سنجر غفاری
ایجاد وحدت سیاسی وملی موثرتر از پایگاه
نظامی در افغانستان میباشد
بدون شک نبود استراتیژی موثر سیاسی در حل بحران نظامی و خارج از کنترول به وسیله کشور های بزرگ جهانی و منطقوی ، افغانستان و کشور های منطقه را بسوی بی ثباتی های نا همگون سوق داده است . کشور های عضو پیمان ناتو در رآس ایالات متحده امریکا پس از حادثه سپتامبر 2001 به یکباره گی راه نظامی و تطبیق استراتیژی تعرضی را بسوی مراکز و اهداف نظامی به اصطلاح طالبان ، القاعده و تروریزم بین المللی بدون تفکیک و تشخیص معین از اوضاع سیاسی – نظامی ، اقتصادی آینده نظام سیاسی مردم افغانستان به عملیات نظامی متوسل گردیدند. پروسه سیاسی بن که ان هم شکل یک سناریوی از قبل آماده شده و تحمیلی چهره اش را هویدا نمود . جناح های در گیر و مطرح بخاطر بوجود آوردن پوتا نسیل سیاسی ، نظامی ، اقتصادی مرحله گذار از بحران بسوی تحکیم حرکت های ملی و ایجاد فضای اطمینان و اعتماد میان اقوام و ملیت های ساکن در کشور مارا نتوانست بوجود بیاورد .. رژیم طالبان که برضد اتحاد ملیت های مختلف قومی به وسیله دشمنان وحدت ملی و مذهبی ما حمایت میگردیدند تصمیم داشتند تا طالبانیزم را به انسوی در یای آمو ( جمهوریت های آسیای میانه) بکشانند . کشور های ایران ، هندوستان ، چین و مناطق قفقاز روسیه شامل این برنامه های توسعه طلبانه اهداف ایشان قرا ر داشت . این حرکت سیاسی استراتیژیکی بر ضد منافع ملی مردم افغانستان و منطقه طرح ریزی گردیده بود که تا امروز این طرح و سیاست خلاف همه نورم های حقوق بین المللی و جهانی در مخالفت با همه قوانین و فیصله های کا نونسیون ژینو ادامه دارد . باید متذکر گردید که شورای امنیت سازمان ملل متحد با موجودیت چنین استراتیژی خلاف موازین حقوق بین المللی که به وسیله پاکستان واعمال ارتجاعی به خصوص پس از سقوط رژیم طالبان به وسیله متحدین ضد تروریزم که بر اساس قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد مشروعیت کسب نمود نقض مکرر گردیده پاکستان به حمایت و تمویل مادی و معنوی طالبان والقاعده ادامه میدهد . عامل دیگر را میتوان در نبود یک استراتیژی مشترک سیاسی کشور های متحد در مبارزه علیه تروریزم بین المللی تحت رهبری ایالات متحده امریکا تشخیص نمود که استراتیژی نظامی موفق و کارآمد نمیباشد . عنصر سومی عبارت از عدم استقرار یک رژیم کار آمد سیاسی قوی مرکزی که دارای سیاست داخلی و خارجی متکی به اراده و تصمیم ملی در بر گیرنده همه کادر های مسلکی عاری از همه تعصبات ملی ؛ سیاسی و مذهبی که جوابدی خواست های اکثریت ملیونی مردم افغانستان میبود نه یک حاکمیت مسلحتی که بحران شدید نفا ق ملی وبرتری جوئی سیاسی ، تنظیمی قومی را تولید و رشد بدهد . که بزرگترین گناه و جنایت را جبر تاریخ وحرکت نا موزون استراتیژی های وارداتی قدرت های مطرح جهانی و منطقوی بدون در نظر داشت همه میثاق های حقوق سیاسی و بین المللی بالای کشور و مردم ما مورد آزمایش خونین خویش قرارداده ومیدهند . واقعیت امر این است که در افغانستان اساسات سیاسی نظام و حرکت های ملی استوار به اراده اکثریت مردم مو جود نیست . امروز در کشور های جهان ملیونها کادر مسلکی و سرمایه های معنوی کشور ما به گدایان حیات و سرنوشت حقوقی همراه با خانواده های شان در گیرودار بد بختی های تحمیلی دست وگریبان هستند . مگر کشور و حیات سیاسی خود ومردم شان به وسیله اجیران غیر به لیلام گذاشته شده است . افغانستان امروز در همه عرصه های