سميع رفيع
چند سروده های تازه از شاعر، نویسنده و موسیقدان شناخته شدهء کشور جناب سمیع رفیع را به شما تقدیم میکنیم.
صنم یا صمد
شـــــــــبی در فکر و ذکـــــــــــر
یار بــــــــــودم
در آن شــــــــب
تشــــــــــــــــنه دیدار بودم
طنین یا صنم را
می شــــــــنیدم
از در و دیوار
و
- زیبا پاســــــخش –
لبیک
کزان هـــــــــــر خفته ای بیدار
بخـــــــود گفتم
جوابی خــــــــــوش نوا باشـــــــــد
صدا بس آشــــــنا باشـــــــــد
چه داودانه و
زیبا
ندایی از خـــــــــــــدا باشـــــــــد
خـــــــــــــدایا!
این چه حــــــــالست این
چه رمـــــز و راز و قــــــــــا لست این
بجــــــز تو کس نمـــــــــــــــیداند
چه حــــــــــا و میم و دال است این
ندا آمد
برو بی خـــــــــــود به میخانه
ببین آن گبر فـــــــــــــرزانه
صنم گــــــــــــویان و دســــــــت افشان
صمد جــــــــــویان و خواهــــــــــــــانه
لبش بت گـــــــــــــوید و باری
دلش حیران مـــــــــــا باشــــد
به حــــــــالش بنگـــــــــــــری بینی
یک از
مستان ما باشـــــــــــــد
صـــــــنم گـــــــــــــــــوید
صمــــــــــد ســـــــازم
نوای اندرونش را
بخـــــــــــود مشغول میدارم
وجود و تارو پودش را
تو
قالش بینی وگویی
چه کفــــــــــــــــرست این؟ و
حـــــــــــــــیرانی
منم
آگه ز حـــــــــــال وی
کجا چـــــــــــــون او مسلمـــــــــانی؟
(صنم) ســـــــازد ز چوب او می پرســــــــــتد
لــــــــــیک مـــــــیدانم
ولی زیبا و خـــــوب او می پرســـــــــــــتد
نیک مـــــــــــیدانم
نداند خـــــالق این چوب خــــــــــود باشد
شـــــــعورش نیست
اما قلب پاکش را گـــــــــواهم من
چــــــــــــرا که سوی من باشــــــد
بمن گـــــــــــوید
مرا جـــــــــــوید
(صنم) گـــــــوید (صمد) خــــــــواهد
تو را یارای فهمش نیســـــــت
جــــــوابش مـــــــیدهم
لبیک
ولیکن در حـــــــــــریم من
جوابی نیست آن ذکـــــــر و عبادت را
که قلبش (بت پرست) اما زبانش (یا صمد) گوید
بسمل
بســــــکه محو آن تبسم هــــــــای حیرانم هنوز
یک چراغان دل به دورت مست و خندانم هنوز
ای طبیب درد هــــــــای بی دوایی هـــــــــــا بیا
جـــان به هجرت سوخت اما عهد و پیمانم هنوز
میزنم آتش بخود آخـــــر چــو ققنوس از غمت
تا نسوزم خـــــــــویش را در جمع خامانم هنوز
دلبــــــــرا عمرم چو مرغی در گرفتاری گذشت
بی رُخت ای نقـد جــــــــان در کنج زندانم هنوز
هست ما را زاهــــــــــــدا این می پرستی از ازل
بســــــــــتهء زنجیر زلف این دبســـــــتانم هنوز
ماجـــــرای دل چه گویم گر چه در زاری گذشت
ای سرت گردم در این فن شــــاه و سلطانم هنوز
نیست تنها در رهء عشقت ( رفیع ) آواره گرد
از نسیم صبح تو شــــــــاد و غزل خوانم هنوز
بی تو
آه که بی تو بـــــودنم رنج نفس کشـــــــیدن است
رنج نفس کشیدن و جان به لبم رســـــJــیدن است
صبر نمــــــاند بیش از این کُشت مرا فــــــراق تو
تن برســــد بجان تو یا که ز جــــــان بُریدن است
چون ز میان این چمن بوی خـــــوشت همی رسد
عاشق خـــــویش گشته ام دور خودم پریدن است
دُرد کشــــــم بجـــــــــان تو لعـــــل لب تو دیده ام
مذهب می پرستی را از دل و جـــان خریدن است
گر ببرند به مســــــجدم یا که شـــــــــوم مقیم دیر
نقش تو هــــــــــــر کجا بُود قد دو تا خمیدن است
جان نزار و خســــــــته ام باد فــــــــدای گلرخان
عشق کجا و مصلحت جامهء خـــود دریدن است
گوهـــــــر ناب بایدش آنکه شـــــــود قبول فیض
از همه این کمــــــــال هـا بی هنری شنیدن است
کُشتهء تیغ جور تست بنده و چاکـــرت ( رفیع )
دل حــــرم تو گشته است طالب یک تنیدن است
ای عشق
ای عشق دانمـــت که چهـــــــا میکنی مــــــرا
فــــــارغ ز عقل و روی و ریا میکنی مـــــــرا
ای عشق با غـــــروب شفق هــــــای روشنت
ســـــر سبز و جــــاودانه دوا میکنی مـــــــرا
عشق، ای بهــــــــار خاطـــره هـــای جوانیم
آری اسیر خـــــــاطره هــــــــا میکنی مـــــرا
ای جلوهء طـــــراوت و ای روشنی ی صبح
همـــــــواره پُر شکوه و صـفا میکنی مـــــرا
ای شهســــــــوار آرزو ای عشق آتشــــــین
در کام ابر تیره رهــــــــــــــا میکنی مـــــــرا
پـــــــروانگان ِ مست به دَور ِ تو ســـــوختیم
گفتی به رســـــــم خویش فنا میکنی مـــــــرا
گشته شهید خنجرت ای عشق این ( رفیع )
ای آشـــــنا چه خوب صدا میکنی مـــــــــرا
بالا
بازگشت