سیدهمایون شاه عالمی
ماه پُر جلال
این مـــــــاه پر جـــلال بسی محترم بوَد
چون بنده در حـــریم خدا در حـــرم بود
شد خالی از هوس سرِ مومـن بعشق حق
از چشم دل نظــــر بکند جــــــام جم بوَد
اندر میان خالق و مخلوق همـــــچو رمز
در روز حُکــــم شاهد عفوِ حَکَــــــم بوَد
در راه حــرص و آز شکم بی مروتست
هر قـــدر پُر کــــنی، بگـــوید که کم بود
قطع غذا که روشنی اصــل روزه نیست
دیدم زیاد مــــردمی خــــــــالی شکم بود
راه هـــــــــوس ببندی و رسم وفــا کنی
رفــتن درون مهـــر ز قطـــع ســــتم بود
زنهـــــار کــم نمای ستم روی روزه بین
از دســـت ظـــالمان بسی چـــــشم نم بود
نزدیک شود بسوی تو او ده قدم ز مهــر
گـــر از تو سوی منزل او یک قـــدم بود
در قبضه گـــــیر دست عنان سخــــاوتی
دانی مـــراد و مقصــد مــــردی کرم بود
این بستن دهــن که فقــط بهــر نان نیست
خوش آن قدی به عجز صـبورانه خم بود
زهد ریاء چو دانۀ کشـــتیســـــــت بی اثر
شام حضــــــــــور عشق بسا صبحدم بود
بنویس وصف یار(همایون) زروی عشق
اظـــــــــــهار هر حقیقـــــتی کارِ قلم بود
سید همایون شاه (عالمی)
9 جولای 2013 م
کابل – افغانستان
خطای دل
ای دلِ مهــــربان خطـــــا کردی
تکیه بر خلـــــق بی وفـــا کردی
گفــــته بودم که اعتمـــــــاد مکن
باز کــــردی و نا روا کــــــردی
مردمــــــان پست و پلـّه بین شده
از چه بر خویش هم جفا کــردی
رنگ می بارد از وجـــــود همه
به رخ و رنگ اعــــــــتنا کردی
تا بکی خوابی از کــــشاکش دیر
چه بگــــویم والله چـــه ها کردی
سنگ در دست مردمـــست بسی
شیشه یی خویش برمــــلا کردی
عجـــــــــز هـــم حدّ و انتها دارد
کاسۀ صــــــــــبر انتها کــــردی
گوشه گیری بکن ز خلق مریض
این طــــــــــبابت بوَد دوا کردی
خــــود ز نادانی ات به دام رَوی
گـــله هــــا را چه از خدا کردی
سخـــنِ نرم مــــــــــــــدعا دارد
باورِ حــــــرف ِ مــــدعا کـردی
هر که نیرنگ بازی هــــا بکـند
تو به پاکیِ خـود صـــــفا کـردی
کمی هُــشیار شو(همـــایون) باز
عقل و هوشت چرا رها کــردی
سید همایون شاه (عالمی)
11 جولای 2013 م
کابل – افغانستان
صوت زیبایی
عشق ورزیدیم وزندان گــــــشت تنهایی ما
بازگــشتی نیست زین ره، نیست باز آیی ما
گــــــوشۀ عزلـت رسید از شور دنیا غافلـیم
از بسی نقصــــــــــان رسیده در توانایی مـا
دردکــــــــان ماهـــرویان فتنه بسیاراست آه
هر نفس حـــــــیرانی آرد فکـــر سودایی ما
محتسب هر چند دارد فکر اصلاح درسرش
فکـرت آزاده دارد طــــــــرح خود رایی ما
صفحۀ عـرفان گشودم گــم شدم از خویشتن
مضطرب در عشق مانده گرد صحرایی مـا
گـــــردش طوفان عقلم کشتیی بی ناخداست
انتهـــایی نیست اندر بحـــــــــر پیمـــایی ما
در تجمل دیده دیده اصل مطلب گـــــم شود
عمر را کـــــردیم صَرف ِ خویش آرایی ما
زیور عجـــز است دایم زینت آدم به دهـــر
در حـــیا دیدیم نقـــــش و صوت زیبایی مـا
با تحمــــل زی و دایم با تأمل گـــــوش کن
راز هـــا پنهان دیدم در شکــــــــــیبایی مـا
مُهـــر بستم در دهــــانم لیک بنگر فطرتی
دل بسوزاند به هر کـــس قلب هرجایی مـا
دور پیری آمد و دیدی (همـــایون) آشکار
تا به آخــــــــر عشق کرده طبعِ شیدایی ما
سید همایون شاه (عالمی)
10 جولای 2013 م
کابل – افغانستان
دل پاک
دل پُرِعشق است امــــا سینه را چــــــاکیم ما
بی ســــتاره آسمــــان را مهرِ افـــــــلاکیم ما
ژنده پوشِ ساده روی ِ راستگـــــوی بی ریاء
در تجمـــل هــــا ندیده رند بی باکـــــــــیم ما
آب در آتـش زدیم و باد در پـــــــــرواز غــم
در پناه عجـــز خفــــته خـــادم ِ خــــــاکیم ما
محتســــــب گر یک بگوید دو زما هم بشنود
در رهِ حاضـــر جـــوابی بسکه چـــالاکیم ما
دست از آزار کـــــوتاه قلب مالامــال ِ عشق
از نهــــادِ ناتوانی کــی خطـــــــرناکـــیم مـا
