جشن شيطان
من ندانـــم، كجـا و در چـــه زمان
اين حكايت چه كـــس نمود بيــــان
كــــه عــــزازيل صبح يا شــــامى
خــواند در پيش خويش فـــرزندان
كـــــرد بــــر پاى آن چنـان جشنى
كه ســـزاوار باشـــد از شيـــــطان
صرف كردند چون طعام و شراب
امتـــحان خـواست گيرد از پسران
تا بدانــــد كـــه بهــــر نـــوع بشـر
از كـــــدامين رســــــيده بيش زيان
وآنكه زيـــــن امتحان شـــود پيروز
از پــــــس او بــــود رئيــــس همان
چــــون شنيدند اين كــــــلام از وى
همـــــه گــــشتند خـــــــرم و شادان
به اميــــــد رياســــــت و قــــــدرت
هــــــر يكى كــــرد فاش، راز نهان
آن يكى گفـــــت مـــــن فـــــلانى را
ســــر بريدم شبى بدســــت فـــــلان
ديــگرى گفـــت، داد كــــوشش مـن
بر كـــــــف مســـت خنـــــجر بران
وان ديگر گفت شـــيخ مدرســــه را
دوش بردم به ورطــــه عصــــــيان
گفـت آن ديــگرى كـــه گشت از من
روسـتايى بخـــــاك و خـــون يكسان
قصـــــه كــــوته كـــه هر يكى بنهاد
با پـــــدر شـــــرح كار خود به ميان
نوبـت آخرين پســــر چــــو رســــيد
گفـت بابا فداى تـــو ســــرو جـــــان
نيـــك دانى كـــه بنده نـــــو كـــــارم
نيســــــتم كهـــــنه كــار چون دگران
بـــرنيــــــايد ز دســــت مـــن هنرى
كه توان كـــــرد افتخـــــار بـــــر آن
بـــــود در كشـــــورى ســـــــتم ديده
ســـــفله مــــرد ستــــــــمگر و نادان
در تكبـــــر فـــــراتـــر ز فـــــرعون
در خبـــــــاثت قـــــويتر ز هامـــــان
منطقـش كذب و جهـل و خود خواهى
حكمتـــش تــــوپ و مـوشك و هاوان
مايـــــه فخـــــر هيتلـــــر و چنگيــــز
ننـــــگ تـــــازى و ازبـــك و افغــان
كـــــردمش نامــــدار و صـــدر نشين
تا به فـــــرزانگان دهــــد فـــــرمــان
چــــون شنيد اين ســــــخن ازو ابليس
اشـــــك شـــــوقى فشاند و شـد خندان
بگـــــرفتش ز مهــــر در آغـــــــوش
گفت: چـــــون رخت بكشم ز جهـــان
تــــــــو وليـــــعهد و جانشـــــين منى
مى ســـــزد به تـــو مســـــــند شيطان
از زميــــــن تا به آســــمان فرق است
شـــــر تـــــو از شـــــرارت اخــــوان
ملك گــــــردد خــــراب و خــــلق تباه
كــــار ديــــوان فتـــــد چــــو با ديوان
عبدالكريم تمنا هروى
1993 ميلادى
تهران – ايران
بالا
بازگشت