زندگی مرگ و دیگر هیچ
درنگی بر جهان بینی جنگ
نوشته: عبدالواحد سیدی
برای من نوشتن از این دست چیز ها مثلاً گزارشات روز از اخبار و جهان نظر به نوشتن تاریخ که در هر قدم مأخد میخواهد و سند، آسان است و می بینم که دوستان مان از شنیدن اینگونه سرنامه ها بخواندن آن ذوق زده میشوند تا به خواندن تاریخ .صرف نظر از اینکه هر روزیکه از زندگی مان میگذرد فردا بتاریخ پیوست می شود ؛بعد از این ازین دست هم تاریخ مینگارم و هم سری به مسائل روز می زنم:
شب که اخبار را شنیدم خبر تکان دهندۀ مغزم را باز کرد «خود کشی سربازان برتانوی بعد از بر گشت از جنگ افغانستان بخانه های شان» این سربازان البته ،با کاوش های روانی وجدان شان را که در میان دود وباروت و کشتارافغانهای بیچاره گم کرده بود بازیافت میکنند واز این نکبتِ باز مانده از جنگ ،که دل و دماغ شان را مشئون کرده بود، یکباره با خود کشی از شکنجه و آزار وجدان برای همیش می آرامند.
من از این خبر خیلی تکان خوردم وخیلی حساس و خیالاتی شدم و صجح
زودبرای اینکه از این خیالات بیاسایم ، کتابی را که از دوستی برایم
رسیده بود و وقایع 1953مسیحی را درجنگ ویتنام نشان میدادو نویسنده آن
اوریانا فلاچی کسی که مصاحبه با تاریخ را نیز نوشته است و برای شناختن
وی این معلومات را ضمیمه میکنیم:
«اوریانا فالاچی در ماه ژوئن سال
۱۹۲۹
در شهر فلورانس متولد شد و در جریان جنگ دوم جهانی، به چریک های مخالف دولت
فاشیست این کشور پیوست.
وی در حالیکه هنوز به سنین بیست سالگی نرسیده بود حرفه روزنامه نگاری را برگزید
و از اواسط دهه
۱۹۶۰،
به عنوان خبرنگار جنگی به فعالیت پرداخت.
در این شغل، خانم فالاچی گزارش هایی را از جنگ ویتنام، جنگ هند و پاکستان، جنگ اعراب و اسرائیل و جنگ های آمریکای لاتین تهیه کرد.
با اینهمه، اوریانا فالاچی شهرت خود را مدیون مصاحبه های غالبا جنجالی با بسیاری از شخصیت ها و رهبران کشورهای جهان از جمله خرسچف رهبر پیشین شوری میداند.او در فلورانس به اثر بیماری سرطان در گذشت»
از وقایع جنگ امریکا در ویتنام خبر میدهد که البته بی شباهت با تعرض نظامی آمریکا بعد از یازده سپتمبردر افغانستان نمیباشد. کنجکاو شدم تا این کتاب را بخوانم و در اولین پرگراف به مسئله مرگ و زندگی و نجات انسانها در عملیات های کلیه و تعویض قلب و کلیه از مردمانیکه چند لحطه ای از حیات شان باقی نمانده و پیوست کردن آن در بدن بیماری که با این تعویض زندگی دوباره می یابد شکفت زده شدم که انسانها برای امتداد حیات دیگران چه زحمت های را نکشیده اند که دستان شان قابل بوسیدن است. ولی در طول سالیان و گذشت چندین دهه این شغل « پیوند اعضا» را نیز با خریدن و یا رباییدن آدمها و فروش اندامهای شان بیک عمل خبیث تبدیل شد که اوریانا فلاچی حالا رخداد های انرا نمیتواند بنویسد که سخت زجر آور است و این پدیده شوم باعث این می شود که اطفال را از کوچه ها بربایند و در لابراتوار های که شبه به مسلخ های انسانی است برای پارچه پارچه نمودن اعضای بدن آنها وفروش آن در بازار های اجزای بدن و تعویض آن به اشخاص دیگر مسئله ادامه حیات را دردناکتر و دشوار تر میسازد که اینکار توسط دکتوران وتکنیسیونهای قدرت صورت میگرد.
