خان آقا سرور

 

سرزمين شب

 

من از ديار بی خبر ، زآفتاب آمدم

زمانه ها و دوره هاست

که از نور و آفتاب و روشنا

درآن شبينه سرزمين

سراغ نيست ، نشانه نيست.

به باعها و شاخه ها

کلاغها غنوده اند

رواج کشتن و تفنگ و زور و زر

قرار و خواب کودکان  ربوده اند ...

 

کاناد ، اکنوبر 2005

 

 

بمناسبت از تجليل روز ولادت حضرت بيدل که در سالون اتحاديهً افغانهای تورنتو برگزارشد

 

دل سرکش

 

شکوه  بيدل و مدح مــــــــــــــن خراب کجا          غريو موج خروشــــــــــان کجا حباب کجا

کجـــــــــــــاست بارگهً وی ، کجا خرابهً ما           که خاک کوچه کجا باشد آفــــــــــتاب کجا

چه عاجزانه دلم ، دل به بيـــــــــــــدلی داده           که سير او بکجا چشم رفتــــــه خواب کجا

به بيدلی که خــــــودش ترجمان بيدل ماست           رسيدن ، دل وامـــــــــــــانده و کباب کجا

دلی که پازده بر لذت گنـــــــــــــــاه و هوس          هوای بســـــــــــتر گرم و شراب ناب کجا

چو تشنه ييکه بدشت جنون عطش زده است           بپای خسته رســـــــــيدن ، بجوی اب کجا

بگريه گفتمش ايدل بخــــــواب و راحت کن           دل جنون زده را ميل خـــواب خواب کجا

دلم گرفته زدستم ، کشـــــــــــــــيده تا اينجا           وگرنه من بکجا جمـــع شيــخ و شـاب کجا

بهر چکيدهً بيـــــــدل کتاب کتاب رمز است           نبود دانــــــــــــش و فهم کـتاب کتـاب کجا

بفصـل و باب غزل های وی چرا نگريست          من و رســـيدن معنی ی فصــل و باب کجا

پر شکسنه ی ما و گــــــــــذر زکوه و کتل           باين شکسته پری ،   اين تــوان و تاب کجا

بجايگاه دلش ، جای جلوه گــــاه حق است           گهر بزير بحر ، خـــــــس بـــروی آب کجا

بدين سله و نخود کله ، ريــــــــش پشم آلود          رهً صــــــــــــواب کجا ، راه انقـــلاب کجا

اگر نه قطره بنوشاندم زبحـــــــــــــر کرم           گل زقوم ، کــــجا باشد و گـــــــــــلاب کجا

 

 

تورنتو ، اپريل 2006

 

فرياد يتيم

 

يتــــــــــيم بودم ، يتيم تر گشنم ايدل                  غريب بودم ، غريب تر گشـــتم ايدل

دعای مادرم از من گــــــــرفتـــــند                   پريش بودم ،   پريش تر گشتـم ايدل

خدا و تکيه گاهـــــــــــم بود ، مادر                  ندارم نی پــــــــــــدر ، نی هم برادر

فلک از من پـــريشانتر ، نمی يافت                  که محرومم نمود ، از لطف مادر ؟

شبانگه عرش ،، لرزان از دعايش                  چو پولادين سپر ، بر بچـــــه هايش

اگردلبــــــــند او را مشـــــــکل آيد                   کند راز و نيايش با خـــــــــــــدايش

دعايش سيـــــــــنه ی افلاک سوزد                  زميــــــن و آســــــــمان باهم بدوزد

فلک گر نشنود ، آه و فـــــــــغانش                  شرر در کــــهــــکشنها ، بر فروزد.

 

 


بالا
 
بازگشت