خو شه چین

ا خلا  ق نو ین را ا سا س  گذ ا ریم

ا ستعما ل  کلما ت  دلا وری ، شجا عت و مر دا نگی ، هو شیا ری ، آ گا هی ، نیکی ، خیر خو ا هی ، هم دردی و همکا ری ، د ر مو رد ، همنو عا ن ، د و ستا ن ، آ شنا یا ن و دیگرا ن ا گر شا یسته ، صفا ت فوق با شند و ا گر شا مل حا ل خو یش بیا بند ، به یقین که عکس ا لعمل مشا به ، از خو د به جا میگذا ر ند ، مو رد خو شی و شا دی ، شا ن وا قع میگر دد.  مید ا نند که ا زموقف معنوی بر خو دا ر ا ند ، د ر مجمو ع ، همه ا عما ل شا یسته که به ا یشا ن ا ین منزلت را بخشیده ا ست ، ا ز ا دا مه به اعما ل شا یسته ، خسته نمیشو ند و در پی ا نجا م آ ن کو شا میبا شند .

درمجموع،ا ین شخصیت ها را ، مر دما ن با اخلا ق ، خو ش اخلا ق ، د ا را ی ا خلا ق عا لی ، ا خلا ق نیکو ، و غیر ه و غیره ....... ا ما همه خا م ها پخته میشوند ولی آ دم خا م ، هر گز نه .

خد ا کند که ما ودو ستا ن ما هر جا که ا ند ، خا م نشو یم ، ا گر خا م شدیم دیگر مشکل ا ست که طرف، ا عتما د مر دم ، وا قع شو یم ( آ زموده را با زا ز مو دن خطا ا ست)

ا سا سآ ، کلمه مو رد بحث ما ، کلمه ا خلا ق ا ست ، طبعا هر کلمه و جمله ا ز خو د تعا ریفی دا رند که با ید ، ا نسا ن به معنی آ ن پی ببرد ، ببینیم که فلا سفه ها در با ر ه ا خلا ق  چه نو ع تعریف کرده ا ند .

ا فلا طو ن ، ا خلا ق را زنجیری میدا ند، که غر با و نا توا نا ن آ نرا ، برا ی به دام ا ندا ختن تو ا نگرا ن چیده ا ند ، جا ی دیگر ا شا ره میدهد که، اخلا ق وسیله ا ست ، برا ی نگاه دا شتن مر د برتر

در دا یره حدود وصلا حیت و ا فتدا ر، ضعیفا ن و نا توا نا ن . مر د عا قل حد میا نه را  بر میگز یند .

خر د مندا ن ، ا میا ل و خوا هشا ت بلند با لا یی دا رند ، و صفا ت خو ب از نظر آ نا ن ، تو ا نا یی و شجا عت و مها رت در تحقق ، به ا ین گو نه خو ا هشا ت ا ست .

(( حق یعنی قد رت ، و عدا لت آ نچه که به سو د قو ی ا ست ؛ ظا لم د ر مقا بل مر دما ن سا ده و صا دق د ست با لا را دا رد و آ دم ها ی صا د ق و د رست کا ر د ر مسا بقه با ا و با زنده ا ست )) ا گر ا خلا ق به معنی ، هو شیا ری و شجا عت تعر یف گر دید ، عمد ه آ ن ا ست که ، ا ول بنیا د علمی ا خلا ق را فهمید .

( تحقیق عقلی  د ر رفتا ر و ا خلا ق  ا نسا نی ) ا گر ا حتیا ط و دو ر ا ندیشی مد نظر ما ا ست         (( نیکی )) را نیز نبا ید  فر ا مو ش کر د، اگر چنین نبا شد پس چگو نه به قنا عت مر دم  پر دا خت .

بنآ به روا یت تا ریخ کشو رما و حوا د ث پی در پی نه چندا ن دو رآ ن ثا بت میسا زد ، که همیشه ا فغا نستا ن ، د ر بین د و خطر قوی و خطر نا ک ز ند گی کرده ا ست .

1_مو جو دیت گستر ده و عظیم تو ده ها ی ملیو نی ( نا آ گاه و بی خبر مر دم) که در چنگ  گر و عقب گرا ها قرا ر دا رند ، هنو ز به سنت های محلی و قبیلو ی پا بند ا ند ، حا لا ت نو سا ن ، ا نکشا فا

ت را ، با رها به نا کا می موا جه سا خته ا ند ، همیشه ا ین سا ز و بر گ ها ا ز جا نب شر قی کشو ر ما ، طر ا حی و سا زما ندهی  می گر دد ( پا کستا ن ) ا ز آ غا ز حصو ل ا ستقلا ل سیا سی ، تا به ا کنو ن  دو مر تبه خسا را ت جبرا ن نا پذیری را چه ا ز لحا ظ ا مکا نات ما دی و چه ا ز لحا ظ  امکا نات معنوی کشو ر ما ا فغا نستا ن دیده ا ست . (( سقو ط دو ره ا ما نیه و سقو ط حا کمیت سیا سی ، حز ب وطن ، ( ح ، د ، خ ، ا ) این هر دو دو ره نمو نه با رز آ ن ا ست ))

