خو شه چین

                           بر ویم د ربین مر د م تا خو د را بیا بیم

 د ر ین رو زها بیشترا ز ز ما ن دیگرگفت و شنید ها و جرو بحث ها ی سیا سی پیرا مو ن ا و ضا ع وا حو ا ل کشو ر ما جر یا ن دا رد، هر یک ا ز دید گاه خو دش ، جر یا نا ت را تعقیب و ا برا ز نظر مینا یند ، در نتیجه ، همه کس خوا ها ن ، آ را مش و ا یجا د جا معه با ثبا ت در وجو د یک حکو مت ، قا نونی میبا شند ، که بیا نگر، خو ا ست ها و نیا زمندی ها ی ا قشا ر گو نا گو ن کشورما شده بتوا ند .

 عد ه ا زد گر ا ند یشا ن ، یگا ن و قت ا زما می پر سند و میخوا هند که د ید گا ه ما ن را پیرا مو ن و اگر وضع  جا ر ی کشو ربیا ن می کنیم ، به طور عمو م ، ما تکیه روی ، علت ها دا ریم، تا معلول ، در مجموع پیشنها د خویشرا برای همو طنا ن محتر م خو یش، طو ری ا را یه مینما ییم  که حل قضا یا ی کشو ر ا ز توا ن  یک و یا د و گرو ه  سیا سی نیست ، بلکه ا ین همه خبره گا ن وآ گا ها ن سیا سی ا ند که د رمسا یل عا م کشو ر تصمیم میگیرند .

کنو ن کشو رما ، به ما نند مر یضی می ما ند که نو ا زبسترمر ض مهرقه بر خو ا سته، آ را م آ را م به گر دش آ غا ز نمو ده ا ست، موها ی سر ش بکلی تکیده ، ا ز نو دارد نمو کند ، و جود لا غرش  برا ی غذا ی مکفی نیا زدارد ، ا مکا نا ت ما لی کمتر هم دا رد ، رفقا و دوستا ن ا یا م شا دا بیش او را تنها ما نده ا ند.

شرا یط ا نقطا ب جها نی کشور ما را ا ز لحا ظ سیا سی به دسته های مختلف ، چپ و را ست ، چپ    ا فرا طی و ر ا ست افرا طی ، چپ تیپ ما وسطی و چپ تیپ طر فدا ر شو روی ، را ست طرفدا راما م خمینی و را ست طر فدا ر وها بیت وملی گرا یا ن طرا زفا شستی ، تقسیم کرده بود.

ا و ضا ع ا یجا د شده د ر آ ن زما ن ،  جوا نا ن ما را، درر و د ر رويی ، مشاجرا ت  لفظی و حتی بر خو رد ها ی فزیکی ، در کو چه و با زا ر  کشا نید  و ا فزو ن برآ ن گفته میتو ا نیم که ا ین مشا جرا ت لفظی ز مینه سا ز برخو رد های مسلحا نه د ر مظا هرا ت خیا با نی ، بین ا حزا ب و گرو پ های ، سیا سی و حتی د و لت و قت گر دید.  ا ز جمله فیرقوای ا نتظامی  بر روی مظا هره کنند گا ن ، شها دت حسن خیا ط  در پل با غ عمو می ، شها دت ا صیل خا ن د ر ابن سینا ، شها دت عبدا لرحمن تو سط گر وپ ا خوا نی ها د ر لغما ن ، شها د ت عبد ا لقا در در هرا ت و سیدا ل سخن دا ن در صحن لیلیه پو هنتون کا بل ، حمله گرو ه ا خو ا نی ها با کا رد و چا قووتفنگچه د رلیله پلی تخنیک کا بل که با عث تخریب و شکستن ، شیشه ها و پنجره ها و ا طاق ها ی تد ریسی و لیلیه گر دید را می توان ياد آوری کرد.

