سیدهمایون شاه عالمی
یار دمساز
تا کی از مـــوی و میانی قصــه پردازی کــنم
همچو طفــلی در مسیر ِ عمر ِ خود بازی کـنم
خاک عجــزم را ببینی هر طـــــرف بادی برَد
من ز چه در خود نمــایی دیده خود سازی کنم
یک نظـــر بینم کمـــانِ قامت ِ خمگــــشته را
بهتـر آن باشد که ترک قـــد برافـــــرازی کنم
گوشه گـــیری کردنم آزارِ مــردم را سد است
من ز چه در کار هــرکـــس دخل اندازی کنم
با هزاران عیب خود در عیب کس می ننگرم
مــــردنم بهتر ازآنکه رفته غمّــــــــــازی کنم
هــــــر کجایی میروم یار است حاضر پیشرو
کی به هــــــر بیگانه رفته رسم همرازی کنم
دربیان حق به شهـــرت می رسد الفــــاظ من
در سخن از بلبلان هــم خوشــتر آوازی کـنم
با پر و بال شکــــسته ســــــینه ام پُر نور شد
آسمـــــان عشق را بین پهـــــنه پروازی کنم
هـر که را محـــرم ندانم تا (همـــایون) بیشـتر
راز خـود با یار گـــــــویم رفته دمـسازی کنم
سید همایون شاه (عالمی)
24 – می 2013 م
کابل – افغانستان
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
گلِ عشق
گل عشقـــــــم ز چه پر پر نمایی
دل ِ دردم چــــــرا اخـــگر نمایی
نداری رحم برحـــــــــال ِ خرابم
به خون ِ دل مـــــرا ساغر نمایی
بدانی تشنگــــی های لــــــــبم را
شراب لب بمن کــــــــوثر نمایی
ز فــرط خـــنده هــای ِ ناز نازت
سپند ِ شوق در مجمـــــــر نمایی
تغــــافل هم ز خـــود اندازه دارد
ز درد ِ دل به درد سر نمـــــایی
زچــــــشم ِ شوخ فتّانت دمــــادم
هـــــزاران حیله یی دیگر نمایی
به یک لبخند گـــــرم پُر زمعـنی
به اطـــــــراف دلم محشر نمایی
به آتش در بدادی هـــــستی ام را
دو بالم را شکـــــــستی پر نمایی
محبت خانه یی قلــــــــبت پُر اما
تو لطف خوش بما کـــمتر نمایی
نشد کـــــــز در دارایی با محبت
به شام تارِ من اخـــــــــتر نمایی
نکردی بر (همایون) رحم گاهی
که حــــــالِ این دلم بهتر نمایی
سید همایون شاه (عالمی)
17 – می 2013 م
کابل – افغانستان
وعدۀ سراب
یک بوسه از دهـــــــان گلابت نمیدهی
خمخـــــانه داری لیک شرابت نمیدهی
دیوانه گــــشته عــــاشق زارت مروتی
آخـــــر گـــناه چیست؟ ثوابت نمیدهی
شب زنده دار عشق توام بی خبر ز چه
بیداری هـــای مـــا تو بخوابت نمیدهی
داری به ذهن خویش مضامین دلـکشی
عنوانِ شعـــر های کــــــتابت نمیدهی
آباد کــردی قامـــت موزونت از غرور
یک بوسه هم به یارِ خــــرابت نمیدهی
ظلم و ستم روا کــــنی از نازِ بی شمـار
از ما رمیده یی که حســـــابت نمـیدهی
بیگانگی مکن که زجــــــانم قریبی گـل
بگــــرفتی رخ بگوشه حجابت نمیدهـی
یکلحظه قهری میشوی یکلــحظه آشـتی
این روز وشب زچیست نقابت نمیدهـی
شهـباز گــــشته ابروی نازت بروی دل
آوای نغمه هـــــــــــای ربابت نمـیدهی
ریزی تونیشکـر ز سخنهـای غنچه ات
بر تشـــــــنه لب زشربت آبت نمــیدهی
عمرش تمام کرد (همــایون) به انتظـار
جز وعـــده یی دروغِ سرابت نمـیدهـی
سید همایون شاه (عالمی)
19 – می 2013 م
کابل – افغانستان
جان ِ کمجان
