خوشه چين

بها ر نو می آ ید

و طن دا را ن محتر م به پیش وا ز بها ر میخوا هم سا ل نو 1385 را بر ا ی هر یک شما مبا ر ک با د بگو یم ، سا ل پر بر کت ، سا ل صلح و صفا ، سا ل د و ستی و صمیمیت ، سا ل پیر و ز ی ر و شنی بر تا ریکی ، سا ل پیر و زی ا من بر و حشت و د هشت ، سا ل موفقیت مظلو ما ن بر ظا لما ن ، سا ل پیر و ز ی ا نسا نیت بر شیطنت و ر ذا لت ، سا ل پیرو زی ا ز همیگو نه و غیره........................ بروغیره ها

بها را ن آ مده ا ند و ر فتند .

بها را ن د یگرآ مد ند، پیا م ها آ و ر د ند، تا زه سا ختند و زنده سا ختند و به ا ما نت گذ ا شتند، و لی ا ما نت ها را ا نسا نها ی نا به کا ر خیا نت کر د ند ،همه بها را ن که آ مد ند سا ده نیا مد ند، کوره را ها را پا ما ل کرده آ مد ند، یخ ها را شکستا نده آ مد ند، د ر و د یوا رها را شکستا نده آ مد ند، کمرمهره ظا لما ن را شکستا ند ه آ مد ند، ظا لما نیکه بستر و حشت هوا ی سرد و تیره گی را با لا ی مو جو دا ت رو ی زمین هموا رکرده بود ند، بها رنو با قلب گرم و محبت ، صفا و صمیمیت قد م د رپیش گذا شته ا ست، تا بر بیعدا لتی ها خا تمه دا ده شود، بمجرد رسید ن هوای گرم ومعتد ل بها ر، د ر چشما ن فصل یخبندا ن و فضا ی تا ر یک ا شک د یده موج میزند وگریه مینما ید و میگو ید که من مر گ حتمی را قبو ل دا ر شده ا م و لی ا فسو س میکنم برا ینکه یا را ن و رفیقا ن من، که بمن ا ر زش دا ده بود ند ، بعد ا زمرگ من، سرنو شت آ نها به کجا خوا هد کشید ومرد م حتمآ خوا هند گفت که زمستا ن رفت وروسیا هی به ذ غا ل ما ند ، گرد ن خا ین ا ز شرمند گی کشا ل ما ند، دهنش کج به ما نند تیکرشکستهء کلا ل ما ند، مهره ها ی شکسته همه د ربا ربقا ل ما ند ،د زد فرا ری گیرد رنوک پرچا ل ما ند،ا خیرآ ا ین مرغک طلا یی، د رمرغا نچه بیگا نه سفا ل ما ند فقط بخا طریک مشت ا رزنو د و بتو گا ل ما ند.

بها ربه ا مرخدا آ مده ا ست، بد و ن مد عا آ مده ا ست ،به هرجا و ما وا آ مده ا ست، خدا رحیم شده ا ست به آ را مش ما و شما آ مده ا ست، به شو را ند ن زمین و زما ن و کو ن مکا ن آ مده ا ست، د رخت و نبا ت همه غر ق رحمت یزدا ن آ مده ا ست، همه را شا د میبینیم و خندا ن، گو یا که جگر گو شه، ا زسمت پل چرخی ا زقید زندا ن آ مده ا ست، سبزه گک ها ا ز زیرخا ک به زیبا یی گلستا ن آ مد ه ا ست، عا جز ک به عقد نکا ح نو رو ز خا ن آ مد ه ا ست ، د رین جشن نو ر و زی، گل ها شکر به لب و خندا ن آ مده ا ست، گل و پرو ا نه همه به فغا ن آ مده ا ست، سا ز و سر و د ا ست ، میگو یند که ، گو گو ش ا ز ا یرا ن،خرما شیرین ا ز تا جکستا ن و لتا منگیش کر ا ز هند و ستا ن آ مد ه ا ست .

