شاعر محمد تواب « پوپل »
عشق وطن
خاک وطن چوسرمه به چشمانم آرزوست درهجــــــــرت ام چ کشور افغانم آرزوست
آب بقا زچشمه رضـــــــــــوانم آرزوست سیــر چمن چو بلبل خوش خوانم آرزوست
قمری نیم که ناله کنم در قفــــــــــس ولی حــــــــــــرف محبت ازلب انسانم آرزوست
صوت هزار را نشـــــــــــنیدم درین دیار بلبل صفت هــــــــــــوای گلستانم آرزوست
رفتم بهر طرف که ببینم جمــــــــــال گل هرگزندیدم هیچ گلی شاخ ارغوانم آرزوست
فردوس جای مردم نیکوهمیشـــــــــه باد حسن نیکو ز یوســــــــــف کنعانم آرزوست
گشتم هزار کـــــــــــــــشور دنیای بیوفا هردم صـــــــــــــفای دیدن لغمانم آرزوست
نوشیده ام آب زهرکشـــــــــــــور جهان آب شــــــــــــــــــفاف دره پغمانم آرزوست
ابر بهارو گریه نیســـــــــــــــتان آسمان انگـــــــور و توت تازه ز پروانم آرزوست
یافتم هزار گــــــــــوهر نایاب در جهان یارب مرا چــــــــــو لعل بدخشانم آرزوست
دیدم هزار حسن پری درجهــــان غرب مهروفای دختــــــــــــــــر افغانم آ رزوست
پروانه نیستم که به یـک شعله جان دهم شمـــع ام که سوزم سوختن جانم آرزوست
علم و کمال را همه کس یافت در جهان ما را حدیث صحــــــــبت حیرانم آرزوست
دنیا همیش مظهرمکر و فــریب و غش چشم امید زدیدن رخــــــــــــشانم آرزوست
خلد برین و عرش مولا شــــود نصیب نور خــــــــــــــدا ز جلوه قرانم آرزو ست
یارب دعای پوپل هردم قــــــــبول کن مردن بخاک کشــــــــــور افغانم آرزوست
بالا
بازگشت