پرتو نادری
پرتونادری
نيايش
ستاره يي که در آسمان مي تابد
شايدتنها ترين بهانه ييست
که مفهوم زنده گي را تفسير مي کند
خداي من اگر ستاره گانت در آسمان نمي بودند
و ماهتابت در قرغه
و بامداد ت در بدخشان
و گلهايت در پغمان
چشمان من به تماشاي چه بيهودگيي سرگردان مي بودند !
تو چرا خاموشي
کسي صداي باغچه را در گلوي درختان خفه مي کند
کسي آب را در رودخانه هاي تشنه گي زنداني کرده است
و خورشيد ،
در دوزخ دموکراسي قبيله تبعيد شده است
ستاره گان تو در آسمان مي لرزند
شايد کسي مي آيد
با بيرقي بر افراشته به نام تو
تا برچهرهء عشق تفي بيندازد
جهان پر از آفريده هاي بد توست
و من ازشعر هاي بد خويش پشيمانم
خدای من !
اين سان که تاريکي در پشت خانه ء من اتراق کرده است
من پروانه هايم را
به ديداری چه فانوسي بفرستم
****************************
پیشوای من !
پيشوای من ديريست
نام نامی خود را
بر سکه های مفرغ آزادی ضرب زده است
واما ؛
« جيلک» سبز غيرت افغانيش
تنگ تر از آن است
که شانه های سياه « مشرف » را بپوشاند
*
پيشوای من
هر روز
هر روز
باامير بزرگ !
درآن سوی سال های غربت آزادی
تجديد بيعت می کند
و اما ؛ شايد
خط ديورند را
به رسميت نمی شناسد
پيشوای من در گاهواره ء نظام رياستی يو نيکال
بزرگ شده است
و نام ديگرش وحدت ملی ست
و می داند که واژه ء « همايش »
انفلونزاييست
که با بال مرغان بيگانه پرواز می کند
و می داند که واژه های
" شهر وند "
و
" دانشگاه "
توطئه ء تفنگ سالار بزرگ
پرتو نادری ست
پيشوای من شايد نمی داند
که من وحدت ملی را دوست دارم
و از نظام رياستی بيعت می کنم
و از زبان سرخ ناصرخسرو
برگری ميسازم
با رنگ و بويي امريکايي
تا دستان پاستوريزه ء او
درکاسه ء چوبين سرزمین من دراز نشود
حوت 1382
شهر کابل
****************************
جمجمه های پوسيده ء نياکان
در گورستان های تنگ تعصب
اين گونه تا کی و تا چند
گور های مرده گان خويش را بر می شماريد
مگرکسی
ديده است
که پهلوان معرکه
اندوه تلخ تنهايي خود را
با جمجمه های پوسيدهء نياکان در ميان بگذارد!
*
در گورستان های تنگ تعصب
آفتاب
حفره ء تاريک بدبختيست - -
که زنده گی را با جهنم سوزانی پيوند می زند
درگورستان های تنگ تعصب
عقرب جراره يي ،
شايد
يک روز
هيچستان ذهنی شما را
صفر ديگری بيفزايد
و جمجمه های پوسيده نياکان
يک
دو
سه
و چند و چند
و چند بار ديگر
به هيچ نمی ارزند
عقرب 1382
شهرکابل
****************************
خاک بی خاکی
در باغهای پريشانی
درختانی می رويند
که هيچ پرنده يي
بر شاخه های سبز شان
آشيان نمی آرايد
در باغهای پريشانی
آسمان دلتنگيست
و باد مرثيه خوان پيريست
که اندوه هزارساله يي را فرياد می زند
و من قطره قطره آواره گيم را
درپای درختانی زنده گی می کنم
که ريشه درخاک بی خاکی دارند
درباغهای پريشانی
خداوند
جز زمستان ،
فصل ديگری نيافريده است
شهرکابل
حوت 1382
****************************
کبريت شکسته ء غروب
از نصف النهار زنده گی گذشته ام
و در سراشيب تند هستی من
يک گام
يک گام
يک گام
فرصت لغزيدن نيست
تا کوله باری را که سنگينی زمستان دارد
روی زمين بگذارم
و باکبريت شکسته ء غروب
سيگاری روشن کنم
دلو1382
شهرکابل
****************************
سرگردانی
کبوتران پر بريده ء هشياريم را
ازبام بلند ديوانگی
پرواز داده ام
و خود اما
به دنبال ارزنی سرگردانم
که درهيچ مزرعهء خدا نمی رويد
دلو1382
شهرکابل
****************************
سفر
با باد سخن می گويم
و با کوه صبر آزمايي می کنم
و هر قدر که از خويش درخويش
راه می زنم
آسمان از دلتنگی من
بيشتر فاصله می گيرد
حوت 1382
شهرکابل
****************************
پنجرهء باز قصه ها ....
