حفیظ الله خرم
سه رئیس جمهور! در سازمان ملل سخن بهتر کی گفت و مرد برتر شد!؟
بخش دوم
این روز ها نیویارک شلوغ است! نه از صدایی "لایت، کمره، اکشن" هنرمندان و فیلم سازان، بلکه از پاره ورقها و فایل های زیر بغلی سیاستمدران و دولتمردان که به نوبت پروتکول میشوند و در خانه مشترک ملتها با جهانیان سخن میگویند. از 25 سپتامبر تا اول اکتبر جشن سیاسی و ملاقاتهای خصوصی در مقر سازمان ملل به شدت ادامه دارد. در این میهمانی در کنار کابل، تهران و اسلام آباد نیز حضور پر رنگ دارند.
دو روز پیش یکی 13 دقیقه، دگری بیشتر از 35 دقیقه و سومی نزدیک به بیست دقیقه با جهان سخن گفتند. نگارنده شخصا از آصف علی زرداری رئیس جمهور پاکستان خوشم آمد، نه بخاطر قیافه و شخصیت ظاهری ایشان، بل بخاطر سخنرانی که بر واقعیت های تلخ و حقیقت های شکننده جاری کشورش، منطقه و جهان تاکید داشت، در ضمن کشور و مردمش را با رشد جامعه مدنی و پیروزی دموکراسی در پاکستان نوید داد و امیدواری بخشید.
رئیس جمهوری احمدی نژاد پاه به حیات خلوت تاریخ گذاشت و دست به دامن امام زمانش برد؛ هر آنچه گفت از گذشته تاریخی بود هر آنچه داشت از آینده امام زمانی گفت. آنچنان بر دوش ائدیالیزم به اوج پرواز رسیده بود، که حتی یادش رفت که در این میانه چیزی مهم را گم کرده است. مثل سالهای گذشته آرمانگرایی را پیشه ساخت، مادی گرایی را محکوم، در نهایت حرف مهم و تازه برای گفتن نداشت.
رئیس جمهور کرزی خلاف توقع همه، شاید کوتاه ترین سخنرانی در سازمان ملل از ایشان باشد. سخن تازه و طرح مشخص سیاسی، اقتصادی که میتوان رویش حساب باز کرد نداشت. با کم داشتنش در میانه راه واقعیت گرایی و آرمان گرایی گیر افتاده بود و بلاخره سخنانش را در پناهی 12 الی 13 دقیقه بخیر و سلامتی به پایان رسانید.
در علوم سیاسی "شهامت گفتن" و اعتراف به واقعیتهای تلخ را بر "محفاظه کاری پوپلیستی" که ظاهر زیبا و اینده شکننده دارد، سخت ارزشمند دانسته و در ارجحیت قرار داده است. نظر به اصول صداقت در سیاست، سخنان رئیس جمهور آصف زرداری ارزشمند و شنیدنی بود؛ نه از آسمان می بافت، نه از تاریخ بخیه میزد، و نه بارش را بر دوش دگران انداخته از زمین و زمان طبلگار بود، بلکه با حس مسولیت پزیری، از واقعیت و حقیقت های تلخ امروزی با صراحت و جسارت سخن گفت، جالب اینکه بخشی مهم از سیاست گذشته پاکستان را نقد جدی زد و در اخر مردمش را نوید و امیدواری داد.
سخنان سه رئیس جمهور! در سه بخش جداگانه نشر میگردد؛ لطفا با ما باشید. در اخیر! شما سخنان کدام یکی را می پسندید؟ و رئیس جمهور برتر این دور سازمان ملل انتخاب میکنید!؟
قسمت اول: سخنان رئیس جمهور کرزی در سازمان ملل:
رئیس جمهور کرزی به تاریخ 25 سپتمبر در مجمع سازمان ملل سخنرانی کوتاهش را با محکوم کردن فیلم توهین به پیامبر اسلام اغاز کردند و در ادامه گفتند که اسلام اوفوبیا میتواند برای صلح و امینت جهانی سخت شکننده باشد، و زندگی باهمی و مسالمت آمیز فرهنگ ها و تمدن ها را به خطر مواجه سازد.
با مختصر یاد آوری از کار کرد ها و دست اورد های یازده ساله اش، از جامعه جهانی
بخاطر یک دهه همکاری، تشکری نمود و خواستار توجه بیشتر برای تامین صلح و ثبات و
ترقی بعد از 2014 در افغانستان گردید. در ادامه نگرانی اش را با نوع درماندگی
از فساد گسترده اداری چه در بدنه دولتش و چه در سیستم های سازمانهای جهانی (ان
جی او) به اعتراف گرفتند.