2_ تبا رز خصو صیت ها ی فر د گر ا یی ، وا خلا ق ضعیف سیا سی، که ا ز زوا ل منا سبا ت ا قتصا دی کهنه ، منشا میگیرد و جا معه را به کام ، ا رسطو کرا سی و خود کا مگی ، فر و می برد . دو ره ها ی مختلف،امرا و سلا طین و قت وحا کمیت ( حزب دیمو کرا تیک خلق)،( حا کمیت مجا هد ین )     

و( طا لبا ن) جا معه و کشو ر ما تحت ، نا م ( ا نقلا ب ) و ( جها د ) چنا ن ضر با تی را متحمل، شده ا ست که جبرا ن آ ن ا ز حو صله ده ها و صد ها سا ل با لا ا ست .

د ر د و ره به ا صطلا ح ( ا نقلا ب) خسا را ت ما دی کمتر صو رت پذیرفته ا ست و ا گر صو رت هم گر فته بنا بر سیا ست ها ی تخریب کا را نه مجا هد ین ما بوده است ، و لی تلفا ت ا نسا نی ، خصو صا قشر آ گاه ا ز خلقی شروع ، پر چمی ، شعله ا ی ، سا زا و سفزا ، ا فغا ن ملت ، زرغو نست ها ، گرو ه کا ر ، سا زما ن پیش آ هنگ کا ر گرا ن جوا ن ،  جمعیت ا نقلا بی زحمت کشا ن  ، صد ها شخصیت سیا سی ، و شخصیت ها ی ملی را ما شا هد ضا یع آ ن بو ده ا یم ، ا ز خا نه ها کشیده شد ند ، رفتند و لا در ک شد ند.  در مجموع ا ین ضا یع شده ها ، نخبگا نی بو ده ا ند که ، دیگرتا ریخ ، برا ی ما ا ین ها را نمی آ فریند ، رو ح همه شا ن شا د با د . د و ره جها د و دو ره حا کمیت طا لبی ر ا همه بهتر ا ز ما میدا نند ، ضرو رت به تکرا ر نیست .

سقرا ط تو ضیح مید هد که : فلسفه و ظیفه و یرا نگری خو د را ا نجا م میدهد، علم ا خلا ق کهنه را ا ز ر یشه بر میکند ، و لی لا زم ا ست که ، ا خلا ق نو ین را بر بنیا د ا مکا نا ت ، ما د ی آ ن ، ا سا س گذا ریم .

ا گر خو ا سته شو د که بنا ی ، ا خلا ق پا یه گذا ری شو د ، آ ن خو ا سته ها و نظر یا ت ، مر د ما نیکه ، همین ا کنون ، ا ز پر و سه ا نکشا فا ت ، به دو ر ما نده ا ند ، مر دما ن صلح جو، آ زا د منش،تر

قی ، پسند ا ند ، و خو ا ها ن زند گی ، بهتر ا ند ، با ید که ا ز د ست دا ده نشو ند .

ا خلا ق و هو شیا ری ا نسا ن را ، به ا نجا م کا رها ی با ثمر و خر د مندا نه ، تشو یق میکند ، بعد ها مر دم ، ا ز نتا یج ثمر بخش ،خو ا سته و آ رزو ها ی شا نرا با دیده بصیرت می سنجند ، آ نگا ه ا ست که ، همه ملیت ها ی با هم برا در سا کن د ر ا فغا نستا ن ، ا ز هر گو نه آ شفتگی ها نجا ت  می یا بند

و بطر ف و حد ت خلا ق و سود مند گرا یش پیدا میکنند.

د ر جا ی د یگر ( اخلا ق ) و یا ( هو شیا ری ) را ا ین طو ر تعریف میکنند.

هو شیا ری عمل هو شیا را نه نیست ،  بلکه تنا سب زیبا یی و هنری ، میا ن عوا مل ، خلقی فرد ا ست ، یا به عبا ره دیگر، هوشیا ری ، حسن تر تیب و لطف تر کیب، رفتا ا نسا نی ا ست . خیر مطلق در تیز هو شی یا توا نا یی ، غیر ا خلا قی نیست ، بلکه عبا رت ا ست از تنا سب ا جزا با کل ، خوا در فرد با شد و خوا در ا جتما ع .

ا ین ا سا س ، محکمی ا ست که ، علم ا خلا ق، زمینه ها ی ا نکشا فی خو درا ، در جو ا مع عقب ا فتا ده می یا بد.

فرا نسس بیگن ، پا یه ما دی ا خلا ق را، در رو شنی ، ا نکشا فا ت علوم ا ین طو ر بیا ن می دا رد .

