاهـــــــــــــــلی آورده دین ِ دیگری
حـــب میهن نیست در دلهـــــــای ما
آتش ِ عشقش شده خــــــاکـــــــستری
فقــــــر بر خــــاکِ سیه بنشاند حیف
آسمـــــــــــان ِ ما ندارد اخـــــــــتری
سنجش و انصــــاف گــــــشته منهدم
داد را کــس نیست سازد گــــــستری
خُلق مردم تنگ، حرفش گشته جنگ
هر طـــرف بدخوی بینی خود سری
نیست دیگر آن حـــــیا و احـــــــترام
قهــــــــر کـــــرده کهتری با مهتری
معنوی در ضعف مــــــادّی تاج سر
هـــــــــرکه بهر پول بینی چاکــری
آنکه ماهر گـــــشته در دزدی کنون
خـــویش را خــــواند درینجا بهتری
هر که دارد پول قـدرت هم ازوست
پادشاهـــــی می کند بی لــــــشکری
بی بضـــــاعت مـردم بیچـــــاره را
فقــــــر هر روزی زند صد نِشتَری
بر گلـــــــــویش می فشارد پنجه را
چون به چنگ باز آید کـــــــفـــتری
خائنان چون باز، خونخــواری کنند
خــون خـــورَد تا بیوه با چشمِ تری
کـــــــرده در دستش سپندی را یتیم
می دود تا بنگرَد یک مـــــــــوتری
های! وا ایستا نظـــــــر بنددت کنم
ناله ها نشنوده گــــیرَد چون کـری
پیشِ رســتورانت بینـــــی طفلکـی
یک یتیم ِ نیم جــــانی لاغـــــــــری
بر سر ِ سفــــره ندارت غــــیرِ غم
از مـــوادِ خـوردنی خشک و تری
نعـــره دارد ساجــقی از من بخر!
چشم گــــــرداند همه زآن منظری
مال مــــردمخوار دیدم یک گروه
یک گـــــــروه ِ خر تباری بیسری
بشکــــند آن پنجه یی قـــــانون را
خون ِ مـــردم شد بدستش ساغری
نیست دلــــسوزی کــند بهر وطن
مــــــــال ملّـــت را نموده زیوری
از مــــــروت نیست آگه آن خبیث
علم را کم جـــوی دیگر از خـری
تا مـــــژه برهــم زنیم و می رویم
رهگذر مـــــــائیم همچون معبری
ای که نعمت داری آگـه باش بیش
از سخــــــــاوت باز آوَر گوهری
بی تفــــاوت چون توانی زیســـتن
بگذری از پیشِ روی ِ مُضطــری
هـر وزیری داد از حـــق می زند
چون مـــلای بی عمل در منبری
با خبر در انتظارت مرگ هــست
هـــــر که را آید به وقتش نمبری
کــــــم نمــــا آزار روی حق ببین
یک دلِ آشفـــته حــــــالِ پر پری
قلب پُر خونم (همـــایون) بنگری
چون سپندی میپرد در مجمــــری
سید همایون شاه (عالمی)
19 جولای 2013 م
کابل – افغانستان
+++++++++++++++++++++++++++++
ترانه ی دل
درد عشق اســت در ترانه ی دل
جــــــای ِ یار است آشـیانه ی دل
چهـــره ی یار آفــــــــتابی نمـود
تا درخــشان بشد به خــانه ی دل
از نگاهت زبان چه شــرح نمـود
داسـتانهــای بیکــــــــرانه ی دل
ای مسلمان زچشم کافــــــر خود
تیرها کـــــــرده یی روانه ی دل
چشمت افسانه های عشق بگفـت
مــــــژه هــایت سپاه ِ لانه ی دل
یاد رویت همـــــــــیشه تازه بوَد
بر لبم هست زآن فـــسـانه ی دل
عشق افــروخته شــــــرار نوین
آتشـــــــی اسـت در زبانه ی دل
دیدی آهـــــسته هــــــم بخـندیدی
شـوری آوردی در مــیانه ی دل
آن دو لعلت بسان ِ غنچه شگفـت
پُرِ گـوهر بشد خـــــــزانه ی دل
مهــــر خوردست گر لبم ز حـیا
وصل گـویاست در نشـانه ی دل
تو بیا تا کــــه من بهـــــار شـوم
به تمــنای جـــــــــــاودانه ی دل
من (همـایونم) از وصــال رخت
روز آوَر تو در شــــــبانه ی دل
سید همایون شاه (عالمی)
30 اگست 2013 م
کابل – افغانستان
دولتِ وصل
گـــــــل رویت لطـــــــافتی دارد
چشم هـــــــایت ظــــرافتی دارد
