احمد سعیدی
هفته شهید وپیامها وهوشدار ها:
هموطنان صلح دوست شهید پرور ورنج آشنا سلام! خواستم بار دیگر بمناسبت روز هفته شهید بر داشت های فکری وانباشه های دل را با شما شریک سازم، روز شنبه 18 سنبله 1391 و8 سیبتمبر 2012 از هفته شهید درکابل پایتخت وبرخی ولایات کشور تجلیل بعمل آمد هر چند سالهای قبل این روز بمناسبت شهادت شهید احمد شاه مسعود فر ماندۀ مشهور جمعیت اسلامی در برابر روسها وبعد فر ماندۀ مقاومت علیه آنچه هجوم ایادی خارجی در لباس طالب خوانده میشد از طرف لویه جرگه عنعنوی بنام هفته شهید شامل تقویم رسمی کشور گردید اما حالا کمیسیون فرهنگی واجتماعی پارلمان آنرا رسما من حیث روز شهید تأئید وبرایش شخصیت حقوقی داده است دیگروظیفه وزارت امور شهداء و معلولین است تا همه ساله ازین روز من حیث یک پدیدۀ قانونی تجلیل بعمل آورد.
اینکه هر کشور دارائی روز های تاریخی وحماسی است ومردم با انتباه از شهکاری ها وکار نامه های قهر مانان ومبارزان خویش راه استقامت، خود باوری وحفظ غرور ملی را دنبال میکنند کاری شایسته است،اما تفاوت افغانستان از کشور های دیگر این است که در سائر نقاط جهان الگو ها ونمونه های مشخصی از مقاومت ورشادت وشهادت معرفی میشوند ولی در افغانستان نفوس ولست خانوادۀ شهداء بحدیست که به مرز هول وترس رسیده است واگر وضعیت همچنان ادامه پیدا کند وکاروان تیز آهنگ شهادت به همین سرعت به پیش برود دیگر پدیدۀ شهادت یک ارزش کمرنگ خواهد بود، چه مسئله تنها شهادت نیست بلکه تبعات آن خیلی خطر ناک است یعنی کسیکه شهید میشود ازوی یتیم میماند بیوه زن وآواره وبی سر پرست که نیاز به کمک وحمایت دارد افغانستان کشوریست که از رهگذر شهید خیلی غنی ولی از رهگذر پیامد و انتظارات مثبت نهایت فقیر است.یعنی این همه شهادتها تا هنوز حس خود باوری وإعتماد به نفس را بما نداده وضعف وابستگی بخارجی ها چه کشور های منطقه وچه کشور های استعمار گر دیگر همچنان در خط فکری بسیاری از سیاسیون فر هنگیان وحکومت مداران نهادینه شده .افغانها تا هنوز به این عقیده اند که امور داخل خانه شان توسط همسایه ها تنظیم میشود وما هم در کنش ها وواکنش باید قبل از منافع ملی کشور رضایت خاطر همسایه هارا در نظر بگیریم.البته این نظر شخصی من است چون می بینم ومیشنوم هر کس میگوید کاریکه نکنند که استخبارات پاکستان ویا اطلاعات ایران حساس شود در حالیکه هجوم عملی در مرز های شرقی کشور ادامه دارد ودر غرب کشور هم عملیات انتحاری وبم گزاری ها ساز ماندهی میشود ولی باز هم میترسیم که بیشتر قهر نشوند وجل وپوست مارا از کابل جمع نکنند.نگاه همسایه در عزل ونصب کدر ها وهیئت رهبری کشور نگاه بادارانه است این حس را از همسایه ها باید گرفت.
پیامها وهوشدار ها:بلی برخی از دوستان که سخنرانان أصلی تجلیل از هفته شهید بودند ضمن هوشدار به حکومت وپیامد های سیاست نادرست پیامهای را به حامیان وطرفداران خود دادند که از همه سخنرانی جناب استاد عبدالرب رسول سیاف قابل دقت ودر خور توجه بود.استاد سیاف در سخرنی اش حکومت وجامعه جهانی را بباد انتقاد گرفت وعمل مخالفین مسلح را با الفاظ خیلی شدید وکوبنده تقبیح وعاملین انتحار وانفجار را حشره مضر خواند که طبق احکام شرعی که من کمتر میدانم باید از روی زمین پاک شوند بلی این هوشدار خیلی جدی برای مخالفین برای، روحانیون محافظه کار ومفتیان مزد بگیر وبرخی حلقات همکار دیگر بود.یعنی پیامها وهوشدار ها استاد سیاف چهار جهت را در بر میگیرفت پالیسی های غلط حکومت وحامیان بین المللی ا ،مخالفین مسلح مجاهدین وعام مردم ومن درین نوشته به یک نقطه اشاره میروم والبته توضیح بیشتر آن بر میگرددبه پاسخ های بعدی جناب استاد عبدالرب رسول سیاف وآن اینکه ایشان امنیت در کشور را تنها مربوط به همت مجاهدین دانستند وآیندۀ افغانستان نیز در گرو وحدت وهمت مجاهدین است.
