عزیزه عنایت
** کود ک مهــــا جر افغا ن **
الا ای کــودک مـعصــــوم افــغان مهاجر گشته ئی در ملک ایـــران
ترا از مــرز بیـرون می فرستنــد در این ایــام سرمای زمستــــــا ن
بدون جا مــه ء گرم و مســـا عـــد بلرزی از خنک چون بید, لرزا ن
زدند آتش بـــه بـا غ و آشیا نـــــت که گلهای امیدت شد پریشــــــــا ن
شـــدی آواره و دو ر از دیــــار ت کشید ی هر نفـــس رنج فـــرا وا ن
فســــرده چهــره ء گلگو نه ء تــــو هــوای سرد و خفتن ها ی بی نـا ن
دلم پـــــر خون شده از حا ل زارت که هستی پا بر هنــه در زمســا ن
پدر از تـــو جدا شد مادرت کـــــو ؟ که میبینی به هر سو زار و حیرا ن
زرنج تــــو کـــنون رنجــــور گشتم بگر یم از برایـت دل پریشـــــــا ن
زآهت بــنگرد ظا لم ســــــزا یــش دهـــد روزی برایـش چرخ دورا ن
(عزیزه) کــی بــو د, تـا اهـــــل مهیــن
رها یا بنــد از این غم های ســـــوزان
15/1/2008
شهر تیلبــرخ ها لند
*********************
مخمس بر غزل حضرت مولانا
** رطــــل گـــــــران **
گشته ام غرق خیالت, چه کنم شو کت و شا نرا
دل شد آشفته عشـقت, نـــــــپذیرد ایــن و آن را
که تودانی ز سرشتم, همـــه پـنهـان و عـــیـا نرا
تو مرا جان و جهانی, چه کنم جان و جها نــــرا
تو مرا گنج روانی, چه کنم سود و زیا نـــــــرا
رفت بیهوده زدستم , وای از این عمر حبـــا بـم
حسرت و آه و ندامت ,که بکف نیست صوا بــم
گر عطای تــونباشد , ترسـم از روز حســــــا بم
نفسی یـــــار شــــرابم , نفسی یــــار کبــــا بــــم
چو در این دور خرابم , چه کنم دور و ز ما نـرا
به هــوای ســـر کویت , همچو بسمل بتپیــــــد م
برهت بــا ل شکستــم , چـه بســـا رنـج کشیــــدم
سد و هـــر بند گسستم , تا به مقصـــود رسیـــــدم
زهـــمه خــلـــق رمــــیدم, زهمه بـــاز رهیــــــدم
نه نهــــا نــم نه پد یدم, چه کـنم کو ن و مکـــا نرا
ایکه از جلوهء حسنت , میـــدرخـشد شـــب تــــارم
تا تــوئی مونس جــانم , زتو چون عطــر بهــــا رم
جز به عشق تـــو یگا نه , د ل به بـــندی نسپـــــارم
زوصــــا ل تو خمــــآرم, ســـر مخــــلوق نـــــدارم
چو ترا صید و شکــارم , چه کنم تیر و کما نــــرا
نشنود جز تـــو به عــا لــم , شکوه ء خسـته دلا نـــی
جان بلـــب گربرســـد ,ازتو د مـــــد روح و روانــــی
وصف تــــو سهــل نبا شد, به چنین سـا ده بـــیا نـــی
زتو هر زره جها نی , زتو هــــر قطره چو جا نـــــی
چو ز تـــو یا فـت نشا نی, چه کند نام و نشا نـــــرا
دل شگــفته ست (عزیزه), زهـــوای رخ جــــا نـــا ن
هر دم از بــــوی نیکـــو یش , بکنم دیــــده فـــرو زان
گشته اند خــلــق ســرا پـــا, هـــمه آشـــفته و حیــــران
زشعــاع مــــهء تـــابـــان , زخـــم طــــرهء پـیچـــــا ن
دل من شد سبک ای جــــا ن بده آن رطل گـــرانرا
شهر تیلبرخ
*********************
** مـــو ج شــرار**
ای رهیان صلــح و طـــن در د یــار ما
عزم شما ست صلح و صفـا افتخـار ما
هر لحظه از حضور شما در میان ملــک
دشمن به لر زه است چوموج شرار مــــا
مزدور و اجنبی که بــــــود بـــیگمان اد و
تخــــم نــــفا ق بـــذر کنــد در دیـــــار ما
ای همو طن بیا که کنون دســــت هم دهیـم
وحدت ضــرورت است برای قـــرار مــا
با ا تــــفا ق قا مــــت دشمـــن تواند خمیــــد
خاری زاتفـــــاق , نـــرو یــد کنـــار مـــا
بنویس ( عزیزه ) کین همه و حدت ضرورت است
چون کــــوه شـو د زصلــح و صفــا اعتبــــار مــــا
18/1/2008
شهر تیلبرخ ها لند
بالا
بازگشت