غلام حيدر يگانه
وسوسه های فراچمن
بهار، صـــــوفيه را موج، موج تابان كرد
روان ولوله را در تــــــــــن خيــابان كرد
شكفت لب لب بام از تلاطـــــــــم گنجشك
و فــــــــوج سـار، سفيدار را گلستـان كرد
كدام وسوسه هـاي فــــــراچـــــمن، امسال
حــــــواس شهر، پر از پرپر فراخان كرد
بهار كنـــــــده شدن از برودت جزم است
كه رودبار شلنـــــــــگ ترا زمستـان كرد
بهــــــــــار، پرچم نادرترين باورهــاست
كه بلخــــــوارة آغاز بكـــــــر، بنيان كرد
حمل، گـــشايش و پرواز زد به ذوق شهر
و طـرح مكــتب بي بازگشت جولان كرد
به چـار مغـز شكوه و صـــــنوبــر تمكين
فراخنـــــاي كمـال و عروج، عريان كرد
گرفت هالة جنــــــگل، جمـال صوفيه را
پري بيشه نشــــين را ز گل گريبان كرد
بهــــــــــار آمدن نوتــرين كتـاب كيست
كه دست وديده و فهم مرا غزلخوان كرد
بهار و بيوطني، تشنه مرگي و درياست
اگر نهنــگ شدم، بحـر زهـر توفان كرد
صوفيه ـ 2006
**********************
يگانه
چـكامـةديـگـر
زين آشـــيان سوخته چون قصه سر كنم
وين قصــه هاي سوخـته بار ديـگر كنـم
از دل حكايـه هاي دگـر با جــــگـر كنـم
دل را به خون و ديده به خونابه تركـــنم
بهتر كه همــــــچو دود ز آتش گـذر كنم
با سيلهــــــاي اشك، سخن مختصر كنـم
ني،ني،چرا زخويش چو دشمن حذركنم
چون شاه دل ، وطن به سـريرشرركنـم
من تـاجـدار دولت بـيــــــدار خــاورم
پهنـاي پرطليعـــــة انـــوار ، كـشورم
گلهـــــــاي پرتـرانـة بيمـرگ لـشكـرم
در رزم اژدهـاك و نبــــرد سكنـــدرم
اي، زخمـــــهـاشمـرده برآسيب پيكرم
منگـر به دوش درد فـــتـاده فـروسرم
آنـم كـه در همــــاهم غوغـا خطر كنم
با سر كـرانه هاي خطر، پي سپر كنم
ديـگـر هـمم ز بيـــم عـدو روي زرد نيست
كاين سوگ ديرپاي دگر، ســوگ فرد نيست
گـريم اگـر چــه گـريه سـزاوار مــرد نيست
كامــروز آن طـلايــة گــردون نــورد نيست
زاسفنـديـار معــركه جــــولان گــرد نيسـت
در گـيرودار حــادثـه، مــرد نـــبـرد نـيـست
آتش زنم به خـويـش و نيســـــــتان خبر كنم
تـا بلـخ و نيـمروز و بدخشـــــــان دگر كنـم
«پامـيــر» ، اي عـزيـز بــزرگ بلنـد راي
ديو چه غم به بال توكردست سســـــت پاي
اين ابر تيره چيـــست ترا بر سر اي هماي
مردم زبيم و وســـوسه، پاميـر، هـاي هاي
دود كتاب و مدرسه، مســجد؟ چه گفتم،آي
نفرين به شور وسوسه ،نفرين به ژاژخاي
پيـش آر تا چـكامـة ديگـــــــــر ز بـر كنم
سهراب را به رستــــــــم دستان پسر كنم
اي واي، من چه قصـــــه سراي فسانه ام
در شهــــــــربند خـامش افسانه ، خانه ام
از شاخســـــار بـاغ ، چه پرسي نشانه ام
خاكســـــــــتري نمـانده هـم از آشيـانه ام
من يـادگـار هيـــــــــبـت خشـم زمانـه ام
نـدبـه سـراي بغـــــــض غــم بيكـرانه ام
كو داد خواه من كه چو هنــگامه سر كنم
زارش دل عـزيــز و نـزارش جگـر كنم
صوفيه ـ
۱۹۹۲
بالا
بازگشت