دوکتوراحد وفامعصومی

ای صاحب خانه تاچند؟

ای رفته به خواب وکاروانت بُردندونَماند، خان ومانت

ای صاحبِ خـــــانه، تاچــند؟ شمشیرزننـد براستخوانت

ازپهنهِ قـرنهاست که سوزی کس آبــی نزد، به جــانت

گاهت به کلاه گه چپن فریبند گـــاهی ز ریـا، با زبـانت

چون گرگ به مقصدِ دریدن در جــامه توبه فکرجانت

آزاده تویی و، ز تاج داران ازبهـرچه مُهر، بردهانت

درغصبِ زبان ومُلک آبات کوشنـد و گرفتنِِ مکانت

هوشت ببرند زسربه حیلت تا پی نبری،نفع وزیانت

هرروز به نوع و نام دیگر از صحنه کشنددوستانت

تا هـــویـت تو زتو بـگیرند تا محـــو کنند ترجمــانت

تا گم شودت شــهرت ونام حـــرفی نـبــود ز آریانت

سوزند کتاب ولوح ودیوان برخاک کَشندبتِ بامیانت

هر نامی که بود یـادگـارت درشهــروقریه وآستانت

امروزگــرفته اسم دیـــــگر تا بر بچــینند، داســتانت

خشتی بِِِِکَنَند زطاق شهرت صد تـیرِزنند به باستـانت

درعصب زبان ومُلکِ آبات واندر گرفــتنِ ، مکـــانت

تاریــــخ تو ز تو بِشــــرمد کو نــام تو؟ ، کونشانت؟

ای برده زیاد شأن وشوکت خودتیشه زنی بنام وشأنت

آزاده تویی ز نســلِ رستم درهم بِـشکن هفت خوانت

صد حیــف اگرز یاد رفتت آن حشمت پار و باستانت

تنها نبری هــدف به جایی اِلا که روی با هم رهانت

ننگ است اگربه خودنیایی شرمست اگرزبان به کامت

برخیز وببِند میـــــانِ همت چون گُردِ دلیر و قهرمانت

بر رغمِ ستـم (وفا)به پاشو وزبهرِ سِــــلَم، تا تـــوانت