سمیع رفیع
همتي گر هست ترك ِ زُهـــد و تقوا كن (رفيع)
اين دل ِ بي نشــــــه گِـــــردابيست درياي ِ ترا
چند سروده های تازه از شاعر، نویسنده و موسیقدان شناخته شدهء کشور جناب سمیع رفیع را به شما تقدیم میکنیم.
مسدس تركيب
نالهء شبگير
بخـــــدا بــــار غمت خسته و دلگيرم كرد
چون دل خون شده يك نالهء شبگيرم كرد
طــــــرهء زلف تو نيز حلقهء زنجيرم كرد
شــورش هر مژه ات كار دو صد تيرم كرد
بجــــز آن حسرت ديدار كه اكســــيرم كرد
شـــــرح اين قصهء هجران دگر پيرم كرد
مبر از ياد كه مــــــــا را دل افگاري هست
هــر گلي زين چمن از قامت دلداري هست
ســــــيل غم ميبَرَدم خــــــانه خرابم امشب
سوختم ســـــــــوختم و سينه كبابم امشب
ساقيا ! آر و بده جام شـــــــــــرابم امشب
مطرب و چنگ و ني و ســاز ربابم امشب
خسروا ! گـــــر بكني كار ثــــــوابم امشب
دور كن بــهر خدا رنگ نقـــــــــابم امشب
اينقدر نـــاله و فــــــــــــرياد كشيدن تا كي
هر زمان تيشهء فـــــــرهاد چشيدن تا كي
در رهء فقر و فــــــنا خـــــار مُــغيلان بهتر
در دل شـــب سخن باده فروشـــــــــان بهتر
عــاشق ســــــوخته را ديدهء گـــــريان بهتر
بيدل و بيخبر و بي سـر و ســــــامــان بهتر
گــــر وفـــــــــا ميطلبي خــدمت آسان بهتر
چــــون ترا نيست توان سلســله پايان بهتر
جان من عاشق جانباز خــــــريداري داشت
رقص رومي و حلاج بر سر بازاري داشت
اي كه بر عـــــــالم اَسرار ترا راهي نيست
خوشــــدلي ليك ترا نزد كسي جاهي نيست
بسكه افســـــــرده دلي بزم ترا آهي نيست
بر لبت ذكــر رُخ دوست سحرگاهي نيست
حاصــــــل عمر دگر قصهء كوتاهي نيست
منكر عشق شدن جز دل گمــــراهي نيست
خيز در چشــــــم دلت سرمهء اِدراك انداز
( بر رُخ او نظـــــر از آيينـهء پاك انداز )
سميع رفيع....04.08.04
زاهــــــد
بال و پر چـــــون برگ گل داميست عنقاي ِ ترا
ســـــاز بي رنگيست آخر بزم ليــــــــــلاي ِ ترا
دل ز خـــــود كامي كجا بيند تپيدن هــاي شوق
بي حضورش نيست ممكن شـوروغوغاي ِ ترا
راحت جـــــان از غبار فقر حــــــــاصل ميشود
اوج ِ اقبال ِ تعـــــــلق ســـــوخت فـــــرداي ِترا
گــــــر طواف دل ميسر نيست اي زاهـــد كنون
ترك نام و ننگ زنجــــيريست مــــــر پاي ِ ترا
عرض ما سازش همان آهنگ دَيرو كعبه است
منـــزل تحقيق اوجي بـــــود رُســــــــواي ِ ترا
محنت مـــــوي سپيد اظـــــــهار خجلت ميكشد
بسكه باغ آورد رنگ و بـــــوي گل هــاي ِ ترا
نيست تدبير دل ديــــــوانه را جــــــز عشق ا و
داغ دل نقشيست پُر كرده ست صــــحراي ِ ترا
همتي گر هست ترك ِ زُهـــد و تقوا كن (رفيع)
اين دل ِ بي نشــــــه گـــــِردابيست درياي ِ ترا
04 / 07 /30 سميع (رفيع)
جلوهء یار
بيـــــــا که سیل غمت موجه های توفان شد
بیا که یاد رُخت روضه هــــای رضوان شد
طــــواف کعبهء کویت به گریه کردم دوش
در آن حریم که مرغ دلم خــــوش ا لحان شد
نیازمــــــند بلای تــــــوام مــــــــــرا دریاب
که در ازل خط و خال تو نقش و پیمان شد
به ســــر نبُرد دلــــــــم بی خیال تو هر گز
بجز هـــوای تو هر لحظه گور و زندان شد
