سیدهمایون شاه عالمی
هلال عید فطر
بازآ کــــــه نویدِ عـــــــید آمـد
مه راه خـــــــــودش برید آمـد
چون موی هــــلال فطـر دیدم
رخـــــــــشان بشد و سـپید آمد
بگـذشت صـــــیام و روزۀ مـا
مَی آر که خـــــــوش نبید آمــد
صــــــد شکـــــر به ایزد توانا
کــــــــآن باده ز ره رسید آمــد
بگـــــشای شراب معـرفـت بو
یکــــــــرنگی ازآن وحـید آمد
وآن پردۀ نفـــــس دیدی آخــر
یکـــــــباره بهــــــم درید آمـــد
زیباست هــــــلال ماه امــروز
از گِـــــــرد زمـین جهـــید آمد
از عــــشق ترانه یی ســـرودم
هر کــــــــــو سخـنم شــنید آمد
گفــتم که نمـــــاز عـشق سازم
سر سوی زمین خمـــــید آمـــد
مـــرواریی اشک پُرگـــهر شد
آهـــــســته فـــــــرو چکـید آمد
دل پیشۀ عـــــــــاشقـی نمــوده
از بندِ ریا رمـــــید آمــــــــــــد
ماهِ رمضان بشوق جــــــــانان
گـــــــرمیی تن آفــــــرید آمــد
گرمیی تن از وفور عشقســت
از حــــــرص دلـش برید آمــد
هاتف چو ندای عشق فـــرمود
پشــــتِ سر خــــــود ندید آمـد
دیدم ز تعـــــــــلق دوعـــــــالم
یکـــــــــــبارگی دل بُرید آمــد
بازار ریاء شکــــــست نفــسم
پیری به رخ مــــــــــرید آمــد
تا عجــــز دوتا نمود قــــامـت
دُر دانۀ اشک چـــــــــــید آمـد
بوی گل عشق عطر بگــــشاد
آن رایحه دل شمــــــــید آمـــد
یک سجدۀ شوق صد نمازست
این سجده جهان خــــــرید آمد
چون پاک بشد دل از تعـــــلق
خـــــــراوار گــــــنه تکید آمد
هرکو بزمین دهنگـــــــشا شد
در حمــــد بسی حمــــــید آمد
شب کس که به کـائنات میدید
حیرت به دلش گُـــــــزید آمد
آنکس به فضا برفت گـــاهـی
چــــــون ذره یی آرمـــید آمد
کلکی به دهن گرفت حــیران
تا شأن و بزرگـــــی دید آمد
این ماه جـــــــلال بیش دارد
قــــــرآن به زمین رسید آمـد
هرکــــو کــــــرم خدا بفهمید
از روی هـــــــــــوا قپید آمد
بگـــــذر ز ریا و عشق بنما
کین عشق بسی مـــــجید آمد
دستی بگــــشا به خیر مردم
این کار بسی فـــــــــرید آمد
آن طفل یتیم مـــران از خود
تا با دلِ پُر امـــــــــــــید آمد
خیرات بکن که می رهـــاند
دانی که سخی رهــــــید آمد
گشتیم بسی(همـایونِ) عشق
دل بهر خـــــــــــدا تپید آمد
سید همایون شاه (عالمی)
7 اگست 2013
کابل – افغانستان
++++++++++++++++++++++++++++
شعار عشق
ب
ستیم روزگار جهـــان را به تار عشقماندیم رفتِ عمر جوان را بکـار عشق
سروی بلند عشق به سـر سایه ها نمود
آسوده ایم خویش بسی در کـــنار عشق
نی نام و نی نسب شده در افتخـــار من
گر پرسی کیستم؟ تو بدان از تبارعشق
تمــــرین عاشقانۀ ما رنگ حـــسن بود
در دست کس نبوده گهی اختیار عـشق
در عـــشقبازی پُخته به مـــــیدان آمدیم
مجنون ظاهری و مگـرهــوشیار عشق
نی در تجملــیم و نه یک پارســـای دیر
هـر دو جهـــان بریده زما اعتبار عشق
در آتش نهــــاد ِ هـــوس آب هـــا زدیم
