دوکتور محمدانور ترابی
قافلهً سوگوار
گــــر از ديار يتيـــــمان بی پـــــدر گويم
زســـــوگنــــــامـــــهً بابای بی پسر گويم
زديده اشک بريزيم ونــــــــوحه باز کنيم
اگر زقصــــــــــــهً جانگاه اين سفر گويم
هنوز کلک و قلــــــــــــم اندکی هراسانند
اگـــــــــــــر حديث شب تيشه و تبر گويم
زکــــوچه های تب آلود خسته از وحشت
ززيستــــــــــــــگاه لگد مال بی نفر گويم
هزار سرو برومنـــــــد آن ديار افــــــتاد
ازآن صنوبر و کـــــــــاج بريده سرگويم
به ياد قافــــــــلهً ســـــــــوگوار خاموشان
به دل نـــــــوازی ياران کور و کر گويم
دراين صحـــــــيفه حديث ستم نمی گنجد
مگر قرار براين است که مختصر گويم
الماس اميد
گذر از تنگنای زوزه ها
ونفرين پديده ها
درسرزمين کهنه ای
الماس اميدم
آنجا که آشيانهً ويران
عقاب های بلند پرواز است
وپندارهای تلخ و شيرين
درجبين فرسوده
وسيمای رنگ زدوده
نمايان است
قبرستانی که لوحه ای گوری
برسينهً پهنش نديده است
وکاج پيرو قد کشيده ای
که باد طوفان زای مرگ
برشاخسار آن وزيده است
آری ... آری
پژواک جانگداز شهيدم
سرزمين کهنه ای الماس اميدم
بالا
بازگشت