رشد اجتماعی و اقتصادی ، سیاسی و نظامی خویش نا ب ترین و پاکدامن ترین کادر ها دارد . ضرورت ایجاد یک پایگاه بزرگ و متحد سیاسی برای روشنفکران و کادر های مسلکی کشور امروز یک امر ملی و حیاتی بشمار میرود . باید در ایجاد این امر و ضرورت همگانی که یگانه راه رسیدن به مهار نمودن بی ثباتی ها و خاتمه دهنده همه نا باوری ها میباشد از دل وجان تلاش نمود . با وجود این که در افغانستان فضای باز برای فعالیت های سیاسی گشوده گردیده است . به همان اندازه سیاست و وحدت سیاسی زیر ضربا ت و کنترول گونا گون شبکه های استخباراتی کشورها مختلف و مغرض حضور داشته در کشور ما قرار د ارد . امروز از تروریست و طالب که همه قدرت های نظامی جهان در نابودی رژیم طالبان متحد گردیده بودند چهره سیاسی ساختند و مطرح بحث در حل بحران افغانستان و منطقه پیش کش میگردد . مگر از حضور کادر و نیروی کاری و پاکیزه فرزندان افغان و سرمایه های معنوی ملی ما افغانستان حرفی بوجود نمی آید چرا این چگونه بازی سیاسی است . و برای منافع کدام یک از متحدین مفید واقع خواهد شد ....؟ طرح ملی و مصلحت بر آن است تا حرکت سیاسی و ملی را از ملیت سازی و رشد شخصیت های مطرح قابل قبول برای مردم افغانستان آغاز نمایم . بیش از یکصد حزب سیاسی در افغانستان فعال است . مگر افغانستان دارای یک سیاست مستقل داخلی و خارجی نمیباشد . تعریف واقعی رژیم معلوم نیست . اگر اسلامی است پس چرا اساسات اسلامی مردم ما همرا با حقوق ملیت ها پایمال است . اگر رژیم انتخاباتی است پس بر اساسات ملی و مردمی ما ارج گذاشته شود . رئیس جمهور کشور فریاد می کشد که تروریزم و لانه های آن در بیرون مرز کشور قرار دارد . جنگ را در خانه افغانها متوقف بسازید . مگر دیده میشود که متحدین در کمین نشسته اند که تروریستان از پایگاه های شان قدرتمند شده به محلات و نقاط مختلف کشور ما بیایند و بعدآ با ایشان سازش و یا جنگ صورت بگیرد اینکه مردم بیچاره ما قربانی میشود جامعه جهانی مسول نیست . تروریستان مسول نیست مردم ملکی مسول است که در سازش شمولیت ندارند . باید قرارگاه مردمی و سیاسی بوجود بیاید تا فشار جدی در امر بوجود آوردن ثبات و اطمینان به سوی یک حرکت واحد ملی بنیادش را با مسولیت پایه گذاری نماید . اساسات سیاسی با عث بوجود آورنده یک نظام سیاسی میگردد . بدون ایجاد قرار گاه مطمعین سیاسی و تشخیص دشمن اساسی مردم ما ، تعریف واقعی از جنگ موجوده با کدام نیرو حرکت بسوی مصالحه ، ویا تلاش در راه مصالحه فریب و فورمول ناکام و نا پایدار میباشد . تا کنون معلوم نیست که طالب یعنی کی و یعنی چی ؟ از کدام چشمه آب می خورند و نفس تازه مینمایند که مصالحه را هم قبول ندارند . و شعار ادامه جنگ نخستین و آ خرین پیام شان میباشد . پس ضرورت بر آن است تا در متوصل شدن به اقدام نظامی و ایجاد پایگاه های نظامی و پیش برد مزاکرات استراتیژیکی اندکی صبوری داشت .
یگانه راه رسیدن بسوی مزاکره و مصالحه در افغانستان ایجاد قرار گاه سیاسی و ملی ،سهمگیری فعال و مسولانه تمامی جناح های مطرح در بحران ملی کشور افغانها به وسیله خود افغانها میباشد . فورمول عمده آن عبارتند از حزبی + مجاهد + طالب + تکنو کرات = افغان واحد ویا همه ملیت های باهم برادر و برابر + احساس مُسولیت ملی + افغان بودن + منافع ملی و مشترک = وحدت ملی و افغانستان با ثبات و عاری از مصیبت های موجوده . در غیر آن جنگ و پایگاه نظامیان جهان در افغانستان . تحفه دایمی ما
سنجر غفاری
بالا
بازگشت