نگـه ات این دلم به لرزه کــشاند
قـــامتت هــــم قـــــیامتـــی دارد
گـشته عطــــــار گیــسوانِ دراز
عطــــــر مــویِ تو نگهتی دارد
غنچۀ لــــب ز خنده گـــل بکنی
لعــــل ِ خمـــخانه ثــروتی دارد
به نوا هــــست تا تــــزرو دلـــم
غـــــزلم را چه قــــــربتی دارد
به من افــــتاد گر عنایتِ وصـل
در پی اش دردِ فـــــــرقتی دارد
پیشِ تو جــــــرئتِ سخـــن نَبوَد
با تو صــــحبت نزاکــــتی دارد
سرِ من هم فــــدای حسن تو باد
عاشــــــــق تو شهــــامتی دارد
منظـــر ِ دید در نگـــــاه ِ تو باد
خنده هـــــــایت محـــــبتی دارد
مکن آزار انتظــــــار بس است
آفــــــتاب ِ تو طلــــــعتی دارد؟
عشق را کم بکـــــش برسوایی
عــــــاشقت دانی عــــزتی دارد
شده لــــــــبریز انتظــــــار مرا
کاسـۀ صــــبرهمـــــــــتی دارد
گر(همایون) رسد بوصل نگـار
از رخش گـنج و دولــــتی دارد
سید همایون شاه (عالمی)
28 اگست 2013 م
کابل – افغانستان
+++++++++++++++++++++++++
خاکستر عشاق
خاکــــستر عشاق دگـــر سوختنی نیست
با مـــــــرتبۀ نفس که آمیخـــــتنی نیست
آن کس که خریدست بخود آبروی عشق
این آب شفا بخش دگــــر ریختنی نیست
غـــــواص دلِ عـــشق ته ِ بحــــر بجنبد
گـــوهـــر شدنِ روح که در آبتنی نیست
در منظره یی چشم نگـــــهدار لقــــایش
این عکــس به دیوار که آویختنی نیست
دل را به قمـــــارِ رخ دلـــدار به دَو کن
بُرد است سراسر، بیا باخــــــتنی نیست
حاصل شدن وصل فنا کردن خویشست
در مرحلۀ عشق سر افــــراختنی نیست
افــــــــتاد چو نامش به لب عــــام بدانید
از شورِ زبان ها که برانداخـتنی نیـست
سوزی که زدل خاســـت بدل ها بنشیند
این ولــــوله و شور ببین ساختنی نیست
در منزلت عشق گهــــی زور نگــــنجد
وآن خامۀ تقدیر دگــــــــر تاختنی نیست
اندازه یی احـــسان ز پیمانه برون رفت
این وامِ پُر از مهـر که پرداختنی نیست
بگذار (همــــایون) همه این شکوه نباید
چاک دل عشاق مگر دوخـــــتنی نیست
سید همایون شاه (عالمی)
21 اگست 2013 م
کابل – افغانستان
+++++++++++++++++
دل رمیده
ز جهــــان هستی آرا چه فـــــــراخ دیده دارم
زنگـــــــاه شور و مستـــی سخنِ رسیده دارم
به شـــــــرارِ آتشِ دل لب نارســـــای من بین
به بیان حسن جـــــانان سخــــــنان ِ چیده دارم
مــــــــژه هـــــایی دیدۀ دل برخ جهان گشودم
ز جهــــــــــــانِ چشمِ هستی مژه آرمیده دارم
نمِ کـــــشتِ شوره زارم ز طراوتم چه پرسی
دمِ گـــــــرمِ یادِ یارم ز دلــــــــــم شمیده دارم
نه ســـری به خود پسندی نه لبِ به ارجمندی
به کـــــــنار مستمندی قــــــــدک خمیده دارم
سفــــــــر درازِ بحـــــر و من و قایق شکسته
گـــــذرِ امید ساحــــــــــل ز سرم رمیده دارم
ز حضور عشق دیدم که به بحر قطــــره آمد
به خــــــــــــیال این پدیده دلِ غم کشیده دارم
ز دلِ رمیده یی من که شکــــــــوه یار خیزد
به لهــــیب شور شوقــــش شررِ رهیده دارم
سمنـــــــی ز ماه وصلش زده پرتوی به قلبم
چمنـــــــی خیال بستم که سرشک دیده دارم
بنگــــر بزرگی اش را به گنه دگر میاندیش
بــسی من کرَم بدیدم که گـــــــنه ندیده دارم
ز فراق او (همایون) شده بیقرار و محزون
بنگـر به پاره یی دل که به خون تپیده دارم
سید همایون شاه (عالمی)
11 اگست 2013 م
کابل – افغانستان
بالا
بازگشت