خــاک وجــود عجز کشیده غبار عشق
دیگـــــر وراثتی نگــــــذاریم در جهان
سنگ مــــزار ماست فقط یادگار عشق
آمــــد عنایتی ز حــــق و شور آفــــرید
این قامــت خمـــــیده بشد استوار عشق
آهنگ های فــــــرح بیاورد از کـــــرم
کـــــــــردیم با صدایِ بلندی نثار عشق
با نغمه های عشق (همــــایونِ) عالَمیم
در هر غزل ترانه شنو در شعار عشق
سید همایون شاه (عالمی)
20 جولای 2013 م
کابل – افغانستان
قدرت جاهلان
قـــــــدرت چو به جاهـــــلان باُفتاد
اســــــــــتاره ز آسـمـــان بافـــــــتاد
خـودخواه و ذلیل و مست و مغرور
از خصــــلتِ آدمـــــی بســــی دور
قلـــب است ز آهــن و ز فـــــــولاد
سرمــــــایه یی مــــــلک داده برباد
در فــــکر خودست و پول خوردن
دزدیدن مــــــال و خــــــــانه بردن
در کـــــــرسی نشسته با غــروری
در سر نبوَد کمـــــی شعــــــــوری
گـــــندیده دهــــان یاوه گــــــــویش
چون گرگ بوَد خــواص و خویش
از گـــــــــرگ شـبانی کـــــی بیاید
وین رمـــّه یکـــــــی یکــــی رباید
از علـــــم و هـــنر به دور باشــــد
در آتـــش خـــــــــــــود تنور باشد
کــــارش همگـــی ز خود پســندی
بر خـویش کـــــند چه ارجمــــندی
دیروز کــــه بوده دزد و قـــــــاتل
امــــــروز به کرسی گشته جاهـل
دانا شده والــــه و جگـــــرخــــون
نادان چه به همـسریی به قـــــارن
ای دزد! بدان خـــــــــدای عـــالَم
آخـــــــــــــر بزند ترا به یک دم
غــــافـــل تو ز قهر کــــردگـاری
بیهــــــوده تو پول می شمـــــاری
از حـــــد بگـــــذشت ظلـم بیرون
ملّت نشود دگـــــــــــر (همـایون)
سید همایون شاه (عالمی)
26 جولای 2013 م
کابل – افغانستان
برگشت قافله
قافــــــله برگــــــشت چو در ملک ما
آن خر لنگــــــــست ببین رهـــنمـــــا
آب که خـــشکــــــید بدریا و جــــوی
باز ببینـــــی همـــــه آن رنگ و بوی
آنچــــــــــــه تهِ آب نهان گــــشته بود
باز برآمــــــــــد نظــــــــــــر ما ربود
چهــــــــــره برافــــــتاد ز پشت نقاب
روز شد از کارگـــــــــــهِ آفــــــــتاب
روی برآورد و بــــــــشد آشکــــــــار
بین همگــــــی خوب و بدِ روزگــــار
هر چه لعـــــین است بدولـــــت رسید
بهــــــــر خیانت چه به خــدمت رسید
کرده به چــــــوکی بنگر تمطـــــراق
قف دهــــــــــنش کرده ز لاف و پتاق
آنچه بگفتـــــــــــــست ز تعریف خود
منحــــــرفی کرده به تحـــــریف خود
هی که منم صادق و اصــل و صــــفا
جز وطنم نیست دگـــــــــــــر مـــدعـا
رشوه نگــــــــــیرم نکــــــــنم بیسری
خــــود بنمــــــــــایید به مــــن داوری
خرج زیادســــــــت معـــــاشم کمست
لیک مرا بهــــر وطن صــــد غمست
بس که ز خود گفته و تعـــــریف کرد
بُرد بیکــــــــــباره ســـــرم را به درد
لیک بدانم که دروغـــــــــست و لاف
کرده طویل آن سخنش را گـــــــزاف