مــــقام و عشق و طریقت بدیده کردیم سَیر
نبود عــــــافیت و هــــــرچه بود ویران شد
نثار یار کنم گــــــــوهری که در جان است
که جــلوه هاش (رفیع) آیه های قــــرآن شد
سمیع (رفیع)
مُخمس
واجب حيا
به نور ديده جا نما كه پاك و با صفاستی
به رشــــته رشتهء تنم خبير و آشناستی
چــــــگونه ره بجويَمت حقيقت ِ وفاستی
به تار و پود فــــكرتم معاني يي رساستی
ســــــخن دراز كي كنم كه وا جب حياستی
خيال نقش روي تو به هر طرف كشيده ام
ميان جسم و جان بسي هواي تو گُزيده ام
رموز هستي و عــدم به دانه دانه چيده ام
ز برگ برگ اين چمن بگوش دل شنيده ام
به ســــرزمين فـــــطرتم ا مير و پادشاستی
به بزم ميكَشد مرا نوا و شور و ساز من
غبار راه تو شـــــــدم حبيب كار ساز من
رفيق داغ غـــــربتم، فســــانهء گداز من
بيا كه بي حضـــور تو كجا بُود نمــاز من
سرم بر آســــــتان تو كه ا وج كبرياستی
به هر سو ميكَشانيم دو ديده تر نميكنم
ز آه و نـاله از غمت شبي سحر نميكنم
به آتش ار كَشي مرا كسي خـبر نميكنم
سرم به دار بركَشي سوي دگــر نميكنم
به زخمها چو مرهم و به ديده توتياستی
قــرار من ربوده اي دل از تو ياد ميكند
خروش و ناله ميكَشد بهر سو داد ميكند
به ذكر نام تو مگر دو لحظه شاد ميكند
به مي دو نقد اين جهان بدوش باد ميكند
چگويمت نگار من بدست من عصاستی
به لب رســـــيد جان من در آرزوي روي تو
چه الفتيست كين دلم گرفته است به خوي تو
صبا اگــــــــر بَرد همي نواي من به كوي تو
ز بخت بد كه دســــت من نميرسد به موي تو
مقيم حلقــــــهء تو ام كه ناب و كيميــــاستی
به آن سرم كه در غمت چنين كنم چنان كنم
من آن نيّم كه هر دمي ز دست دل فغان كنم
هر آنچه ميكَشم كنون به سيـــنه ام نهان كنم
طــــــريق خدمتش (رفيع) بديده و بجان كنم
از آن توست اين دلم كه خــــــانه را خداستی
سميع (رفيع)
طبع رسا
فـــــــروغ طبع رسايت چمن طراز شده
فـــــــداي حُسن كلامي كه اهل راز شده
چسان شگوفه دهد باغ گر بهاري نيست
حكايتيست كــــه تفصــــيل آن دراز شده
رمــــــوز قطره زگوهر توان سراغ نمود
نمــــاز و ناز و نياز اين همه جواز شده
خوشـــــا دمي كه شود ديده قــــابل ديدن
سخاوتيست كــــزان يار دلــــــنواز شده
كنون كه عشــــرت ديدارِ دولتت باقيست
هـــــــزار شكر كه اين حاجتت مجاز شده
وصــــال دوست ميسر شــــــود ترا ليكن
نصيب شمع (رفيع) حسرت و گداز شده
سميع (رفيع)
هوالله
با وجود بهره اي كه انسان از روح الهي دارد ، وطن حقيقي او در عالم
ملكوت بايد باشد ، ليكن تعلق وي به عالم جسماني كه بمنزلهء چاه است،
سبب گرديد تا از عالم بالا به زمين هبوط كند ، شايد هبوط اين مرغ از شاخهء
لامكان به علت نياز او به خاك بوده است ، بقول عطار:
محتاج به دانهء زمين بود.. مرغي كه ز شاخ لامكان رفت
من ِ بي خبر ولي ظاهرا با ِخرّد، لحظه اي با خود انديشيدم و به اين نكته تفكر كردم كه:
عشق واقعي چيست و معشوق واقعي كيست و بمرحلهء نهايي آدميت رسيدن، كه عاشق
شدن به معشوق ابدي است ، چقدر ازآن دور شده ام..... و تا چه حد غفلت عنان اختيار را از من گرفته، در اين شعر آورده ام.