بر میگردیم به مسأله جنگ امریکا در ویتنام و یک گونه تناظر آن با جنگ های سی ساله افغانستان:
اما قبل از آن میخواهم کمی از رندگی او یاد نمایم:
«زندگی جنگ و دیگر هیچ» :
«اویانا فلاچی می نویسد: فردای آن روز به ویتنام رفتم ، در ویتنام جنگ بود و آتش و خون بود.خبر نگاری بودم که دور یا زود گزارم به انجا می افتاد . در ویتام ،شب شد وخوابیدم و نا گهان صدای جنگ گوشها را پر کرد. همه جا میلرزید . خرابیها ببار آمد . قلبها سوراخ شد و در یک آن ضجۀ کودکان بی سرپرست و مادرانی که کودک شان از دست رفته بود ، بگوش رسید . و من زود فهمیدم انسانها که بمیرند (مانند درختان و نباتات )،در بهار دوباره زنده نمیشوند.» .او از خوش می پرسد «در حالیکه در طرف دگر دنیا بحث بر سر این است که آیا میتوان قلب بیماری را که فقط ده دقیقه از زندگیش باقیست، بجای قلب بیمار دیگری گذاشت تا شفا یابد ؟ در حالیکه اینجا در ویتنام هیچکس از خودش نمی پرسید که آیا درست است که جان یک عده انسان سالم را بگیرند؟ با نفرت و خشمی که سرایای نوینده (اوریانافلاچی) رامی لرزاند، و معزش را سوراخ میکرد قریب می شود که از شدت تنفر از جنگ ،خودش را مانند نظامیان برتانوی بر گشته از جنگ افغانستان خودش را تباه سازد. اما نویسنده اینکار را نمیکند و راه سومی را انتخاب میکند و قرار میگذارد که این گسیختگی دنیا رابرا ی همه از راه گزارش تعریف کند. کاری را که هموطنان من درست نیم قرن بعد از اوریانا فلاچی ، شاد روان " داد نورانی" در کتابی بنام کابلیان با خون می نویسند سر اغاز کتابش را با این جمله شروع کرده بود :« کابل می سوزد ، کابل ویران می شود و خون کابلیان در میان آتش وراکت و گلوله وبم بر سنگفرشهامی ریزد سینه ها از درد وماتم اندوهگین است و پستان پشت پستان بریده می شود .[1]
او درسر فصل صفحه 208 کتابش می نویسد: هروقت بیاد آن روز ها می افتم، دود از دماغم بهوا میرود.« کابل به گورستانی مبدل شده است که دارا کولا های مست حلقوم نیم مرده ها را می درند ،... ضجه های دختران کابل تا انسوی عرش خدا می رسد و خاموش میشود،» [2] این جنگها به کابل محدود نمیشود و تمام کشور را قدم بقدم همانگونه که ضیاء الحق رهبر(ای اس ای) پاکستان گفته بود افغانستان را وجب بوجب در آتش و خون کشیدند.
قصۀ؛ ما داستان امروز و همین شب گذشته بود اما سرفصل آن قبل از سالیان متمادی نوشته شده بود.
آیا ارتباطی میان جنگهای داخلی و جنگهایی که قوای بین المللی در ظرف یازده سال به بهانه ها و لطایف الحیل انجام داده اند مشابهت های وجود دارد؟
آیا مشابهت های در جنگ های تکروانه امریکائیان در ویتنام و امرکائیان در افغانستان و عراق وجود دارد؟
چه چیزی باعث شد نا حدود چهل نفر از سربازان پیشین برتانیا در موطن اصلی خویش (انگلستان) دست بخود کشی زدند ؟
آیا ارتباطی میانه کتاب اوریانا فلاچی «زندگی مرگ و دیگر هیچ» و داد نورانی «کابلیان باخون می نویسند» و صد ها کتاب دیگر با انتهار کنندگان برتانویوجود دارد؟
باز هم این سؤالات را تاریخی که من می نویسم پاسخ خواهد گفت.(باز شناسی افغانستان)
بالا
بازگشت