نیازی به دژخیم نیسـت
صبورالله سـیاه سـنگ
مرا تیشـه دادند که هیزم بکن
نگفتند که "دیوار" فیسبوک مردم بکن
www.bbc.co.uk/persian/afghanistan/2012/05/120526_l72_us_afg_stratgic_vid.shtml
آرمـان و کودکیهایش
همسرم خواهرزاده یی به نام نسرین جان دارد و نسرین جان پسری به نام آرمان که سالهاست در اروپا زندگی میکند و اینک جوان برومند و بالا بلندی شده است. نامبرده در کودکی (به گفته مادرش) "بد رقم شق" بود. هر چه میگفتی، سرچپه اش را به خودت میگفت.
در سال 2005 که به دیدار خانواده نسرین جان رفته بودم، آرمان را دیدم. گفتم: "سلام! چطوری؟" گفت: "سلام! چطور نیستم." پرسیدم: "از مه خفه هستی؟" گفت: "از تو خفه نیستم." گفتم: "بیا ده پالویم بشی." گفت: "نمیایم، ده پالویت نمیشینم." گفتم: "دلت نمیشه، نشينی." گفت: "دلم میشه، میشینم." گفتم: "بیا دیگه." گفت: "نمیایم دیگه." گفتم: "چقه شوخ هستی." گفت: "چقه شوخ نیستم." گفتم: "بسیار حاضر جواب شدی." گفت: "بسیار حاضر جواب نشدم." هنگام رفتن (که شیوه درست برخورد با او را فراگرفته بودم) گفتم: "آرمان جان! نرو، به پدر و مادرت نگو که ماما صبور کار نداره، نمیره." بیدرنگ برخاست و گفت: "میرم. به پدر و مادرم میگم که ماما صبور کار داره، میره."
گفتگو با بکتاش سیاوش
گزارشگر بی بی سی: مجلس نمایندگان افغانستان با ۱۹۴ رای موافق و پنج رای مخالف، "موافقتنامه استراتژیک" با آمریکا را تایید کرد. اینچنین رای بیشتر از %97 هرگز قابل پیشبینی نبود. آقای سیاوش! از 199 نماینده مجلس نمایندگان فقط پنج نفر رای مخالف دادند. معنای این چیست؟ آیا نماینده ها متفق القول فکر میکنند که سند "موافقتنامه استراتژیک" واقعاً به نفع افغانستان بود؟
بکتاش سیاوش: این را میشود تعبیر کرد که بزرگترین خدمت یک دیپلمات ایرانی برای دستگاه دیپلماسی ایالات متحده امریکاست. چندی پیش آقای زهره وند سفیر جمهوری اسلامی ایران در کابل خط و نشانهایی برای مجلس نمایندگان افغانستان تعیین کرد که چگونگی روابطش با ایالات متحده امریکا را میباید مطابق اون خط و نشان که جمهوری اسلامی ایران میخواهد باید هماهنگ کند. بنابر همین دلیل بود که امروز هر رای مخالفی که باید بر این موافقتنامه داده میشد، معنی اش افتادن به دام جمهوری اسلامی ایران بود. نمایندگان مجلس افغانستان در یک اقدام جدی خواستند نشان بدهند که به دام هیچ کشوری نخواهند افتاد و به نحوی که چیزی منافع کلان ملی را تمثیل میکند، رای خواهند داد. اما به هیچ عنوان رای گیری امروز معنی اش این نیست که تمام نماینده ها با تمام مفادی که در این سند گنجانیده شده، موافق هستند. در برخی موارد نماینده هایی هستند که مخالفت دارند با بعضی از موارد ولی اظهارات سفیر ایران بود که نمایندگان را در برابر چنین واکنشی واداشت. /.../ ما هیچ حقی را برای هیچ کشوری قایل نیستیم که بیاید و برای ما خط و نشان تعیین کند. با وجود همه نارساییهای این سند ما آمدیم و در برابر کسانی که برای ما خط و نشان تعیین کرده بودند، پاسخ بسیار جدی دادیم.
افغانستان در میان امریکای مهربان و ایران نامهربان
خداوند هر آنچه از زندگی من مانده است، به سالهای عمر حاجی محمد کامران بیفزاید. تا کنون می اندیشیدم که نمایندگان مجلس افغانستان به یاد نمایشنامه های فراموش نشدنی این هنرمند بزرگ "اول میخوانند و بعد امضا میکنند"، ولی امروز با دیدن و شنیدن این گفتگوی ویژه باورم شد که به گفته بکتاش سیاوش بیشتر از 97% آنها بدون آنکه بخوانند، نخست به سخن پسر همسایه گوش میدهند، سپس برای آنکه دل آن مادر مرده را از زندگی سیاه کرده باشند، خلاف گفته هایش گام برمیدارند، و در پایان امضا میکنند و میگویند: "بزرگترین خدمت یک دیپلمات ایرانی برای دستگاه دیپلماسی ایالات متحده امریکا، زیرا ما هیچ حقی را برای هیچ کشوری قایل نیستیم که بیاید و برای ما خط و نشان تعیین کند."
چهارم: ابوالفضل زهره وند و آرمان
دیروز نسرین جان زنگ زده بود. در میان سخنان دیگر، از آرمان و خوی کودکیهایش پرسیدم. گفت: "والله! هنوز هم یگان دفه همطو شق میکنه. هر چه گفتم نرو نرو، رفت. یک ماه میشه ده کابل اس". پرسیدم : "ده کابل چی کار داره؟" گفت: "هیچ، به خدا اگه هیچ گپ بوده باشه. همطو ناقکایی رفت". پرسیدم: "مطمین هستی که عضو مجلس نمایندگان افغانستان نشده؟" گفت: "چرا؟" گفتم: "نسرین جان گل! زمانه بسیار خراب اس. اگه آرمان جان عضو مجلس نمایندگان میشد، مالومدار ده پای سند "موافقتنامه استراتژیک" امضا میکد. سبا اگه آقای ابوالفضل زهره وند برش میگفت: "من در نقش نماینده کشور همسایه پیشنهاد میکنم که همین 194 امضاء کننده "موافقتنامه استراتژیک" خود را از بام فروشگاه بزرگ افغان به زمین نیندازند"، هفت کوه سیاه ده مابین، آرمان جان شما ره در اروپا و ما ره در کانادا فاتحه دار میساخت.
مرا یاد و ترا مباد فراموش
در پشتی چهارم "پیمان ستراتیژیک" یادداشتهای زیرین با حروف ریز به چشم میخورند:
"به هیچ کشــوری حق ندهید که بیاید و برای شما خط و نشان تعیین کند."
"فراموش نکنید که ایالات متحده "کشور" نیست، ســــوپر پاور است."
"پسر همسایه (ولو سفیر باشد) مانند دختر همسایه خلموک است."
"پیمان ستراتیژیک برای امضا نشدن نوشته نشده است."
ایمیل آرمان
نیازی به دژخیم نیست
مرا تیشه و ریسمان بده
میدانم چگونه پاره پاره خود را به دار آویزم
[][]
کانادا/ 26 می 2012
بالا
بازگشت