مســـــــــتی آید دروجــــود از ذرۀ انوارِ یار
بادۀ عـــــرفان کـــشیده شــــــیرۀ تاکــــیم ما
بر درِ میخــــانه مارا منّتی کــــــــردند خلق
درب مسجد را زدیم و گفـــــــت ناپاکــیم ما
مطـــــرب از پیشــــانیِ ما تار ماتم می زند
ساز ها خاموش گــــــردد بسکه غمناکیم ما
درسخن شد لافزن گرکلک درگــوش آوریم
خالی از هر ماجـــــرای درک و ادراکیم ما
چشم دل گر باز گردد ما (همایون) میشویم
نیست بدبینی به دیده زآنکه دل پاکــــــیم ها
سید همایون شاه (عالمی)
11 جولای 2013 م
کابل – افغانستان
تیر عجز
هـــــــــزار چرخش معنیست در ترانۀ من
حکـــــــایتیست همی شعر عاشقـــــانۀ من
سخن شـــــــناس ِ لب یار داند اینکه صـبا
نشســــــته قاصـــد یار است پیشِ لانۀ من
به جز ترانۀ لــــب چیســـــت؟ تا نثار کنم
به حیث تحفــــــه فقط اشک شد روانۀ من
تن فـــــــسردۀ من چیست تا فـــــداش کنم
کـــــــــسانی مفت دهند جان در زمانۀ من
تنم زعشق سراپای گـــــــشته آتش ِ شوق
نمــــاد ِ عجـــــز بوَد بحر بیکـــــرانۀ من
چکـــــیده خون جگـــــر هم بدامنم ز مژه
ببین که دامن اشکــــــــست این خزانۀ من
نشد که حرف کند شرحِ حـــــال جانسوزم
سکوتِ محـــــــــشرِ ذوق است آشیانۀ من
تمام هـــــــــستی بدیدم به عمق دیدۀ عشق
گذشتِ آب و گِلـــــــــی است در بهانۀ من
بهم گسیخت زیک جلوه قله های چو طور
بنام اوست همــــــه شور در فـــــسانۀ من
بسان ذره (همـــایون) ببین که سرگـردانیم
به تیر عجــــز نمودســت بیشتر نشانۀ من
سید همایون شاه (عالمی)
9 جولای 2013 م
کابل – افغانستان
دنیای بیفا
غم مخور ایدل خدا خود دلگــــــــشایی میکند
در مـــیان شب سیاهی روشــــــــــنایی میکند
مهـــربان گـــردد برایت از وفور رحمــــتش
سنگ هــــای پُر مــــلامت مومــــیایی میکند
صـبرهمچون آب از سنگ ریگ میآرد برون
کــــم بنال از آنکه مـــــــــردم ناروایی میکند
دی اگر دعوای شاهــی بود دراین امــروزها
بنده قارون گــــشته اینجا خود خـــدایی میکند
هر کجا صدق است ظاهر مطلبی دارد نهــان
هر کجــــــــا زهد است سودا از ریایی میکند
چهره ها امروز بینی در نقــــاب اندر نقـــاب
اهــــریمن هـــم با نقــــابی پارســـــایی میکند
نفس غالب گـــشته از بس دیدی با چشم سری
شاه را هم نیست عــــــــــزت تا گدایی میکند
منفعت اندر مــــیان شد گـــــر ببینی ای دریغ
آدمــــــــــــــی با پورِ شیطــــان آشنایی میکند
پر نشد جیب کـــــــسان امروز از دزدی ِ مال
کی حریص از حرص گاهی هم جدایی میکند
تا بهم بندی (همــایون) دیده را عمرت فناست
دانی این دنیا به هــــــــرکس بی وفایی میکند
سید همایون شاه (عالمی)
10 جولای 2013 م
کابل – افغانستان
خرد و جهالت
خـــــرد را که صــــیقل تحمـــل بوَد
به آدم نمــــــــــــــاد ِ تجمـــل بــــوَد
به جاهـــل چو گـــــردی مقابل گهی
بــرون ره بــبــر ز شرّرش رهــــی
سخــــــن با سخــــــندان زیبنده است
سخـــــن از سخـــــندان تابنده اســت
هر آنکو سخن گـــــوش کرد و شنید
رۀ صـــــــــد ساله را یک شب برید
جهالــــــــــــت مکدر چوه اندوه ِ تار
جهالـــــــــــــت سلاح ِ غنیمت شمار
به عقــــــل اندر آ و جهـــالت مکن
به قتل کــــــــسان رزالـــــــت مکن
هرآنکو جهالت گــــزیدن گرفت
بدام تباهی خـــــــــــزیدن گرفت
بنام و قبیله نگـــــــــردی بزرگ
زفهم زبان هم نگــــردی سترگ
چـــــــو فـــرزند آدم، تو آدم بشو
غـــنا را چو درویشِ ادهـــم بشو
به این جمع وحدت بیک دم مزن
به سختی یکی شد تو برهم مـزن
چه پشــــتو چه دری محبت بگو
لسانِ محــــبت به وحـــــدت بگو
همـــــــه مردم ِ زار و فقـــــــــیر
ز وحـــــــدت شود که ملّت منیر
ز وحدت وطن (همـــایون) شود
نفاق ار کنی جگـــــر خون شود
سید همایون شاه (عالمی)
4 جولای 2013 م
کابل – افغانستان
بالا
بازگشت