نبشته پولاد
مصلحا
دوست بسیار عزیر و ارجمند آقای سید حبیب مصلح، الغیاث شما را درمورد کرزیا خواندم، بسیار خوشم آمد. برآن شدم تا به استقبال شما مطلبی با شیوه همیشه گی خود که فقط با کلمات ساده بیان میشود بنویسم. حیف دیدم نظم با صفای شما را با نثر ساده خود درآمیزم. برخلاف مسلک و بر خلاف عادت با قافیه بندی پرداختم که این هم ازدیدگاه هنری ظلمی است که نه تنها بر خود روا داشته ام بلکه بر هنر نیز. اما خوشوقتم که نظم زیبای شما را با نظم بی نظم خود به مشوره مینشینم، همین طوریکه گفتم ، به مشوره مینشینم نه اینکه نقد کنم ویا برعلیه برخیزم. طوریکه در نبشته من پیداست سوالها پی هم ریخته شده نه برای شما بلکه برای هریک از هموطنان ما، ما که بوده ایم؟ چه کرده ایم؟ چه شده ایم؟چه خواهیم شد؟ بنا بران تمنا دارم ازمن ملول نگردید، با اینکه ازنگاه تفکر با هم فرق داریم این گناه ما نیست. بفکر من طبیعت چنین معمی گر است و زمان. من به یک هندو، بودائی، کانفسیوسی ، یهودی وغیره همان اندازه احترام دارم که به یک مسلمان. ناگفته نماند که به همه شان احترام دارم وبه عقیده شان ارج میگزارم همان طوریکه بر خود و طرز دید خود ارج میگزارم. بنا بران شما طرز دید خود را بیان کرده اید و من طرز دید خود را، با مخلوطی از تقاضا های عادی دو هم صحبت. با این مقدمه کوتا گفتنی های خود را برایت مینویسم :
مصلحا ! صلح است شعرت یا که جنگ؟ این همه حرفیست بر روی خـــــد نـــــگ.
کرزی و طالب همه ازیک ســـــر نــد خیمه بازی های لطف یــــــک خــــرند
فرق بین هر دو را نا کرده ئــــــــــــــی آن سر طالب، نه این ســـر دیده ئــــــی
کاش طالب بود با دید و نظـــــــــــر! تا که کرزی می شــــدی از او بتــــــــر
کرزیش بهتر زهر طالب بــــــــــــو د گـــــرچه او هم انــــــدرا ن قالـــــب بود
این هم آنست و هم آنش این بــــــــو د این همه بازی ز بهــــر کــــــــین بــــــود
عدل و انصاف دروطن رایکدمی یاد م بده؟ این اتن با کرزی و با ظـلم و بید اد م بــــــده؟
دافع ظلم وطن را یک دو تا نامی ببر؟ تا شوی محبوب دل با یکی جـــا می دگــــــر
دشمن دین و خدا او نیست باری مصلحا دین چـو ابزاریست کــــــــــاری ( مفتحـــا)
این همه سیرزمان بادین ومذهب شدخـراب دین و مذ هب ( یا لیتنـــی کنــــت و تـــراب؟)
بی خدا ظالم نباشد، آنـــکه میگوید خدا می کند ظلم و تعدی، باز می جـــــــــو ید خدا
پای بندی ئی، حقیقت معنی والا بو د دین و مذهب را حقیقت دشمن رســــــوا بــــود
نیست عالم آنکه زنجانی وبیضاوی بخواند یا که چنــــدین قصــــــه و اهـــــــی بخــــــــو انـد
نه من و تو حـــامی ایــــن کشـــــو ریم تا بنام این وطن، جامه هـــــــا بــــــر تن دریــــــم
گشته دنیــا، زیروزبـــر، کچــــری قروت هیچ کشور نیست حر، دانـــــــــــی تــر و ت(1)
هرکسی با میل خود ما را ببســـــــــــت زانکه ما فارغ ز عقــــــــــل و پــــــــا و دســــت
اول آن باشد که( با ا لغیب) بـــــا عمــــل بر کنیم بــــا عقل این راه دغـــــــــــــــــــل
بعد ازان در فکر با لا ها شـــــــــو یــــم فارغ از نــــــــان و غــــــــــم دنیــــــــــا شــــــــــویم
این حقیقت بـــــــاز بشنـــــــو از منـــت با خبـــــــر شـــــو زین جهــــان وز تنــــــــــــت
عالم آن باشد که در کیهـــــــــان رو د نه که در دیــــــــن با ســـــــر پنهـــــــــا ن رو د
آن که مومن ( روی نــادیده) بــــود با نه دانم عمــــــــــر گنــــــــــد یــــــده بــــود
با ندانم بر زمین ســــــا ید جبیــــــــــن غا فل از اصـــــــل حقیقــــــت ، مهـــــر و کیــــــن
کی تواند راز هستیی ســــــــــر کنـــد این چـــــه مفهــــو میست کز تـــــــو بــــــــر کند
مصلحا بر گرد زیــــــن راه دغـــــــل نه حقیقت قصـــــــه هـا ســـت و نــــــی اجــــــل
آن زما ن داتـــــی که پـولادین سخن ناب آیـــــــد مــــــر تــــرا انـــــدر دهـــــــــــن
(1)
Truth
بالا
بازگشت