نوروزی
انجيلا پگاهی
با برقک آمد آن شب ِ باران بمن رسید
یک حالت ِ عجیــب به رگهام قد کشید
جولان زد خیال ِ تَـــرَش ابرِ لحظه ها
رویید با نشاط ، ز شــوخی لبم گزید
تن پر شگوفه پر ز جوانه سپید ، سبز
پیچــــــــید در حریر تنم باغ ِ از امید
با تازه تازه تازه تـــرین شاعرانه ها
باریــــــد از شِگِفتیی اسرار صد کَلید
احـساس ِ بچه گانه ِ شوقم نفس ، نفس
بر تار های مخــــــملیی لحظه میدوید
آن سرگَم ِ تــــرنم ِ باران ِ دلنــــــشین
زیبا ترین سرود ، بگوش ِ که میشنید
آتش گرفت از لب ِ هر واژه بوسه ی
بر خــــــط ِ استوای تنم داغ داغ چید
بردم پــــــــناه گـم شدم از خود دقایق ِ
تا در نگاه ِ آیینـــــه یی اش شـوم پدید
باران بود و فصـل بهــــاریی سال ِ نو
نوروزیی ز او به قشنگیی روز ِ عیـد
اپریل 2008
بالا
بازگشت