عزيزالله ظريف

دنمارک

 

کــــــــــابــــــــــلــــــــــم

 

آمـــــد فضـــــای تار به آســــــــمـــــان کابلم         شور و ســــــرور برفت زدامان کابلم

آتش گـــــــرفت مامن و ماوا زشرق و غرب          بستــــــــند  به نیل خاک دبستان کابلم

هرســـــــو صدای توپ و تفنگ آمدی بگوش         برخاک کشــــــــــيده شد جوانان کابلم

عشـــــرت بمـــــرده بود به شــلاق و دُره ها          گشت مسکن و مکان همه زندان کابلم

جنگ زبان و فـــــرقه به عنـــــوان مليــــتی          داروی درد نــــــــــبود به درمان کابلم

کــــوچ  و فرار زظـــــلم بسوی شمال وشرق          تعريف دگــــر نمـــــاند زدوران کابلم

قشری به غرق سيـــــــم و زر و سائرين گدا          فيــــضــــش برفت زسفره پرنان کابلم

از ســـــيل اشـــــک و خون يتيـــــمان بيگناه          تيری رســـــيد بقلــــــب عزيزان کابلم

خشــــکيد آب صاف زجــــوی و زچشمه ها           کاريز نماند به صـــــــبح بهاران کابلم

منزل بسان گوشهً محبس به خـــــــــــواهران          رحمی نشـــــــد به بيــــــوه نالان کابلم

نقش شد به خاک و خون همه قصرهای شهر         چشمی نديد حالت گــــــــــــــريان کابلم

جــــــــــايی دگر کجاست به سير و سياحتی           نی قرغه يی بمــــــــاند  نه پغمان کابلم

آه و فــــغـــــان و نالـه پرســــــوز مـــادران          زخمـــــــی گذاشت به سينه بريان کابلم

ازهـــــــرطــــــرف گور شهيد ناله می زند           خونم فــــــدای ميـــهن و قــــربان کابلم

گـــــــردد زبون دشــــمــــن بدنام و اجنبی            فانوس نمــــــاند به بيــــشهً ويران کابلم

پـــــــيــــکار برای وحدت ملت نياز ماست           مشتی شويم " ظريف " به عمران کابلم

 

بـــــهــــــــار

 

مبارک دوســــــــــــتان بادا بهار نوبــــــــــهار آمد    به صحرا موج گل جوشيد دگر رنگ کهــــسارآمد

شگوفان لاله ها بردامـــــــــــــــن کوه ووطن بينی    لباس سبز رنگی بر گـــــــــــــــلاب و ياسمن بينی

درخت و شاخه و ساقه زخواب بيـــــــــدار گرديده    چو شوق اندر ثمــــــــــــردارد زحد پر بار گرديده

زمين بالا به گل هائيــــــکه خود رو درخروش آيد    به صبـــــــــــــح نوبهاری بلبل و قمری بجوش آيد

هرآن مرغی قفـــــــــس دارد هوايش بر فلک باشد    نداند صاحـــــــــبی عذرش دوعايش بر ملک باشد

به مشرق از بهارش تا زمســــــتان نوبهاران است    زکابل تا هراتش گلعزاران مثـــــــــــل پغمان است

زهوفيان تا به گلغندی به پروان ارغوان زار است    تراوش زين گل خوشبو چو درمان درد بيمار است

غريو خلق و عشق اوليا در بلخ باســـــــــتان است    که آنجـــــــــــا مرقد قدس علی آن شاه مردان است

دريغ ايکاش بودی روز نـــــــــــوروز وطن ما را    گه مهد و زندگی و مردن و قــــــــــبر و کفن مارا

"ظريفا " نوبهارانست بهــــــــــــــار شادمان باشد     بهار صلح و امن و راحـــــــــــت خلق جهان باشد

 

اول حمل 1385

 

گريه ميکنم

 

بر آب و بر هــــــــــوای وطن گريه ميکنم             برخاک و بر فضـــای وطن گريه ميکنم

آيـــــــد بــــياد باغ و گل و غنـــــچه و سرا            بر باغ و بر ســـــرای وطن گريه ميکنم

دل مرده را نســــــيم سحــــــر زنده ميـکند             بر صبح و بر صبای وطـن گريه ميکنم

کوهپايه های سر بفلـک هست و بود ماست            بر بود بربهــــای  وطـــــن گـريه ميکنم

هر سنــــــگ بلند شـــــود گهــــر می بينی            بر لعل و بر طـــــلای وطن گريه ميکنم

ترسم از آنکه اهريمنــــــش جايگزين شده             بر حفظ و بر بــــــقای وطن گريه ميکنم

چـــــهـــــــارم حصه قرن بظلم ميـــــگذرد             برشور و بر نوای وطـــــن گريه ميکنم

فانوس نماند بگـــــــوشه قصر و مکان آن             بر قصر و بر قلای وطن گـــريه ميکنم

هرجا يتيم دست سوال پيــــــــــــش ميکند              بر فقر و بر گـــــدای وطن گريه ميکنم

صــــــــد مادر خميده برنـــــــج پسر بمرد             بر رنج و بر بلای وطــــن گريه ميکنم

صدها هزار عـــروس به ماتم نشسته ماند              برحال بيــــــوه های وطن گريه ميکنم

خون جوان بياد وطن ريخـت روز و شب               برخون جان فدای وطــــن گريه ميکنم

اين ظـــــــــــلم تا چه وقت سرزاير ميشود             برجور و بر جـــفای وطن گريه ميکنم

هستش ز دست غــــــــــير به يغما ميرود               بر نيست و بر فنای وطن گريه ميکنم

خاموش گشته گان صـــــــدايی بلند نکرد               بر قشر بی صدای وطــن گريه ميکنم

دشمن زشرق و غرب به عصــر اتم رسيد             هر آن به قهقــــرای وطن گـريه ميکنم

نحو تبعيـــــض فتاد بهر قوم و مليـــــتش              بر قوم دل جــــــدای وطن گريه ميکنم

تحميل ز مرز های وطن جنـــــگ نابکار             بر جنگ و برغزای وطن گريه ميکنم

درمان کــــــــــجاست  حالت افسردهً ورا              بردرد بی دوای وطن گــــــريه ميکنم

جان و حيات توست" ظــريف" آستان تو             بر خاک جانفزای وطــــن گريه ميکنم

 

---

بالا
 
بازگشت