الحاج مُـحمـد ابراهـيم زرغـون

 

 

آزادي

نــهـــان در ســيــنــه دارم حـســرت دنــــيــاي آزادي
چــنــان مــردانـه ريــزم خــون خـود در پــــاي آزادي
 
 
مـپـرس ازنـام و نـنگ من، جـنـونٍ عـشـق رنـــگ مـن
مــنـم عــاشـق بــرنـگ و  بــوي آن سـهــبــاي آزادي
 
 
تــو بـشـنـو هـمـوطـن گـويـم ثـبـات و عــزمِ مـردان را
بـــلـــنـــد از هـــمـتــت ســرو ِ ســهـي بــــالاي آزادي
 
 
تــجــاوز بــر حــريــم پــاك مــا كـردنـد انـگــلــيـس هـا
چـنـان خــوردنــد مــشــت مــحــكـم از مـــولاي آزادي
 
 
ســرت بــارد بـسـان ابـر نـيـسـان دُر  ِقـــیـــمــت دار
مـــريـــزان آبـــروي خــود بــبــيـــن فـــــرداي آزادي
 
 
ســكـنــدرهــا بـخــاك تــو شــدنـد حـيـران و افـــسـرده
تــو چــون فــرزنــد افــغــانـي عــلـم بــنــمـــاي آزادي
 
 
قــشــون احـمـر ظــلــم و ســتــم بـــگسسـت از بــنــيـاد
ز دســت لــشــكـر حـق بــيــن بــرهـــنـــه پــاي آزادي
 
 
كـنـون نـوبـت بـه پـاكـسـتـان رسـيـد، اين بـازيـگر صحنه
رسـان بــر گــوش عــالــم نــعــــرهً هـــي هــــاي آزادي
 
 
شـــكـن نــظــمِ نــظــامــيــگــر بــزورِ قــــوت و بـــازو
اســـارت نــنـــگ بـــاشـــد بـهــر اســتــغــــنــاي آزادي
 
 
ز بـــهــر حـفـظ اسـتـقـلال وشـــان و شــوكــت افــغـان
بـــه بـــركــن  جــامــــهً رزمــنــده بـــر ديــبـــاي آزادي

 
نـــفـس در سـيـنـه مـيـسـوزد ز بـهـر صــلـح واسـتـقـلال
بــــآتــش ســوز دشــمـــن را نـــگـون درپــــــاي آزادي


لـــــبـــاس لالـــه گــون در بـــر شــهـيـدانِ وطــن احـيـا ً
تـــلافـــي صــد جــفــا سـازنــد بـــا خــون هـــاي آزادي


بـــشــد هــشــتــاد و پنج ســال جــنبش آزادِ افـــغـانــــي
زخـون رنـگــيــن چـــو بـــرگِ گــل بـود سـيـمـاي آزادي


نـــشـــانِ ســـر بــلــنــدي اســت چـــون آزادي مــلــت
شــــرف را افـــتــخــارات
يــســت درمعنـــــاي آزادي


عـــلاج زخــــمِ دل را اهـــل ســـــوز و درد مــــيـــدانــد
دعــــا و درسِ صـــبـــحِ تــــو گـــره بــگــشــــاي آزادي


بــيــفــشــان دانـهً وحـــدت تـــو زرغــون در ره كــشــور
مـــــي وحـــدت شـــراب عـــشـــق در مـــيـــنـــاي آزادي

 

 اسـتـقـلال

ســربـلـنـد بـاد چـنين قـوم كه دارد علم اسـتـقـلال

ســرخــوشـــان ســــر بـدهـنـد در قــدم اسـتـقـلال

شــرف و عــزت و نـامـوس وطـن در خطر است

مــلـت اش خــون چــو نگـريـنـد بـه غـم اسـتـقـلال

مـكـتــب ِ عــشــق و ســـرافـــرازي مـا آزاديست

مـشـق و درس و ســـبـق ِ زيــــروبـــم اسـتـقـلال

مــا درايـن قـرن هـزار ِ  جـمـع دو صــف كـشـان

گـلـشـن است علم و عمـل ، پيچ و خم  اسـتـقـلال

مـهــد آزادي بــــَود حـــريـــت و شـــاًن و شـرف

تــيــز و بـــــرنــــده زبــــان قـــلـــم اســـتـــقــلال

ســـپـــرش ســـيــنــه ً مـــردان دلــيـر اسـت نگر

لــشـــكــر صــــف شـــكــن و تـــازه دم اسـتـقـلال

فـال نــيـك اسـت چـنــيـن مــدرسـه از بهـر وطـن

فــيــض قــــدس اش بـــدمــد صــبـحـدم اسـتـقـلال

ســبــز پــوشـد چمنش گلشن و زرغون چو شود

ســــرخــرو هـــســت لــــواي رقـــم اسـتـقـلال

 