( ما در ا شیا به دو گو نه ، میل و ا شتها دا ریم ، ا گر شی را ، کل فی نفسه ، در نظر بگیر یم ، گر ا یش به آ ن ، ا ز غرا یز فر دی ا ست و ا گر آ ن شی را جزای ا ز کل بدا نیم ، گر ا یش به آ ن ا ز غر ا یز ، ا جتما عی ا ست .

بنیا د اخلا ق و ضد ا خلا ق هر دو، د ر طبعیت و سر شت ا نسا ن مو جو د ا ست ، روی هم رفته ، غرا یز ا جتما عی نسبت به غر ا یز فر دی ا ضا فه تر ا ست .

ا گر حر فی ا ز مبا رزه ، بر ا ی حیا ت در میا ن ا ست ، پس د وا م هر چیز، در بقا ی آ ن ا ست .    ا خلا ق ا زین قا عد ه مستثنی نیست ، تنها ا نسا ن خو ب کسی ا ست که ا ز مبا رزه پیرو ز بد ر آ ید ، هر روش ا خلا قی ، که ا نسا ن را خوا ر و ذلیل  و جبو ن بسا زد ، دشمن ا نسا ن ا ست ، معنی تکا مل ، یعنی طر د نیر و مندا ن نا توا ن، تو سط ضعیفا ن آ ست .

معنی حقیقی ، اخلا ق ، کمک قو ی بر ضعیف ا ست ، تکا مل ، مبا رزه ، برا ی بقا، با تما م و سا یل ممکنه ا ست ، مقید سا ختن و محد ود سا ختن پا یه ا خلا قی ، د رحد ود ا نسا ن دو ستی و شرا فت ا ست .

مقصو د ا زا خلا ق صلح و آ را مش ا ست ، ولی معیا ر تکا مل ( پیرو زی نو بر کهنه ا ست) ، تر قی و پیشر فت را طبعیت برا ی ا نسا ن ، را یگا ن نمید هد، بلکه در مبا رزه با آ ن ، ا ز آ ن ا نسا ن میشو د .

ا نسا ن ذا تآ ، مو جو د ا جتما عی ا ست و مد نی بو دن ، در خو ن ا نسا ن سر شته ا ست ، که با تکا مل جا معه ، هر نو ع ا ختلا فا ت ، دا خلی را ، به نفع رقا بت ها ی خا رجی ، ا ز بین می برند، تا بر ا ستحکا ما ت دا خلی خو یش بیفزا ید . ا ین بخا طری ا ست که ا فرا د ضعیف و نا توا ن، در نتیجه رشد همنو عا ن خو د ، میتو ا نند به زند گی ا دا مه دهند . اگر چنین نبا شد  د ر جنگ و رقا بت، میا ن ا قوا م ، قبا یل و ملیت ها ، ا قوا م ضعیف ا ز بین می رو ند .

ا سا سآ ، جنگ و ا مکا نا ت دست زد ن به جنگ ، اخلا ق وپا بند ی به ا خلا ق را به و جو د می أ ورد، بنآ به نحو کا مل مسلم میگردد که پا یه ضر وری و طبعی اخلا ق و تعریف ا ز اخلا  ق ، همکا ری جز با کل ا ست .

یعنی که میل و گر ا یش هر فر د ، با خا نوا ده ، هر خا نوا ده با دو لت ، و گر ا یش د ولت ها با مجا مع بین ا لمللی ، و مجا مع بین ا لمللی د ر دفا ع ا ز مضلو ما ن و زحمت کشا ن ا ست، د ر مجمو ع ، گر ا یش جا معه جها نی ، با تما م بشر یت و بشر یت با حر کت سعود ی حیا ت همکا ری مینما ید .

با لأ خره ، بد ا نیم ، همکا رییکه بنیا د أ نرا ، اخلا ق مید ا نیم ، بیشتر به تو سعه ا حتیا جا ت ا ولیه ا قتصا دی نیا ز مند ا ست ، هر قد ر که نها دها ی ا قتصا دی و ا جتما عی ، بیشتر تو سعه پیدا نما یند ، به هما ن ا ندا زه ، ا خلا ق اجتما ع رشد میکند، قبا یل د ر ا قوا م ، منحل میشو ند ، ا خلا ق قبیله ای ، کا ملآ ا ز بین می رود ، ا قو ا م خور د و بز رگ ، منا فع ا جتما عی و ا قتصا دی خو یش را ، در مو جو دیت یک ملت وا حد یا فته میتو ا نند .

سرا نجا م ، ا حسا س و طن خو ا هی و وطن د وستی ، در عقو ل و قلو ب همگا ن بیدا ر میگر دد، وا صطلاح تر س ا ز یک قو م ا ز قو م دیگر ی که سا ل ها مر دم ما سنگینی أ نرا ا حسا س، کر ده ا ند ، کا ملآ معنی خو درا ا ز دست خو ا هد دا د.