بدا نید که ا ین بها ر بها را ن غریبا ن ا ست که جنبند ه می آ ید.

بها ر جنبنده آ مد ه ا ست، با مشت کو بند ه آ مده ا ست، ز مین د رزیرپا لر زنده آ مده ا ست، برا ی ز د ن به د هن فریبنده آ مده ا ست، ا برها د ربا لا حمله و را ند، کنده کنده و پا غنده آ مده ا ست ، با را ن عطرا فشا ن، مشک بیزا ن آ مده ا ست .

نه خیر ا ین با را ن نیست .

عر ق ز حمت کشا ن ا ست که عطر ا فشا نی میکند، آ ب د ید ه یتیما ن ا ست که مشک بیزا نی میکند، ا شک بیوه زنا ن ا ست که د ر فشا نی میکند، ا ز مر کز ،ا ز شما ل ، جنو ب ، شر ق و غرب ا فغا نستا ن ا ست ، ر حمت خدا جا ن ا ست که بر سر سبزه و د شت و دا ما ن ا ست، چه میده با را ن ا ست، هر طر ف گل خندا ن ا ست

و لی د شمنا ن را خصم جا ن ا ست ، کد ا م د شمن ، د شمنی که به ظا هر مسلما ن ا ست .

ا نشا ا له بخیرکه د رهمین نزد یکی ها گرد ن هر یک شا ن بر سر دا ر، بار یسما ن ا ست .

ولی بها ر میگو ید که من تنها مکلفیت به بیدا ری د رختا ن ، علو فه با ب و گیا ها ن سر د ر ختی و زیر د رختی ندا رم ، به پر ند گا ن ر مز ز ند گی کر دن را یا د مید هم آ نها د ر فصل بها ر، برا ی خو د ا و ل خا نه میسا ند و بعد شر و ع میکنند به نسل گیر ی ، پر نده ها را یک بار د یگر آ نقد ر با و فا مییا بم ، که ا ختلا فی بین نرو ما ده دیده نمیشو د ، ا گر مو جو د میبو د آ نها هم ( فیمینیزم ) میسا ختند یعنی عشق به ز ند گی را ا ز پر نده ها یا د بگیر ید ، ا گر هوا سرد میشو د،ا ز گز ند سرما ی زمستا ن فرا رمیکنند، وا گر هوا ی گر م به سرا غ شا ن ر فت ، تغیر مکا ن مینما یند

بها ر میگو ید که .

من حر کت ها را سا زما ن مید هم ، به بته و گیاه ها و د رختها گفتم که ا زجا ها ی خو د برخیزید، ریشه د رخا ک تا ن بد وا نید، سبز شو ید و چمن زا ر شو ید، شگو فه نما یید .

غنچه ا ی لب خند شو ید، بشکفید، خوشبو وا سپند شو ید، به مسا بقه برآ یید، د را نتخا ب ر نگها با سلیقه و هنر مند شو ید، شر ین محبو ب ، نفس ود لبند شو ید.

با ر بگیر ید ، و خو شه بگیر ید، به شما ا مر مینما یم ا و د رختا ن سیب و نا ک ا نا ر، ا نجیر، سر تعظیم به نوا زش گر تا ن نما یید،که خو شه چینا ن ا ز شما ثمر بگیر ند .

و رنه گیا ها ی هرزه و بیگا نه، د رخا ک تا ن ر یشه د وا نده ا ند و شما را د ر ز یر سا یه خو د قرا ر مید هند و دیگر شما به هیج و جه نمو کرده نمیتوا نید و به تد ریج نسل تا ن را می بلعند.