غم به دورم حلقه گشت و از گریبانم گرفت
عشق دردی داد بنگر هجر، درمانم گرفـت
در خــــیال ِ حسن ماهش صــــاف دیدم خنده اش
پیش روی صـــــورتش را اشک چشمانم گرفت
خون گریستم در فراقش شب ز اشکم صــبح شد
تا سرشک رنگ رنگی سیل ِ گـــــــریانم گرفت
تا شدی مهمــــان قلبم چــــند روزی خوش بودم
قوت اندوه ِ هجــــران دست مهمــــــــانم گرفت
آرمید عشقــــت به جانم خواب از چشمـــم رمید
واز طلـــوع آفـــــتابت برق درجــــــانم گرفت
قیمت عشقست دانم جـــــان عـاشق یک سخـــن
این مـــــــتاع زندگـــــی، ازبهـرِ تاوانم گرفــت
تا بیادت غــــرق گــــــــــشتم دین و دنیا باخـتم
شد نماز من قضــــــا از دست قـــــرآنم گرفـت
هر قدم گویی عصــــــایم وصل میجوید هــنوز
قامت خم گــــشته ام از بزم ِ دورانم گـــــرفـت
نیسـت یاد از نام و ننگــــم بی خبر افـــــتاده ام
عقل و هــــوشم رفته رفته شاه ِ خوبانم گرفــت
شد (همــــایون) محو دیگر نام او نابود گـشـت
دیدی آخر فــــــرقت تو جان کمجــــانم گرفـت
سید همایون شاه (عالمی)
17 – می 2013 م
کابل – افغانستان
+++++++++++++++++++++++++++++
آهنگ محبت
عقل را بسته به زنجـــیرِ تغــــافل منما
باده بی یار به تنهـــــــایی تنـــاول منما
لاله گون در دل صــــــحرایی محبت داغ آر
بی جنون در سخــــن عــشق تکـــــامل منما
گر چه خونابه یی اشکست گلـــــستان رخت
گــــه ازین مـــــوج بهــــــــــاران تنزل منما
جز درِ دوســـــت به هر کوی اقامت مگزین
جــــــــز به درگـــاه ِ خـــــــداوند توکل منما
تا صــواب آمده در چشم دلت نکته یی عشق
به ثــــواب آمــــده و هــــیچ تأمـــــل منمــــا
باوزی ِ خویش به مظلـــوم بکن گـُرز و سِپَر
ظلمِ آن ظــــالـــم بی درک تحمـــــل منـمــــا
بی خـرد گـــــــر سخنی گفت بنه پنبه بگوش
هیچگـــــــه از سخن ابله تحـــــــــول منـــما
در حـــــــیاتی که بقـــــــــایش گـــذر باد بوَد
با تَفـــخــــر مَـــزی ای دوست تجمـــل منما
نعمه یی هــــستی به آهـــــــنگ محبت بسرا
نیست احـــــساس اگر نــاله یی بلبل منمـــــا
چون ( همایون) اگر از عشق نداری سخنی
بی سخن باش به هر انجمــــنی گــل منـــما
سید همایون شاه (عالمی)
27 اپریل 2013 م
کابل – افغانستان
++++++++++++++++++++++++++++++
نوروز و نغمه سرایی
نو روز ز ره آمــــده با رنگ حـــــــــنایی
در دامن کهــــسار کــــند لالـــــه نمــــایی
بنگر نَفــــس عشق کـــشد زنده زمــــــرده
هـــرگوشه گیــاهی بکــــشد سر به هوایی
مـــــــرغ چمــن امــــــروز بذوقی بِسراید
نادم نشـــــــود هـــیچ از این شغـــل ندایی
از نغمه یی مـــــوزون پرســـتو دل غنچه
بشگفــته چو موجی و رســیده به غـــذایی
پیچــیده به صــحرا و دمن نالۀ مـــــرغان
بین در سر پر شور و لب ِ نغمـــه سرایی
گر نگهت باغست ز رنگـــینی شگـــوفان
بلبل ز همـــان رنگ کـــند عشق کمـــایی
از پردۀ نسرین بکــــشد ساز طــــرب باد
هــــــــر گــل به تبسم بکـند ماه لقــــــایی
غـــــــرّیدن تندرو، نگــویی که خَطــا بود