سپتامبر ۲۰۰۰

الحاج محمد ابراهيم زرغون

 

 

 

*****************************************

 

 

يـــــــا علي

افـــتـاده ام بـه بــسـتـــر بـيــمار يـــا عـلـي

ما را بـفـضـل خـود تو مكن خوار يـا عـلي

اعلي تـــوئي به كــون و مكان در مقام عـز

هــجـــران كـشــيــده ام به دل خوار يا علي

نام خدا به اسم تـو مــمـزوج گـشتـه اســت

بــركـائـنـات و عــرش پـديــدار يـــا عــلــي

عالم تو بوده ي بـخـدا زآنـچـه عـلـم غـيـب

از پــرده هــاي خـــلــوت اسـرار يـا عـلــي

ســيــفِ الله و شـيـرخــدا شــــد لـقــب تــرا

رخـشــيد هـمــچـو بـرق ، ذوالـفـقـار يا علي

اخ رسول و زوج بـتـول فـخــر مـصـطــفي

شب ها به ذكر حق توئـي بـيـدار يـا عــلـي

زريـن بـه خـط ســـرخ بــــُود نـــام كـــربـلا

خـون حـسيـن تـوسـت بـه ديـوار يـا عـلـي

بـرخـوان نـاكـسـان چـو نـيـالـود پـنـجـه ات

صـبـر و قـنـاعـتـت شـده اظـهـار يـا عــلي

اي مـظـهـرالـعـجـا ًيـب و اي شــاه اولـيـا

جـــن و مـلـك مــيــكــنــنـد اقــرار يـا عـلـي

بــر قـله هاي خـيـبـر و بـر كـوه آن اُحــد

بــگـشـوده راه خـيـبـر و سـردار يـا عـلي

صف بستـگان كــفر ذلــيـل انـد نـزد حـق

رزميدي بر  صفـوف چو پـيـكار يا عـلـي

بـلـخ و نـجـف مـزيـيـن خـورشـيد واحدي

فيض و كـرام تـوسـت در مـزار يـا عـلـي

آواره و حـقـيـر و فـقـيـــرم در ايـن ديــار

تـبـعـيـد شديم و دور ز وطــنـدار يـا عـلـي

زرغون كه ذاكر است به ثنا و ستايش ات

يـارب مـســاز ديـــده ً غــمـــدار يــا عـلـي

 

*********************

 

مخمس بر غزل و تجليل از  يکصدمين سالگرد شاعر برگزيده كشور و شعر استقامت مرحوم استاد خليل الله خليلي

 

درد هـــجــران

هـجـران و آتـش و خـون رسـم ِ جـهـان بـيـان كــو    

غــربـت نـصـــيــب مـا شـد يــــاران مـهـربـان كــو

صد شكـوه دارد ايـن دل اي دوسـت تـرجـمـان كــو

مــرغــي شــكـســتـه بــالــم راهــي بـآســمــان كـو                

در روز بــيــكــسـي هــا يـــاران مــهــربـــان كـــو

 

غم كرده است فـزونـي كـي مـيــگــيـرد ســراغــي

افــسـرده اسـت دل مـن نـي غـنـچـه ً نـه بـــاغـي

لب تـشنـه ام عـزيـزان نـه چـشـمـه نـي چـراغــي

گــر بـر زمـيــن نـهــم سـر كـو گـوشــه ً فـراغــي          

ور بـــر فـلـك گــريــزم اســــبــاب نــردبــان كـــو

 

در دشــــت بـيــكــرانـــه غــــم بـــاده ً جــنـونـيـم

يــــارب مـبـاد كــس را در حــسرتـي كـه چـونـيـم

جـهــل و عـنـاد كـيـنـه بـر جــان خـود فــزونـيــم

بر خـوان زنـدگــانـي مـهـمـان اشــك و خـونــيــم    

كـس نـيســت تـا بـپـرســد احـســان مـيـزبـان كــو

 

آن بوسه هـا بـه پـيـغـام آن وعــده هـا كـه ديـــده

نـامـيــد گـشـتـه ايـن دل هـــرگــز يـكــي نــديــــده

گـــز حــســرت نـهـانـم اشــك ِ بـرخ چــكـيـــده

اين حرف هـاي بـيـجـان اين لفظ  هـاي مــــرده   

در شـــرح عـشــق گـنگـنـد جـز اشـك ترجمان كو

 

