بخـشیده انــد!
بـا شعـــــاردیــــگـــری زیر نامـــی ازخطـــــر نا قصان حق خــــلق بروطن نوعی دیگر
بـهره گــیرند ازنــــظام تــا نگــــیرند انتقام زوکه گشته حق تلف تا نیابد اهــــــتمـــام
کرده اند پــیمان بهم تا بهرقسمی که هست ضد خلق آن وطن نظم ورزم درهم شکست
نام ازنظم وثـبات پــــرده برعصیان زنــند ظلم را برجای عـــدل نقش این دوران زنند
خویشتن بخشیده اند آنهمه اهـــــل ســـتم جانیان برحکم جهـــل عفــــورا کردند رقـــم
برخلاف دین ورســــم می کنند تــزویرهــا تا بپوشـند جـرم خویش با چنین رنگ وریا
خاک وسنگ سوخته استخوان این زمین هرج ومرج وفقروجهل خود گواهیست بی یقین
مردگـــان ازقبرهــا میدهـــند برمــا نــدا که زدست ظلم شان جـــــــان دادند درجــــــفا
این یتیم وبیوه زن که به غم بنشسته اند دست وپای بیگــناه که به ظــلم ببریــده انـــد
باغ وراغ ومزرعـــه با نمود این چنـان گشته ازدست شـــــــرار خاکـــزار وخاکــــدان
نصویر ویـــرانه ها درسروپای وطــن شـــاهدان زنده ایست خود بگویند این ســخن
تا گناهی نیست به کس حرفی عفوناید میان تا نباشد جنگ وجهــــــل صلح را نبود زیــــان
اعــتــرافِ ازگــناه بربـــیان این چنـــین کی دهــد خس هــا نجــات آن غریق لحظه بین
کی توان پوشیده ماندآن فساد آشــــکار که به روح وتن نمود صــــد هــزاران داغـــدار
کی ببخشد مادری قاتــل فـــــــرزنِد آن کزفـــراق یــاد او روز وشب دارد فـــــــغــــان
کی ببخشد همسری کو بداغ غــم نشست درمیانه راهِ او شــیشـــــــۀ بــختــش شـکست
کی ببخشد پدری که زجان پــــروردگان زیر تیغ قــاتلان پـــیش رویـــــــش داد جــان
کی ببخشد خــلقها خاینِ مــادر وطــــن هرکــــه ویــران کرده اش مشت کوبند دردهــن
کی بداند درد زخم آنکه کوبد تیغ تیز ازدل بــــسمــل بدان کو بسوزد در ســــتیــــــز
کی بداند آه ودرد ازیــتیم بـــــینـــوا زو گـــرفته مــادرش درعـــوض داده جــــــــفــا
کی بداند رنج وغم آنکه آنجــا شاد زیست بشنو ازبرگشته بخــت بــارغم بــــرد وگــــریست
دوکتورنصیرندا ، شـــهر ایسن آلــمــان ، 10.2.07
بالا
بازگشت