شبکه ها تروریستی در حالیکه در داخل افغانستان ریشه ندارند، ولی از مردم
افغانستان قربانی های زیاد گرفته اند، در ادامه آقای کرزی تاکید ورزید که جنگ
تنها راه حل نیست، بلکه حکومتش آماده هر نوع مذاکره با طالبان و هر گروه شبیه
نظامی دگری که به قانون افغانستان احترام بگذارد و پروسه صلح را بر هم نزند،
دستانش بیشتر از گذشته دراز و در محور عفوی عمومی با مخالفانش آماده هر نوع
مذاکره می باشد.
مردم افغانستان مبتلا به یک نوع ترس، نا امیدی و دلهرگی بعد از 2014 شده اند، هر روز این نوع دغدغه های فکری و تشویش های روحی دامنه ای گسترده تر پیدا میکند؛ از طرف دیگر جامعه جهانی با یک دهه هزینه سنگین مالی و جانی نگران آینده افغانستان و رشد دوباره تروریزم و طالبان هستند. امید میرفت که اقای کرزی در این زمینه بحث مفصل داشته باشد، حد اقل جامعه جهانی را اطمنان می داد و مردم افغانستان را نوعی دلداری، تشویق و امیدورا به اینده بهتر می کرد. اما با کمال ناباوری آقای کرزی نه برای مردم افغانستان سخن مهم ومستقیم داشت و نه جامعه جهانی را بطور که نیاز میرفت مخاطب جدی قرار داد.
رئیس جمهوری کرزی با جامعه مدنی، جریان های روشنفکری/ فرهنگی و رسانه های جمعی، که در پروسه ملت/دولت سازی، معرفی و نهادینه کردن قانون اساسی مدرن ، روند دموکراتیزه کردن سیستم ها و نهادها، حقوق شهروندی، حقوق بشر، رشد و ارتقای فکری افکار عمومی، پیشرفت و ترقی نسبی کشور، سهم فعال داشته و تاثیر گذار بوده اند نه سخن گفت و نه مورد تشویق و حمایت قرار داد. اقای کرزی طوری مختصر و کوتاه سخن گفت، مانند شخصی که و ظیفه ای به گردنش تحمیل میشود و فرد مذکور مجبورا بخاطر نزاکت اجتماعی در محضر عام ظاهر شده در حدی یک نمایش چند کلمه روی هم می چیند تا هم ادای وظیفه شود و هم شرط روا گردد.
صلاح الدین ربانی را بعنوان جاه نشین پدرش در مقام رئیس شورای عالی صلح به معرفی گرفت و از خاطره سال گذشته اش نسبت به ترور برهان الدین ربانی یاد آورشد. با پاکستان از در برادری و نرمی پیش آمد کرد. از کنار کشور های قدرتمند و تاثیر گذار جهانی و منطقه مثل ایران ، سعودی ، هند ، چین ، روسیه و آمریکا با آهستگی و احتیاط گذر کرد و چیزی به زبان نیاورد.
جناب حامد کرزی به نمایندگی از سر زمین جنگ، ترور و انتحار، از خطر ناکترین کشور و حادثه خیز ترین منطقه ای جهان پشت میز خطابه سازمان ملل قرار گرفتند. بر خلاف خیلی از رهبران جهان، توقع میرفت که با گفتنی های نسبتا طولانی و رئالیستیک از وضعیت گذشته، حال و اینده تحلیلی همه جانبه و معلومات گسترده تری ارائه دهند.
چشمان، اذهان و گوشهای جهانیان امادگی شنیدنی های نو، برنامه ریزی جدی و سیاستگذاری های ساختاری تر از رئیس جمهوری کرزی داشتند. اما کاملا خلاف توقع همه، شاید کوتاه ترین سخنرانی را در سازمان ملل ایشان ایراد کردند. حرف و حدیث تازه و طرح مشخص سیاسی، اقتصادی که میتوان رویش حساب باز کرد نه برای مردمش داشت و نه برای جامعه جهانی. با کم داشتنش در میانه راه واقعیت گرایی و آرمان گرایی گیر افتاده بود و بلاخره سخنانش را در پناهی 12 الی 13 دقیقه بخیر و سلامتی به پایان رسانید.