سعد ی صا حب میفر ما ید

بنی آ د م ا عضا ی یکد یگر ا ند که د ر آ فر ینش ز یک جو هر ا ند

چوعضو ی بد رد آ ورد روزگا ر د یگر عضو ها را نما ند قرا ر

تو کز محنت د یگرا ن بیغمی نشا ید که نا مت نهند آ د می

خو شه چین ا ز خا ک با د پا ی سعدی ا ستفا ده نموده ونیا ت د شمن را تر جما نی میکند و میگو ید که

بنی ا فغا ن د شمن یکد یگر ا ند که د رآ فرینش ا زچند جوهرا ند

چو عضو ی به مست آ و رد رو زگا ر د یگرعضو ها را میکند تا رو ما ر

تو کز خو شبختی ا فغا ن بیغمی نشا ید که نا مت نهند آ د می

بها ر به اهل سیاست وظیفه مید هد علی ا لخصو ص برا ی سیاست گذا را ن خط

سرخ میگوید که بر خیز ید ا ز جا ها ی تا ن بر خیز ید ، چشما ن تا ن را بما لید چها ر ا طرا ف تا ن را ببینید همه جا ر و شنی ا ست ، شتر سفید فرا ر کر د ، ذ غا ل بیچا ره ا ز خجا لت به با زا رآ مده نمیتوا ند، بینید که همه ذ غا ل فرو شی ها به گل فر و شی مبد ل گشته ا ند وعطا رمیگوید(عطر آ ن به که خو د ببو ید نه آ نکه عطا ر بگو ید) و سیا ست شنا س میگو ید ( سیا ست گذا ر، آ ن به که مرد م بجو ید ، نه آ نکه سیا ست مدا رمیگو ید و مغز مر د م میشو ید)

ا ز چمن گل وپروا نه بلبل عقب نما نید ، ا ین ها همه به بها ر ا رزش مید هند و آ مد ن بها ر را خیر مقد م میگو یند ، جشن میگیر ند ، گل و بلبل و پروا نه همه لبا س ها ی ر نگی به تن مینما یند ، معنی ز ند گی را بیا ن میدا ر ند، و میگو یند که ز ند گی یعنی عشق ، عشق یعنی مبا ر زه ، مبا ر زه بخا طر آ ز ا د ی، بخا طر آ گا هی ، بخا طر شنا خت ما هیت ا نسا ن ، بخا طر رسید ن به ا ر ما نها ی اخلا قی و به سررسا نید ن و جا یب و مکلفیتها ی ا نسا نی ، مبا رزه بخا طر تسخیر طبعیت و ا ستفا د ه سا لم ،سرا نجا م فهمید ن ا ین مطلب که خو د زند گی عشق ا ست ، به ز ند گی با ید بها داد وا ز زند گی ا ستفا ده منطقی نمود،خوب زند گی کرد ن را با ید، ا زکا م د شمنا ن سعا د ت و خو شبختی مرد م بد ست آ و رد.

بها ربا ر د و م تکرا ر میکند و میگو ید که را ه ر و ا ن خط سرخ، شما بر و ید ریشه د ر بین مرد م خو د بد وا نید، زیرا خط سرخ جا ده رفتن د رمیا ن مرد م ا ست،کسی د ر بین مر د م را ه میا بد که زبا ن مر د م خو د را میدا ند .

خرد وآ گا هی را ا ز مرد م د ریا فت نما یید ، مرد م ما شر یف ا ند ، مرد م ما ، ا گر فهمید ند که تو بخا طر مر د م قر با نی مید هی ، ا و ل تر بخا طر تو خو د را قربا نی مید هند.

بها ربا رسو م میگو ید که ا گر شما مشتر کآ، صف عریض خو د را نسا زید ریشه ها ی ا جنبی د رمیا ن مرد م ر خنه کرده ا ست مرد م ما را به ما نند گذ شته به سیستم معا صر مصمو م مغزی میسا زند و خو د به بهره بر دا ری خو د ا دا مه مید هند و برا ی قر ن ها ز مینه ها ی حضو ر فعا لا ن چپ سیا سی را محدو د میسا ز ند .

ما با ید که برا ی ر فع ا ین خطر د ست به عمل شو یم .

بالا

بازگشت