دوکتوراحد وفامعصومی
ازستارهِ راستین ، تاستارهِ دروغین
ازستارهِ آسمان، تا « ستاره افغان ستان »
د. احد وفا معصومی
ای ستاره که ازسپهرِ برین نورشفقت به مردمان تابی
وِفق پیمانِ بی ریای خویش سرزعدل وعطا نمی تابی
نورافشانی بر لیلالیِ تـــــار تاکسی را ضررزره نرسد
دوستدارِ سیاه و زرد وسپید تا بشر رنج رنگ ورونـبرد
در نگاهِ رحیق و روشن تو خودفروشی وخودنمایی نیست
چونکه راه توراه نیکانست نظرت را به جز صفایی نیست
رعد وتوفان وبرق را با تو برضد خلق ها وفایی نیست
بابدان کس ندیده ات هم ره مردمان را زتو جفایی نیست
چهلچراغی برای عبرت خلق یکروویک نظر فروزی جهان
ننگت آید زدویی وتبعیض قصر و ویرانه درنظر یکسان
رهنوردان دشت ودره وکوه زتو ولطفِ بی نهایت تو
شاد وممنون از سخاوت تو خرم و تازه از نجابت تو
کِذب درمشی بی زوال تونیست ابر وباران ازتو یادگرفت
عهد وایثار وخدمت و فتوت زتو آموخــتند وبَر بِگرفت
تو زمنظـــومهِ خـدایی ات غیرِعدل و رضـا نمی دانی
تو وهمچون تودرمدارسخا درسی غیرازوفا نمیخوانی
دیدی اینجا بسی پلید وپَلشت لب فروبستی وحیا کردی
کس ندید از تو محنت وآزار گنه ها دیدی و دعا کردی
ظاهر وباطن تو یکسان بود هرچه کردی همه عیان کردی
نه چودون همتان پست سرشت کردی بدکاری و نهان کردی
لیک داریم زتو تمنــــــایی که محبت زما دریغ مدار
اهرمن نام تونهاده به خویش دوستانرا زچشم خود مگذار
ابلهی از زمین نشیـــنان را بی مسمی ستاره نامیدند
چشـــم عقل و تمیز بربسته خاکه ی را شراره نامیدند
همت وفیض آن ستاره ببین ساحل مرده بین وموج نگر
طشت دانش چو برزمین افتد نکنـــند فرق بینِ شام وسحر
فــرق شــام وستـاره آن داند که بداند مقـــام ظلمت ونور
فرق این هردو گر نمی داند مگواش زنده بل زاهلِ قبور
نظم ومنظـــومهِ شیــــاطین را خبرازصدق وراستگویی نیست
اندران اختران سیاه چون شب اثر از نور وروشنــــایی نیست
اندرین نظم هرکسی « بابا» هرکه کِذبی نوشت «علامه»
هر سیه ترزسنگ دانشمــــند هرچه فاشیست تر،«ستاره»
صفت اینجا همیشه بی موصوف معنی ها از مدارحق بیرون
هرچه منظورورسم منظومه است بی تردد قبول وهم موزون
باری بشنیده ام که خُفاشی زتجــــلی روز می نــــالید
طعن میزد به اختران سما به شب تیره اش همی بالید
شاد باش ای ستارهِ راستین ترک راه شریف خود منما
جای تو دردل وبه دیدهِ ماست از دروغین ستاره هیچ مخواه
ای عزیزانِ نظـــمِ آهورا گِله ازاهرمن سبکساریست
آنچه دردین وعقل می ناید اندرین نظم بی گمان جاریست
گر ترا خاک ودین وایمانست رو مــیان بند واتحــــــــاد بیار
فاژهِ ناامـــیدی ها شرم است برخیز ویک دمی همت بِگمار
صحنه بر ناکسان تنگ کنید مشعل همـــــــدلی برافرازید
دست اهریمنان ز خاک وطن یک قلم بندید وکــوته سازید
بالا
بازگشت