مطــــــــــلب او خــــــــورن پول یتیم
کـــــــــرده تملق همه قامـــــت دو نیم
با همــــه این حـــــــال گــــــدایی کند
رفــــــــــــــته به بازار خـــــدایی کند
مــــــــــوتر دولــت شده در زیر پاش
یک کمی خدمت بنمود کـاش کــــاش
سه و چهـــــــــارست اورا بادی گارد
پیش هر آنیک چه تفنگــــست و کارد
بر سر جاده ســـــت چه هـــارَن کنان
دسـت به گـــوش است ز پیر و جوان
بسکه تخطــــــــــــــی بکند در سرک
کــــــرده همه گـــنکس و یا هُشپرک
با دهــــن گــــــــــــنده و دشـــــنام پُر
طـــــایر نموده به سرکـــــــها چقــــر
گر کــــــــــسی ایراد بگــــــیرد بدان
مشت همـــــی خورده بگیر در دهان
مسند چــــــوپان ز گـــــــــرگان مجو
کِـــــــــرده یی انسانی ز حیوان مجـو
دادی گــــــــریبان تو آســــــــان مجو
یخــــــــه به پهـــنای گــــــریبان مجو
گــــــــه بزند مشت و گهــــــی با لگد
کیست به فــــــــــــریاد تو گاهی رسد
گــــــر خـــــود او منبعِ قـــــانون بوَد
حـــــــــالــت این ملک بگو چون بوَد
هـــــر چـــــه بگــــندید نمک میزنی
بر نمـــــــک ِ گــــنده محک میزنی؟
آنکه نداشتـــــست خـــــری دی کنون
موتری راندست به کــــــــبر و جنون
آدمی اندر نظرش مـــــوش و مــــور
در سر او نیست بجز جنگ و چـــور
نیست دگـــر کــــــــــــــابل وقت قدیم
مردم بیچــــــــاره به صد ترس و بیم
روزی شدم در بُن تکــــــــسی سـوار
صــــــــاحب تکسیست یکی مرد کـار
گفت مـــرا لحجه ای تو کابلـــــیسـت
فهم نگـــــــردید مرا گفــــته چیست؟
گفــــــتمش آری ز هـــمین کـــــــابلم
مانده بدین خــــــــــاک همه حاصــلم
رفته بودم خـــــــارج و باز آمـــــــدم
دیدم و این ملک جگر خـــــــون شدم
گفت: دگـــــــــر لحجۀ کــــابل نماند
باغ نبینی و دگــــــــــــــر گـــل نماند
منصبِ امروز گـــــــدا مشرب اسـت
حرف گــــــــدایی بنگر بر لب اسـت
شاه و گــــــدا هر کـــه گـــــدایی کند
اکـــت کند چهــــره نمــــــــــایی کند
راست بپرســـــــی رۀ غـــیرت نماند
کــــــــــار درآن بازوی همــت نماند
فقر شکــــستاند غرور هـــمــــــــــه
سدّی زده راه مــــرور هـــــــــــمه
هرکه بنحوی به گـــــــــدایی نشست
دســــــــت دراز است ز بالا و پست
ملـّت بیچـــــاره پراگــــــــــنده است
جای خــــــــدا بنده به پول بنده است
حــــــــرف زیادست کنم اختصـــــار
گــــــشته منم در وطـــنم شــــرمسار
ای تو که در چــــوکی ونعمت شـدی
آمــــدی مامــــــــور به خدمت شـدی
روی خـــــــــدا بین خـــیانت مـــکن
کـار بجــــز صـــــدق و دیانت مکن
مــــــال حــــــــــرام است چو باد فنا
رفته چو خاکی همـــــــگی در هـــوا
بیش مـــــــــــیازار فقــــــیران ِ مـــا
آدمـــــــــی بشمـــار تو انســــــان ما
چوب خدا نیست به شور و صــــــدا
