خواهر از  خانه  مبرا 

بیرون   د ر نو روز !

 

خواهر ،

سال نو تو ،

و روز نو تو ،

و باستانی نوروز تو

شايسته است ،

            و متبرک باد با درود و ثنا ئی ...

اما ،

ميدانم

که د يرگاهيست

د ر سرزمين پا ک پد ری ،

و خا نه ای مقد س مادری

من و تو

ا ز جشن نوروزی ،

و از شا دی ا ينروز

خبری نيست

و لب ها هم ا ز بيچارگی

و ا عتراض بسته ا ست

             به زنجير متعصبان روشنائی ...

و تاريک دلان

درين فصل بهارا ن ،

درين روز های عاشقی ،

زمين با با را ن ،

و درين ا يا م گل و جشن و ا رغوا ن

در پی پر پر د خترکا ن با کره ای باغبا ن

شده ا ست

             ا ز سربی حيا ئی ...

و نيلوفر را

با سا قة « تر د ش »

از کمر شده شکسته ا ست

                 بجر م ر عنا ئی ...

« و با غبا ن پير رنجور را »

هشتاد د ره شرعی زد ه ست

به ا ين تقصير

که چرا کاريده ا ست

تخم زيبا ئی ...

و در باغ  « ش»  را

و را ه راغ « ش » را

بشاخ قلبه گاوان قرون وسطائی

ويران کرده ا ست

تا ا ز گل هم عطری  نبا شد

           درين باغ و چمنزاران کشور آريا ئی ....

و گلوی پرستوهای قشنگ را

و هم گردن بلبلان خوشرنگ را

به خنجر بدبينی زده ا ست

تا از پرند ه هم آوازی نبا شد

                  و شور و شر و نغمه سرا ئی ...

و پر پر گل چه ،

و کشتن پرستو و بلبل چه ،

و هشتاد د ره بر پشت باغبا ن رنجور چه

که تازه درین شبهای نوروز

فتوائی صادر شده ا ست

                نه اسلامی ، نه ترسائی ...

که يکسره حرام ا ست هنر زيبا ئی ...

ا گر هيکل نيمه تراشيدة کلوپا تر ا ا ست

يا مجسمة قدرا ست بود ا ئی ...

ا گر نشانش پيش ا ز اسلام ا ست

               يا ا بتدای قرن عيسا ئی ...

همه بايد محو شوند

تا در کشور باستانی

نباشد نشا نی

             ا ز تا ريخ کهن و هنر زيبائی ...

و در فرمان چنين پيش بينی شده ا ست

بعد از ويرانی بودا ها

و ناکامی وجدا نها

همه مردم روشنفکر دنيا ،

و جهان بشريت ،

جمع فرهنگيا ن افغانستا ن

ازغم و اند وه

زهر هلاهل بنوشند

در سانگين طلائی

               در سوگ اين خدايا ن کذائی ...

و درين روزهای اندوه ـ مرگ بودای بی آزار(1) ، عاشق زندگی ، روشنی و پاکی.

و ما تم زيبائی

جارچی در ملای عا م جار زده است

که هر که درين نوروز

پا از خا نه بیرون کشد

و به تما شا ی طبیعت برود

و شقا یق صحرا ئی ...

ويا شنيدن نی چوپان بچگان شيدايی...

هر که با شد ،

و از هر قبيله ای با شد ،

ده  پا یا نی ، یا ده  با لا ئی ،

خواه د ختر کا ن پا کيزة شهری باشد

بر خورد ش

با دره و مرد شمشیر

بکمر بسته ست

و عا لم رسو ا ئی ...

و با ری،

ای خواهر، ای که د ا منت هست

پاکيزه تر ا ز گوهر

ا ز خا نه مبر ا بيرون در نو روز

که محتسب در کمين نشسته ا ست

از پگاه و صبح گاهی ...                                  

 

از ا مام عبا دی

 


بالا
 
بازگشت