غفلت
هــوس است اينكه طلبت كنم، به قـــديكه نه خمــيده ام
جنون است اينكه طـــربت رسم، به دريكه نه خزيده ام
دمــاغ كـــدورت انــشـاي من، به زبان خجلت آراي من
به طبع بـلـــند و رســــاي من، هــــــــنريكه نه گُزيده ام
چـمنيكه خِيام جـــــان از او، وطــنيكه مَــقام جـان از او
دهنيكه پــــيام جــــــــــان از او، شكري كه نه چشيده ام
ســــــخني ز حيرتســــتان تو، صُوّري ز يوسفســتان تو
ســـــــــــمني ز سنبلستان تو، گــــــهريكه نه خـــريده ام
صنمي كه خـوب و زيبا ازاو، معطرشده پست و بـالا ازاو
اثـــــــري كه گـــــــردد يكـــــتا از او، به تنيكه نه تنيده ام
اگــرهست فكرم به هستي خـــود، اسيرو حقير پستي خود
چــــــو ماندم درخــــود پرستي خود، منزلــيكه نرسيده ام
نسيم نفس، ترنم كـــده، بـــهار خوش رنگ، تبسم كــــده
هســـــتي يي تارِ تَوَهُم كـــــــده، غفلــــــــتيكه نه بريده ام
مدام خوشدلم به درد و محنت، گله اي (رفيع) زفـقرو ذلت
كشــــــم از دل و جان رنج وظلمت، قدمـــــيكه نه دويده ام
سميع(رفيع)
آهنگ صداقت
از عقل چه گويم
در عالم اوهام نخواهم قفسي را
تنديس هوس را
در خويش نجويم
در سينهء آرام نخواهم جَرَسي را
اي جمله عزيزان !
رفتيد و نيآمد خبري زين همه رفتن
اين هم سفري بود
بر وعدهء ديدار
حيرت به سري بود
چون هيچ نبود يك اثري زين همه گفتن
ما نيز شنيديم
آهنگ صداقت
در دوست تنيديم
غواصي ما در هنرش رنگ جفا بود
خود كامي خود را
بي رنگ شكستيم
بد نامي خود را
بر دوش كشيديم عيان سنگ وفا بود
سميع رفيع
شُهرت
شُهرت مي پرستي ام حـاصل رنگ و بوي تست
چشمة آب زندگي گــــربرســد ز جـــــــوي تست
آيينة امـــيد را جلوة صـــــــد بـــــهار هـــــا ست
خــــــاكم و خاكساريم حسرت هاي و هوي تست
سيرو ســــــلوك معني ام هست بيرون اين محيط
محـــرم اين زمين نيم عـــــــزم دلم به كوي تست
سعي و تلاش و كــــــوششم فيض گشاي من نشد
عقدة اين گـــره هــــا بســـــــته به تار موي تست
نيست طبع رســـــــاي من مايل ســــــــاز عافيت
شــــــور و نواي موج دل آمـد و رفت پوي تست
همت شور بلـــــــبلم كرد فــــــــغان در اين چمن
طرز كلام نازكم جــــــــوهر پاك خــــــوي تست
گشـــــت (رفيع) ناتوان عــــــــــــاشق وبيقرار تو
داغ به دل چو لاله ســــان نعره زنان بسوي تست
سميع(رفيع)
هوالله
حبيب من
قراري نيست با اين دل پريشـــــــــانم، حبيب من
شكســــــتم رنگ را با آنكه عِصيانم، حبيب من
چراغ خامش آهنگم غبار شـــــــــهرتم ننگ است
به اين بزم و طرب منظور جــــانانم، حبيب من
دماغ ابـــــــــلهان محو جنون سركشي هـــــــا شد
بجز اين ســـــوز دل مضمون پنهانم، حبيب من
چه حاصل شهرت وننگي كه موهوم است انجامش
به اين فطرت اگـــــر بيني به زندانم، حبيب من
گدازم كرده اند اي دوست ســــــيرم را تماشاه كن
به چشـــــم با مــروت مـــــاه كنعانم، حبيب من
چه ميپرسي زكوران لذت و كيفيت خــــــــــورشيد
چراغ مــــــرده را صد مكر حيرانم، حبيب من
به همت كوش و آهنگ فنا را از حــــباب آمــــــوز
بريدم ناله را با ذوق آســـــــــــــــانم، حبيب من
خــــــــموشـــــــم كرده اند تا دل غبار ديده بردارد
گره ها خـورده ام درخويش و نالانم، حبيب من
ندارم مونسي جز داغ دل فــــــــــــــريادرس ياري
به تنـها گردشي خورشيد ســـــوزانم، حبيب من
خيال پرفشان دارم (رفيع) از اضطراب دل
چو بسمل ميتپم در خون و گريانم، حبيب من
سمیع رفیع
بالا
بازگشت