كـــو روزن امــيـــدي ، احــوال مــا بــدتــر شــــد

كــو قـاصـدي كـه جـانـان از كـار مـا خــبـر شــــد

دوســتان ،چـون ديـارم صــد بـار بـخـون تـر شــد

هـم روز تـيـره گـــرديــد هــم شـام تـيـره تــر شـــد         

گــمــگــشـتــه ً زمـيـنــيــم انـــــوار آســـمـان كـــو

 

چــون يـاد روي جــانـــان درديـــســت در نــهــانـــم

كـــو هـم نـفــس كـه گـــويـم فـرياد و هـم فــغــانـــم

عـشـق وطـن تـنـيـده بـر پـوســت و اســتـخـوانـــم

نـيــم شــب اســت و يـــادش آتـــش زده بــجــانـــم    

قـــــربــان چــشـم ســاقـي آتــش نــشـان جـان كــو

 

كــو هــمــنــفــس كـه گـويـئـم آن عـقـده ها بر آريـم

زرغـــــون درد هـــجــران بــا يـكـديـگـر گـــذاريـــم

افــسوس چــــون خــلـيـلـي مـا يـــاوري نــــداريــم

در شــهـر نــاشــنـاســان بــا هــــم درخــت واريـــم

صــد شـكـوه مـانـد در دل تــا سـر كــنـم زبــان كـــو

 

 ******************************

 

    مـهـر وطــن

 

اي وطــن دارم امـيـد تـا مـاه رخـشـان بـيـنمـت 

جلوه گاه مـهـر و الـفـت مـهـد انـسـان بـيـنمـت 

 

پـيـکـر زخـمـيـت در دسـت  سـفـيـهـا شــد نژند

دشمنت خوار و زبون رشک گـلستـان بـيـنمـت 

 

جــان مـن هـستي مـن فـخـر و وقـار مـن توئي

در ميان دوست و دشمن فـخـر دوران بـيـنمـت 

 

درجـهــان نـبــود بـه مـثل حـب تو در قلب من

مـونـس شـب هاي غربت مـرهـم جـان بـيـنمـت 

 

تاج و تـخـت و سلـطـنت هرگز نمي خواهد دلـم

خــادم درب تـو گـــردم دور ز طـوفــان بـيـنمـت 

 

مـظـهـر آزادگـي در مـهـر تـو پــايـنـده اســـت

بــر ســريـر گـلـشـن دل شـاه شـاهـان بـيـنمـت 

 

جـملـه ذرات وجـود از ذکــر تـو غـافـل نـبـود

در وفايت جان خود را مــن به قربان بـيـنمـت 

 

بـيـنـمـت در پـرتـو صـلـح و صـفـا خـرم چنان

طـالع عـصر نــويـن نـادر بــه دوران بـيـنمـت 

 

آسـتــانـت پــر گـل و ايــزد نـگهـبـانـت شــود

تابـش خورشـيـد را در بــاد و بــاران بـيـنمـت 

 

جــز ايـمـانـم تـوئي اي کـشــور خـونـيـن کـفـن

مــزرع سبـز فـلک چـون آب حـيـوان بـيـنمـت 

 

چـون خـلـيـلي عـاشـق جـانـباز تو زرغون بود

عاشق دل سوخته ات را سخـت پيمان بـيـنمـت

 

*********************

مخمس بر غزل لسـان الغـيب حافظ شيرازي

 

بـه هـجــران مـبتـلا كــردي جـفاي خـار بـاليــنــم

زدي نـقــش مـحـبـت بـر در و ديـوار گلــچـيــنــم

برفـت هـــوش از سـرم كزعـشـق تو بـر بـاد آئـينم

بـــه مـژگان سـيـه كردي هـزاران رخـنـه در ديـنــم

بــيا كز چــشـم بـيـمـارت هــزاران درد بــرچــينــم

 

مرا در امتـحان عــشـق و دوسـتي در مـــسيـربــاد

رهـــا كــردي و خــو زار در دام چـــنيـن صـــيــاد

سـياهـي نـامـه هـا كـردي رقــم از مـكـتبـي انـشــاد

الا اي هـمنـشـيـن دل كـه يـارانــت بــرفـت از يـــاد

مـرا روزي مــبـاد آنــدم كـه بـي يـاد تـو بـنـشـيـنــم

 

تـمــنا هـاي شــريـن از لـبـانــت مـــوج زد بـــيـــداد

بـه سيـنه درد مـي جـوشــد دلــم نـاشـاد در نــاشــاد

به طـعنـه هــر كسـي گويـد زعــشـق تـو مـباركـــبــاد

جهان پـير است و بي بنياد ازاين فرهـاد كش فـريـاد

كه كرد افـسـون و نـيـرنگـش مـلول از جان شـيريـنم

 