 ا ین ها همه مشت نمو نه ها ی خر وا ری بوده ا ند که ا وضا ع ا یجا د شده  د ر کشو ر تو سط ا  ندیشه های  وارداتی ، جوا نا ن  آ ن زما ن کشو ر ما را د ر گیر خو د سا خت . ا ین حا لت پد ید آ مده  آ هسته آ هسته با کشا نید ن پا ی ر وس ها د ر کشو ر ما ا فغا نستا ن ، عکس ا لعمل ها و منا بع  حمايوی داخلی و بین ا لمللی را با خو د درپی دا شت .  صف آ را یی ها ی نظا می ا یجا د گر دید و هر یکی ا ز طر فین  حما یه سیا سی و لو ژیستیکی خويش را کسب کرد ند ، ا فغا نستا ن  بهتر ین مید ا ن مسا بقه ، ابر قد رت های جها نی وا قع شد. در پا یا ن قسمت ا ول درا مه ، با خت ا صلی را، ما ا فغا ن ها د ر مجمو ع همه طر ف ها ی در گیر متقبل گر دید یم  ، چنا نچه در طی سه دهه جنگ تحمیلی و فر سا یشی، خسا را ت ما دی ومعنو ی وتلفا ت ا نسا نی را ما تحو یل گر فته ا یم ، ا ستادا ن ،  معلمین ، رو شن فکر ا ن و همه ا نسا ن ها ی مستعد به کا ر،  ا ز کشو ر بیرو ن را ند ه شد ند ،  نها د های  ا قصا دی و فر هنگی را کا ملا ا ز بنیا د و یرا ن کر د ند .  تاهنو ز اين سنا ریو به پا یا ن خو یش نر سیده ا ست ، مر دم و جا معه خسته و کو فته ا ز جنگ منتظرا نکشا فا ت مثبت د ر قضا یا ی جا ری کشو ر نشسته ا ند . 

و لی برعکس ا نتظا را ت ا نکشا فا ت مثبت  به نفع کشور ، د و ر نما ها را خیلی خطر نا ک تر ا ز گذشته ها  نشا ن می د هد. ا ین بخا طری ا ست که هنوز ا ندیشه تو سعه طلبی ا ز طریق ا فغا نستا ن ، به قو ت خو یش با قی ما نده ا ست، منا فع ا قتصا دی  چشما ن بزر گترین مدا فع حقو ق بشر را کو ر می سا زد و در صدد تامين منا فع حیا تی و آزمندانه خو یش می برا یند. ولی همو طنا ن قسم خورده ما و کور نمکا ن ا ین مرز وبوم، همه ا فتخا را ت ما دی ، معنوی وتا ریخی مام و طن را به پر کا هی می فر و شند، رو ی منا فع گر وپی ، قومی، محلی، و غیره به جا ن هم ا فتیده ا ند. مرد م عا دی جا معه داد که فر یا دهای شان با آ سما ن با لا گر دیده ، د ر سرا غ مر جعی هستند تا آ نها را ا ز شر ا ین مصیبت ها ی بی پا یا ن نجا ت د هند . آنها ا شا ره ا نگشت به سوی رو شن فکرا ن مینما یند و میگو یند که کا رنا مه های تا ریخی دوره های مختلف تا ریخی نه چندا ن دور، در ذهن و روا ن ما با قی ما نده ا ست، صد ا قت و وفا دا ری ا کثر یت د وره های قبل ا زحا کمیت ها ی قر و ن  وسطا یی را فرا مو ش نمی کنیم، در بین شما کمتررشوت خو را ن را مید ید یم ، به و ا قیعیت که دزدا ن کمتر مجا ل دزدی را پیدا میکر دند، د رحصه زرع و کشت تر یا ک ، به غیر ا ز سا حه نفوذ مجا هد ین ، کسی جر ا ت ا نرا  ندا شت که به چنین کا ری اقدا م نما ید، زعما ی ا ن دوره با ا نکه عده ا نها ا ز لحا ظ ا مکا نا ت موروثی درسطح متو سط طبقات اجتماعی قرار داشتند  و لی به ا ثبا ت ر سید که هیچ کدا م ا زآ نها ا ز منا بع ملی و دو لتی سوء استفاده نه نمودند ، کمتر کسی سرا غ خو ا هيد داشت که خا نه، ا  پا رتمان ، سرای  ويا جايدادهای منقول و غير منقول بنا م خو یش در دوره حا کمیت ویا بعد ا ز حا کمیت کسب کرده باشند .هرگاه کسی هم پيدا ميشود ، بدا ن معنی ا ست که درحا کمیت مو جود شر یک ا ست .