آیا مجاهدین امنیت میآورند.؟تا هنوز نسلیکه شاهد زندۀ تحولات سه دهه أخیر اند همه خاطرات تلخ وشرین حوادث درد ناک کشور را فراموش نکرده اند،از آنجائیکه استاد سیاف از وحدت ویکپارچگی مجاهدین صحبت کردند باید عرض کنم که مجاهدین تجربه وحدت وگذشت را ندارند ایشان با وصف داشتن عقیده واحد وشعار واحد ده ها رهبر در خارج وصد ها فر مانده مختلف در داخل داشتند یعنی قبل از سقوط حکومت داکتر نجیب الله هم در خارج در گیر بودند وهم در جبهات شمال وجنوب وغرب کشور زمین را بخون همسنگران خویش رنگین ساختند وبعد از پیروزی هم هرکس پیشبینی میکرد که مجاهدین بر نامه حکومت داری ندارند وبا هم در جنگ وخشونت به سر می بند چنانچه وقتی به کابل آمدند این حدس را در عمل ثابت ساختند، البته چنین انتظاری را مردم نداشتند مردم از پیروزی مجاهدین بحدی کافی استقبال کردند.ولی فر ماندهان مجاهدین از رهبران خود اطاعت نکردند هرکس در هر ده وقریه گروپی داشت وحکومتی وبخاطر جمع آوری عشر وزکواة خون های بی بها وبی دیعت زیاد ریختند که شاید رهبران زنده مجاهدین انکار نکنند.وحال می پرسیم کدام فور مول وقانون میتواند مجاهدین را متحد سازد.دساتیر قرآن در گذشته بود تعهد در مکه وتعهدات رسمی پیشاور و لاهورپندی همه نتوانست آقای حکمتیار را خالصانه در صف شما بیاورد وهمین حالا هم در بیرون است وهر حکومتیکه به مذاق ایشان نباشد کافر است باید کوبیده شود.فکر نمیکند که اتحاد مجاهدین یک فرض محال است.حس خود خواهی ووابستگی بدیگران چانس اتحاد را از مجاهدین برای همیش گرفته است.
نگرانی مردم ازین پیامها:بلی مجاهدین در اوائل حضور ووجود حکومت آقای کرزی تحت هجوم فر هنگی وتبلیغاتی سیاسی قرار گرفت چنانچه اصطلاحات جنگ سالار تفنگ سالار وجنایت کار جنگی وناقضین حقوق بشر ومتجاوزین بحریم زندگی مردم از واژه های است که قبل از پیوند دادن پسوند مردم میگویند منظور مجاهدین است،البته با خراب شدن اوضاع امنیتی ویا تحولات أخیر ویا رفتن مبتکرین این واژه ها که از غرب آمده بودند بخاطر پر کردن بکس های خود حالا کمتر کار برد دارد ولی در مجموع شهر نشینان نسبت به مجاهدین نگاهی مثبتی ندارند وقتی مجاهدین میگوئیم یعنی حکومت های محلی وجنگ وخونریزی ودربدری وفقر وناتوانی ومجموع مصیبت های دیگر.به همین دلیل مردم از پیام ها وهوشدار های سخنرانان طیف ویا رهبران مجاهدین در روز هفته شهید کمی سر خورده شده اند که اگر این اتفاق بیفتد ایندۀ افغانستان بکجا خواهد انجامید وسوال أخیر مردم این است که اگر افغانستان دوباره بدست مجاهدین بیافتد وضعیت چگونه خواهد بود که بنده در ذیل این نوشته من حیث حسن ختام چند سوال اما واگر را مطرح وامید وارم پاسخ آنرا از مراجع مربوط در یابم.
1_آیا مجاهدین اتحاد خواهند کرد؟ 2 اتحاد مجاهدین امنیت را در پی خواهد داشت؟ 3 واگر دارد چگونگی این اتحاد وراه تأمین امنیت که با عث سعات مردم شود از قبل بر نامه ریزی شده؟ 4 دیگر حکومت بین گروپها واقوام تقسیم نمیشود؟، 5 آیا رهبران مجاهدین بحق خود قناعت دارند؟ 6.سر نوشت شخصیت ها وکتله های غیر جهادی درین میان چه خواهد بود ؟ 7 باز صرافی وکچالو فروشی وخانه به دوشی ویا اینکه این بار گذشت وتسامح بیشتر خواهد بود ودوستان اشتباهات گذشته را جبران خواهند کرد.هر چند حالا هم 90 فیصد حکومت در ولایات بدست مجاهدین است وطالبان که در دهات وقریه ها اند هم به تنظیم جهادی ارتباط داشتند که قهر شدند ورفتند از استخبارات همسایه امتیاز گرفتند وحالا ساده سرک قیر و پل و پلچک را چپه میکنند وطفل را مسموم ومکتب را بخاکستر بدل میسازند وحتی اوراق قرآن هم از خشم ایشان در امان نیست.لذا امید وارم مجاهدین قبل از شعار واقدام به یک کار عملی بر نامه های خودرا برای مردم توضیح دهند که اتحاد شان بخاطر چه وامنیت را چگونه تأمین میکنند وبر نامه حکومت داری شان چگونه است وبا هنجار ها وگزاره های زمان چگونه کنار میایند وبا جامعه جهانی چگونه تعامل میکنند ونظر شان در بارۀ همسایه ها چگونه است چون مجاهدین عادت دارند به ولی نعمتان گذشته یعنی همسایه ها بیشتر از منافع ملی احترام بگذارند تشکر..
بالا
بازگشت