سخـــــت زند گــــــــــر بزند بنده را
نفس بشد حاکــــــم و مُــــــــردیم مـا
سلــــــّی ز هر جانبی خــــوردیم مـا
هر چه که بر ماست ز انفاس ماست
هر چه بکـــــاری بشود سبز راست
یک کمی عاجـــــز بشو ای هموطن
کـــــــبر کجــــــــا راه تو یا راه مـن
کــــــــــبر بسی زار و زبون میکـند
آن دلکـــت خفــــــــته بخون میکـند
یک کمــــــــی خــــیرات براه خـــدا
یک کمی آرامـــــــی بصلح و صــفا
قلـب (همــــــــایون) پر از غـــم بوَد
در وطنش صلـــح چـــــرا کــــم بود
سید همایون شاه (عالمی)
19 جولای 2013 م
کابل – افغانستان
خود کشی
خود کُــــشی در پرتوِ اسلام نیست
دانی در اسلام کـــــار خــام نیست
انتحـــــاری انتهــــــایِ پستی است
جز به قعـــر دوزخش انجام نیست
خـــــوانده ام سرتاسرِ قــــــرآن را
هیچ جایی این چنین پیغـــام نیست
کشتن نفس خودت عصیان محض
کــــافر مطلق تویی الــــزام نیست
کفـــــر پوشاندن بود در اصل حق
کافری جز کارِ نافــــــرجام نیست
این سرارسر کـــــار نامردان بود
رادمـــــــــردان را طمع در دام نیست
خــــون ناحــــق عاقـــبت پرسان شود
خویش را کشتن گهی اکـــــرام نیست
دهشت و وحشت گزینی خرگــریست
هیچ کــــــــس از دست تو آرام نیست
لعــــبتی هستی بدستِ دیگـــــــــــران
چون تو در این دور کـس بدنام نیست
مـــــــردم بیچاره از دســــــتت عذاب
صبح وحشت کمتر از هر شام نیسـت
کـــــامیابی از محــــبــت ســــــر زند
زور گـــــــویی جز رۀ ناکــــام نیست
گفته پندی را (همــــــایون) گوش کن
خود کشی را در شهــــادت نام نیست
سید همایون شاه (عالمی)
19 جولای 2013 م
کابل – افغانستان
نغمه نی
این قــــــدر نغمه ز دیوار دل من ز چه خاست
این همه شور برافراخت خودش پرده سراست
سوزش نی به سراپای وجــــــــــودم بِدَمـــــاند
که به کج گــــردشی ساز کــــــشد نغمۀ راست
دلـــــم از واهمــــه و وســـــوسه بیرون بنمود
شکـــــــر ایزد که نی ِ عشق بصـــــد ساز و نواست
نی ِ عشقســــــــــت که بیرون کـــند از خویش شَکر
ناله یی نغمـــــــــۀ شیرین همگـــــــی بانگ دراست
طــــــــــــرب عشق مــــــــلامت منما زاهدِ خشک
هـــــــر چه از نام حق آری بسخن خوب و بجاسـت
مطــــــربا! پرده بر افــــــــــراز درین نغمــــه سرا
چو بیادِ رخ دلـــــــدار بوَد هــــــــــــر چه رواست
بر سرِ سنگ مــــــــــــــــــــــزارم بنویسید ز عشق
دل پُر عـــــــشق مـــــنور شده از نور خـــــــداست
نه پیی شهـــــرت و نامـــــم، درین کــــهنه ســـپهر
نه کــــسی پُرسشی ازمن بکند کــــیست؟ کجاست؟
بســــــــر بستر بیمـــــاریِ مـــــن یاد تو هـــــسـت
نه یکی مونـس خوب و نه طـــــــبیب و نه دواسـت
خــسته ام بسکه (همــــــــایون) ز خبر هایِ غمـین
خبر عشق بیاور کـــــه همه صـــلح و صـــــفاسـت
سید همایون شاه (عالمی)
19 جولای 2013 م
کابل – افغانستان
بالا
بازگشت