ز مشك زلف پـيچـانـت بـخـود پـيچــيــده اســت كـاكـل

چو باغ سرخ و سـبـزي را نـشان دادي بـه ســـوز دل

نـــتــرســيـــدي ز آه دردمـــنـدانِ چـــــو پـــا درگــــــل

ز تــاب آتــش دوري شـدم غــرق عـــرق چــون گُـــــل

بــيـار اي بـاد شـبگـيـري نـسـيـمـي زان عـرق چــيـنـم

 

ز سوز عـشق جامــي در سـرم چــون شـورعــراقـــي

سـلـيمـان جـهـان بـودن نـخــواهـد بـود چــون بـاقــي

ميان جمله خوبان چون تو در حـسن و جمـال تـاقـــي

جـهـان فــانـي و بــاقـي فـــداي شــاهـــد و ســاقــــی

كـه سـلـطــاني عــالـــم را طـفـيـل عـشــق مـي بـيــنــم

 

غـبار مــن ز جـا رقــصــد اگـر آئـي بـخـاكــــم دوســـت

شميم گيسوان، عطرِ تنت خوشبوست چون خوشبوست

مـزار مــن كـني رخـشان اگـر بـيـش و كـمـم نـيـكوســـت

اگـر بـجـاي  مـن غـيـري گـزنـيـد دوسـت حاكـم اوســـت

حـرامــم بــاد اگـر مــن جــان بـجـاي دوسـت بگــزيــنــم

 

جــلال و حـشـمـت و شـاهــي بـبــيــنـم روز رستـاخـيـــز

بـرم عـرض و نـيـازي ، بـارگـاهـش قـلـب مـا خونـريـــز

خـيـالـش را بـه ســـر دارم دو چـشـمـم اشــك را لـبـريــز

صــباح الـخـيـــر زد بــلـبـل كــجـائــي سـاقـيـا بـرخـيـــز

كـه غـوغــا مـيـكــنــد در ســـر خــيـال خـواب دوشــيـنـم

 

بــه جـنـت كـي دهـــم يــك ذره نـــور تــو نـــورالـعـيـــن

زنـم طـعنـه بـه شـيـخ و شـاب دارم آنـكـه شورالـعـيـــن

خـدا را مـيـكـنـم ســـجـده بـه تو اي كـــوه تـــورالعــيــن

شب رحـلت هـــم از بـستـر روم تـا قـصـر حـورالـعيــن

اگـر در وقــت جــان دادن تــو بـاشـي شـمــع بــالــيـنــم

 

بـدان زرغــون كـه گـردون را هـمـه نيستي وبـي بـنـيــاد

بـــوقــــت مــردنــم ايـــن آرزو هــرگــز نــرفـت از يــــاد

ايــا حـافـظ شـــدم از هـــركــلام روح بـخــشـــت شـــــاد

حـديـث آرزومـنـدي كــــه در ايــن نـامــه ثـبــت افــتـــاد

هــمـانـا بـي غـلــط بـاشــد كـــه حـافــظ داد تـلــقـيـــنــم

 

الحاج محمد ابراهيم زرغون

حمل ۱۳۸۵

 

              عارض شـمـع       

بــــه گريه گريه غـزل را شبـانه مــيخــوانــــم
حــديث عشق به بـيت و ترانـــه مــيخــوانــــم

 

شمــيــم مصحــف قـــرآن و معجزات رســـول
بـــگِــــرد عارض شـمـع يگـانه مــيخــوانـــــم

 

كــــــلام روح نــــواز و نــــــواي مــــولانــــــا
بـگــوش دل چه سبك دانـه دانـه مــيخــوانـــــم

 

بـه هــر كـه عشـــق اثـر چـون كند سِــوا گـردد
چو بانگ مرغ سحر عاشــقــانـه مــيخــوانــــم

 

مرا به حور و به غـلمــان چـكــار در دو ســــرا
بـــه يُــمــن پـــرتو حسنش دوگانه مــيخــوانــــم

 

ز بــزم مـطــرب و ساقــي دلم بجوش و خـروش
چـــو مـرغ بـســمل و زار ِ زمــانه مــيخــوانــــم

 

مــرا كــه عــاشـــق حُـسـن و جـمـال يــار شـــدم
غـــزل وظــيـفه بـــود بـی بـهـانــه مــيخــوانـــــم

 

به دير و صومعه رفتن چه حاجت است (زرغون)
بـــه كــنـج ايــن قــفـس تـنـگ لانــه مــيخــوانــــم

الحاج مُـحمـد ابراهـيم زرغـون

www.zarghon.persianblog.com

 

 


بالا
 
بازگشت