و می گو یند که ما آ درس دقیق را گم کرده ا یم ، ا گر یگا ن آ در س این و آ نجا ا ست ا ین آ درس ها آ درس ها يی نیستند که درد جا معه را دوا نما یند، ا ین ها همه خریده شده ا ند، ما به ما ل خریده شده کا ری ندا ریم . ما در دا خل کشور هستیم ودرهمه جا ها هستیم، زنده هستیم و نمرده ا یم ، با آ غو ش با ز ا ز دا عیه بر حق ا نسا ن و ا نسا نیت دفا ع می کنیم .  برا ی ا یجا د فضا ی ا عتما د ، تلا ش می ور زیم ، می ر ویم به طرف یک پا رچگی و برادری ، آنچه خواست کنونی مردم ماست.

ا و ضا ع کشو ر ما سیا سی شده ا ست،مر دم به سیا ست علا قه گر فته ا ند، قبل ا زا نکه به طر ف سیا ست بر ویم با ید ا ین را بدا نیم که آ دم ها سیا ست میکنند، ا نسا ن ها سیا ست می کنند.  ا ز دید گاه من( سیا ست عبا رت ا ست ا زشیوه بکا ر گیر ی تغیر و تحول درجا معه که به نفع ا کثریت قا طع مرد م با شد). مرا ودا ت ا نسا نی ، بهتر ا ست نسبت به سیا ست .  بهترخوا هد بود که ا زین به بعد سیا ست به کرکتر ا نسا نی تبدیل شود، نه ا ینکه ا نسا نیت را  تحت سا یه سیا ست ها ی نا جا یز قرا ر دهیم .  و با ید که هیچگا هی مو قف ( ا نسا ن ) قر با نی ا هد ا ف سیا ست های خا ینا نه نبو ده با شد ، چنا نچه ما با ر ها تجا رب تلخ آ نرا چشیده ایم مر دم عا دی جا معه ما قر با نی بیشتری را درین راه دا ده ا ند .

یگا ن و قتيکه دريگان مرا سم فا تحه خو ا نی  اشتراک می کنم ويا د ر یگا ن محا فل خو شی می روم ، من به حیث یک ا نسا ن ا ز مشا هده وضع خجا لت می کشم .  خط مشی ها را میبینم ، دشمنی ها هنو ز تا زگی دا رند، در غم و شا دی کسی همدردی نمی کند، به ا صطلاح هما ن دهل های قبلی کو بیده میشو ند، گو یا ا ینکه همگی ا ز فلز سا خته شده با شند ، هیچ حوا دث با لا ی آ نها تا ثیر نکرده ا ست . هر کسی را در هر گو شه و کنا ر می بینم که یک سر و یک گردن ا ز ا فلا طو ن و سقراط و دیگر سیا ست مدا ران  تا ریخ  بلند ترا ند .  فلسفه میگو یند،  تیو ری با فی میکنند، حا ل آ نکه خیلی کسانی هستند که از نگاه ذهنی ا ز سطح قریه و قبيله بیرو ن  نه بر آ مد ه ا ند. ما بايد یک کمی به خو د بیا ییم. همین ا کنون  تمام مر دما ن  جهان  د ر مو رد ما شنا خت کامل دا شتند و از همين سبب است که با لای ما ا عتما د چندانی ندارند.

ما میر ویم به طر ف سیا ست تا خو د را ا ز ملا متی تا ریخ  نجا ت د هیم، در شرا یط جد ید، مطا بق به نیا ز مندی ها ی عصرو ایجا با ت مجا مع ملی و بین ا لمللی، برای خو یش دنیا ی بزر گی را ا نتخا ب مینما ییم که شا یسته ا نسا ن و ا نسا نیت بوده با شد. ما میر ویم تا خو د را ، در یک و ضع بهتر و بشکل وسیعتری نوسازی نماييم ، وراهی برگزيده شود که شا یسته پذیرش همگا ن با شد. این تفکر هنو ز در دوره بلو غ و جو ا نی خو د قرار دارد ، تما س ها ، ا رتبا طا ت و تفا هما ت جر یا ن دا رد.  دست آورد خو بی در شرف ا نجا م ا ست ، هنو ز قا عده وقا نو نیکه بتوا ند همه را تحت نظم و  کنترول خود در آ ورد بو حو د نیا مد ه ا ست . بی صبرا نه ا نتظا ر آ نروزی را می کشیم که همه با هم در زیر یک سقف قا عده و قا نو نی  را ا یجا د نماييم  که همهً ما مکلف به ا طا عت ا ز آ ن با شیم .