آن روز برهنه گي اندامت
حس فاتحانهء به من نبخشيد
و دندانهايم ،
بيهوده جاي داغ داندانهاي کهنه يي فرو رفتند
و التهاب سرد پستانهاي تو
فواره هاي داغ پشيماني بود
که من درآن کاسهء شکسته ء دستانم را
از نيازي مي شستم
که سالهاي درازي مرا سوخته بود
هيچ نمي دانم آن روز سوار خنگ دجال
ازکدام کوچه ء شيطان برگشتي
که در نخستين هم آغوشي ما
عشق سه بار جان داد
و امروز
در کدام نجيب خانهء شهر
پنجره ء باز قصه هاي مرا
چراغ سرخ مي افروزي
مي دانم
آن گاه که باد در دامان تو لانه مي کند
لب هاي تو پر مي شوند از قصه هايي که
تنها اندام تو آن ها را با هم پيوند مي زند
مي دانم آن کي در کنار نام تو
به هواي سرزمين هاي تازه
پاي در کوچه ء رفت و برگشت نهاده است
هيچ گاهي نخواهد فهميد
که در ميان برچيدن گلي در باغ
تا خريدن آن در کوچه ء گلفروشي
چند رنگ سرخ فاصله است
اين سان که مي دانم
خاموشانه در وازه هاي باد را ببند !
ورنه شايد کسي جغرافياي اندامت را
قصه يي خواهد ساخت
درچار راه نفرينامه هاي سنگسار
و رها خواهد کرد
در ذهن کوچه هاي تکرار
****************************
سيگار نيم سوخته
دراين شوره زار تلخ
حتی گياهی هم در سبز ترين فصل خدا نمی رويد
و تو بيهوده می پنداری
که شايد کاج بلندی سايه ء سبز سعادش را
برمسافران تشنه بگستراند
دراين شوره زار تلخ
قيام سرخ شقايق را
در چار چوب قانون ملخ های تشنه گی تکفير کرده اند
و من برای آن کسی غمگينم
که تا هنوز
درميان چشمه و سراب
تفاوت تشنه گی را طی نکرده است
من برای آن کسی می گريم
که تفکر بزرگ سياسی اش را
چنان سيگار نيم سوخته يي
از کسی به عاريت گرفته است
که دمو کراسی را
در انحنا های اندام برهنه ء زنی جستجو می کند
در این شوره زارتلخ
اگر مرسل سرخی روییده است
جز خون داغ عروسان« دهراود»
چیزی دیگری نیست
در اين شوره زار تلخ
وقتی دمو کراسی اشتباه می کند
ما بايد گورستان های تازه يي داشته باشيم
و هيچ کس
حتی پدر من هم حق ندارد که بگويد
بالای چشمان دوستان ما ابروست
خون هزار داماد
خون هزار عروس
فدای دوستان ما باد
که تنها ياد گرفته اند
بکش تا که زنده بمانی
دوستان ما مردمان صبوری اند
و با عقل روشن کامپيوتری خويش
درجنگل تاريک " دی – آن – آی "
سر گردانند
دوستان ما انساج پوسيده ء گورستانهای تو را بو را را
هزارو يک رنگ
درآزمايشگاه های " پنتا گون "
تجربه می کنند
که شايد فلان ابن فلان
درنخستين نسل
امتدادی بوده است
ازنژاد قابل
دوستان ما
بی آن که آب را گل آلود کنند
از رود خانه ء خو نين "يازدهم سپتامبر "
ماهی قزل آلا می گيرند
بالا
بازگشت