++++++++++++++
این روز ها نیویارک شلوغ است! نه از صدایی "لایت، کمره، اکشن" هنرمندان و فیلم سازان، بلکه از پاره ورقها و فایل های زیر بغلی سیاستمدران و دولتمردان که به نوبت پروتکول میشوند و در خانه مشترک ملتها با جهانیان سخن میگویند. از 25 سپتامبر تا اول اکتبر جشن سیاسی و ملاقاتهای خصوصی در مقر سازمان ملل به شدت ادامه دارد. در این میهمانی در کنار کابل، تهران و اسلام آباد نیز حضور پر رنگ دارند.
دو روز پیش یکی 13 دقیقه، دگری بیشتر از 35 دقیقه و سومی نزدیک به بیست دقیقه با جهان سخن گفتند. نگارنده شخصا از آصف علی زرداری رئیس جمهور پاکستان خوشم آمد، نه بخاطر قیافه و شخصیت ظاهری ایشان، بل بخاطر سخنرانی که بر واقعیت های تلخ و حقیقت های شکننده جاری کشورش، منطقه و جهان تاکید داشت، در ضمن کشور و مردمش را با رشد جامعه مدنی و پیروزی دموکراسی در پاکستان نوید داد و امیدواری بخشید.
رئیس جمهوری احمدی نژاد پاه به حیات خلوت تاریخ گذاشت و دست به دامن امام زمانش برد؛ هر آنچه گفت از گذشته تاریخی بود هر آنچه داشت از آینده امام زمانی گفت. آنچنان بر دوش ائدیالیزم به اوج پرواز رسیده بود، که حتی یادش رفت که در این میانه چیزی مهم را گم کرده است. مثل سالهای گذشته آرمانگرایی را پیشه ساخت، مادی گرایی را محکوم، در نهایت حرف مهم و تازه برای گفتن نداشت.
رئیس جمهور کرزی خلاف توقع همه، شاید کوتاه ترین سخنرانی در سازمان ملل از ایشان باشد. سخن تازه و طرح مشخص سیاسی، اقتصادی که میتوان رویش حساب باز کرد نداشت. با کم داشتنش در میانه راه واقعیت گرایی و آرمان گرایی گیر افتاده بود و بلاخره سخنانش را در پناهی 12 الی 13 دقیقه بخیر و سلامتی به پایان رسانید.
در علوم سیاسی "شهامت گفتن" و اعتراف به واقعیتهای تلخ را بر "محفاظه کاری پوپلیستی" که ظاهر زیبا و اینده شکننده دارد، سخت ارزشمند دانسته و در ارجحیت قرار داده است. نظر به اصول صداقت در سیاست، سخنان رئیس جمهور آصف زرداری ارزشمند و شنیدنی بود؛ نه از آسمان می بافت، نه از تاریخ بخیه میزد، و نه بارش را بر دوش دگران انداخته از زمین و زمان طبلگار بود، بلکه با حس مسولیت پزیری، از واقعیت و حقیقت های تلخ امروزی با صراحت و جسارت سخن گفت، جالب اینکه بخشی مهم از سیاست گذشته پاکستان را نقد جدی زد و در اخر مردمش را نوید و امیدواری داد.
سخنان سه رئیس جمهور! در سه بخش جداگانه نشر میگردد؛ لطفا با ما باشید. در اخیر! شما سخنان کدام یکی را می پسندید؟ و رئیس جمهور برتر این دور سازمان ملل انتخاب میکنید!؟
قسمت اول: سخنان رئیس جمهور کرزی در سازمان ملل:
رئیس جمهور کرزی به تاریخ 25 سپتمبر در مجمع سازمان ملل سخنرانی کوتاهش را با محکوم کردن فیلم توهین به پیامبر اسلام اغاز کردند و در ادامه گفتند که اسلام اوفوبیا میتواند برای صلح و امینت جهانی سخت شکننده باشد، و زندگی باهمی و مسالمت آمیز فرهنگ ها و تمدن ها را به خطر مواجه سازد.
با مختصر یاد آوری از کار کرد ها و دست اورد های یازده ساله اش، از جامعه جهانی
بخاطر یک دهه همکاری، تشکری نمود و خواستار توجه بیشتر برای تامین صلح و ثبات و
ترقی بعد از 2014 در افغانستان گردید. در ادامه نگرانی اش را با نوع درماندگی
از فساد گسترده اداری چه در بدنه دولتش و چه در سیستم های سازمانهای جهانی (ان
جی او) به اعتراف گرفتند.