پیچیده به هـــر جای ببین مشک خِطــایی
گه از نظـــــر رنگ ، گــهی از اثر بوی
گــل داده دل خلــق ز هر غصـــه رهایی
قــلب ِ همه از منظر اطـــراف بعشـقـست
تا زمـــزمه یی عــشق کـــند بانگ درایی
این طـــارمِ مـــینا بزمــین رشــک برآرد
از گــــــــــریه ز ابری بکــند درد دوایی
هر سو ورق گــل شده پاشان ِ شگـــــوفه
در کــوچه و بازار کـــند عـطــر فـــزایی
فصلیکه نهـد بر دل ِ ما منصــب محمود
هر لب بکـشد شعـــر چو گفــــتار سـنایی
بســتودن نوروز منوچــــهـری همی گفت
از ما چه برآید دگر آن نغـــمه گــــــشایی
المــــاسک بدخــــوی زند در شکــــم ابر
از برق دلِ لاله کـــشد رویِ جـــــــــلایی
تعجیل، که این فصل چو خندیدن گلهـاست
از باده بیا شـــــــاد بکــن عمــــر فـــنایی
تا بـاد شــود تـند و دهـــــد غنـــچه ببادی
این رایحه یی مشک کــند سیر فضــــایی
جان کندن ما سهــل که دل کــندنِ جــانان
از فـــرط وفـــایش شـده آن یــار جفـــایی
تا عشق نمــودست به دلخــــانۀ ما جـــای
از غیر تهی گـشته به پاکـــی و صفـــایی
سودایی غــم یار چـــنان نغمه برافراخـت
از سـوز نیی ماســـت دو عـــالم به نوایی
کی باشد و من باز رَوم پیش ِ سخی جـان
بر درگـــــه ِ آن شاه کنم عـرض گـــدایی
دشت و دمن بلــــــخ که الـــوان کــــشیده
چون لاله یی خون دل من گــشته فـــدایی
اســـــــتارۀ من گـــشته نهان زآنکه ببینی
این کـــار فلک نیست بجز بخـــت ربایی
در شامــــگــه ِ ظـــلمت من صــبح نیآمد
پیش ِ کـــی روم از سبب بخـــت نمـــایی
حــــال وطـنم زار و پریشان و خرابـست
احـــــساس ندیدیم و نه احــــساس گرایی
بردند چـــرا رزق یتیمـــان همـــه دزدان
با حـــرف کجا میشود آن عــــــار زدایی
گفــتند همــــه سعــی نمــــــائیم به مـــلّت
از چوکی خطا خورد چــرا؟ عهدِ وفـایی
کــــر گـــشته و کـــور اند نبینند که بیوه
بر مــرده دلان سر بنما فـــرض کفـــایی
از غارت خود مست شده دسته یی خائین
آه ِ دل مظلوم چو غـــــوغـــــای ِ سمـایی
از ظلــــمِ سَمک خیره شده نور سمـاوات
آدم چـــه کـــند بیشـترک خــــویش نمایی
ما بندۀ عــــاصی و تویی اوجِ شَفُــقّــــت
یارب تو مـــبر ملّـــت ما را به جـــزایی
بر اشکِ یتیمانِ وطــــــــن نیم نگــــاهی
رحمی به سرشکی که کشد پیر عصـایی
از بهر همـــــان مـردم باغـــیرت دیروز
آن ها که به روسـان شده بودند غَـــزایی
ما توبه نمـــــودیم و دگـر ذکـــر تو آریم
دانم ز نفــــاق است رســـیدن به سـزایی
هر ازبک و تاجک بنگرهزره و پشتون
دیگر نکند هــیچ به سر فــــکر جـــدایی
با وحــــدت اسلامی همه شیعـــه و سنی
همدســــــــت شده باز کند فکـــــر بقایی
یارب که ز ما سهــو و خطا بیش بدیدی
تو عـــذر پذیری به بزرگـی و عطـــایی
بر مـــلت غمـــدیدۀ مـــا ابر کــــرم ریز
مــــردم همه آمـوخته بین شرم و حـیایی
با عــجز بدرگـــاه بزرگــت به دعــــائیم
سر حاضــــر تو باد رسی تا به رضایی
خونابه کشیدست (همـــایون) ز دو دیده
بر بنده ببخـــشای ز الطــــاف خــــدایی
بالا
بازگشت