شبکه ها تروریستی در حالیکه در داخل افغانستان ریشه ندارند، ولی از مردم
افغانستان قربانی های زیاد گرفته اند، در ادامه آقای کرزی تاکید ورزید که جنگ
تنها راه حل نیست، بلکه حکومتش آماده هر نوع مذاکره با طالبان و هر گروه شبیه
نظامی دگری که به قانون افغانستان احترام بگذارد و پروسه صلح را بر هم نزند،
دستانش بیشتر از گذشته دراز و در محور عفوی عمومی با مخالفانش آماده هر نوع
مذاکره می باشد.
مردم افغانستان مبتلا به یک نوع ترس، نا امیدی و دلهرگی بعد از 2014 شده اند، هر روز این نوع دغدغه های فکری و تشویش های روحی دامنه ای گسترده تر پیدا میکند؛ از طرف دیگر جامعه جهانی با یک دهه هزینه سنگین مالی و جانی نگران آینده افغانستان و رشد دوباره تروریزم و طالبان هستند. امید میرفت که اقای کرزی در این زمینه بحث مفصل داشته باشد، حد اقل جامعه جهانی را اطمنان می داد و مردم افغانستان را نوعی دلداری، تشویق و امیدورا به اینده بهتر می کرد. اما با کمال ناباوری آقای کرزی نه برای مردم افغانستان سخن مهم ومستقیم داشت و نه جامعه جهانی را بطور که نیاز میرفت مخاطب جدی قرار داد.
رئیس جمهوری کرزی با جامعه مدنی، جریان های روشنفکری/ فرهنگی و رسانه های جمعی، که در پروسه ملت/دولت سازی، معرفی و نهادینه کردن قانون اساسی مدرن ، روند دموکراتیزه کردن سیستم ها و نهادها، حقوق شهروندی، حقوق بشر، رشد و ارتقای فکری افکار عمومی، پیشرفت و ترقی نسبی کشور، سهم فعال داشته و تاثیر گذار بوده اند نه سخن گفت و نه مورد تشویق و حمایت قرار داد. اقای کرزی طوری مختصر و کوتاه سخن گفت، مانند شخصی که و ظیفه ای به گردنش تحمیل میشود و فرد مذکور مجبورا بخاطر نزاکت اجتماعی در محضر عام ظاهر شده در حدی یک نمایش چند کلمه روی هم می چیند تا هم ادای وظیفه شود و هم شرط روا گردد.
صلاح الدین ربانی را بعنوان جاه نشین پدرش در مقام رئیس شورای عالی صلح به معرفی گرفت و از خاطره سال گذشته اش نسبت به ترور برهان الدین ربانی یاد آورشد. با پاکستان از در برادری و نرمی پیش آمد کرد. از کنار کشور های قدرتمند و تاثیر گذار جهانی و منطقه مثل ایران ، سعودی ، هند ، چین ، روسیه و آمریکا با آهستگی و احتیاط گذر کرد و چیزی به زبان نیاورد.
جناب حامد کرزی به نمایندگی از سر زمین جنگ، ترور و انتحار، از خطر ناکترین کشور و حادثه خیز ترین منطقه ای جهان پشت میز خطابه سازمان ملل قرار گرفتند. بر خلاف خیلی از رهبران جهان، توقع میرفت که با گفتنی های نسبتا طولانی و رئالیستیک از وضعیت گذشته، حال و اینده تحلیلی همه جانبه و معلومات گسترده تری ارائه دهند.
چشمان، اذهان و گوشهای جهانیان امادگی شنیدنی های نو، برنامه ریزی جدی و سیاستگذاری های ساختاری تر از رئیس جمهوری کرزی داشتند. اما کاملا خلاف توقع همه، شاید کوتاه ترین سخنرانی را در سازمان ملل ایشان ایراد کردند. حرف و حدیث تازه و طرح مشخص سیاسی، اقتصادی که میتوان رویش حساب باز کرد نه برای مردمش داشت و نه برای جامعه جهانی. با کم داشتنش در میانه راه واقعیت گرایی و آرمان گرایی گیر افتاده بود و بلاخره سخنانش را در پناهی 12 الی 13 دقیقه بخیر و سلامتی به پایان رسانید.
بالا
بازگشت