دوکتوراحد وفامعصومی

ازآرَش باید آموخت

بود درشهری دمی آرَش روان آن توانا پهلوان آن قـهرمان

او نه تنها شهره درعزم وبیان چیره مردِ لایق و ُگــردزمان

مر اورا درسر خبر بسیار بود حال مردم درخراسان زاربود

هرکجا ظلم و جنـــایت بار بود دورهِ بیدادچون «حمار» بود

حاکمـــان شـــهرها بیمـار بود لاجرم، رزمِ حـــریت کار بود

خلق زین نامردمان اندر فغان فتـنهِ این جانیان دورازگمان

در جهالت شهره دردورجهان در سباعت برتر از خیلِ ددان

ازخدا ورسم انســـانی به دور حق نکردی هیچ درخاطرمرور

بــندگانِ درهم و،زر وگــُــوهر زاعتلای خاک ومردم بی خبر

گه غـــلام خاور و گه باختـــر قرنها بفروختــند میـهن به زر

آمـران خاک چنــد جــاسوس بود خاین وفاشیستِ وهم سـالوس بود

قدرِ این باغ جنان نشنـــاختند باعدوی خاک ومردم ساختند

در نظـر تاریکی به ازآفتــاب تیره شب خُفاش رادارالصواب

روبسوی مردمانش کردوگفت: ننگ باشد زنده وبی درد خُفت

یا ببـــاید سرفــــراز و نام دار زنده گی بیــعارکی باشد به کار

درحریم کعبه ما دشمـــن است پای نحسِ اهرمن درمیهن است

دشمن مزدور وبی نام وشعـور دزد دین وتـــاریخ وسنگِ قبور

دشمن تاریخ وخلق و افتـــخار دشمن تن پرورِ و بی اختیار

اجــنبی با مارآستــین دم به دم قرن هاشد خورده اند یکجا قسم

تا بجنـــگند با خدا وخلـــق او تا ربایـــند نام حق از حلق او

تابــدست آرند این دِژِ فخیــــم خاورانِ شهره و جنت حریم

تا نهند بنیاد رســــم اهــــرمن برکشند از گور، انسان را کفن

حالِ امروزی کم ازپیرارنیست کیست کورا دل زغم افگارنیست

دی گرفتند مال وملک تاجیکان چون متاع بفروختند هزاره گان

خاک ویران خلق نالان مانده است خواروحیران وپریشان مانده است

آن زمان قیدِ بخــــارا بود امیر این زمان درخاک میهن چون اسیر

زین سپس این تیرزن مردِ دلیر رسم رزم آموخت بر برنا وپیر

تا فـرو ریزند قصــــر رهزنان برفـــرازند رایــــتِ آزادگــــان

دیری ازسعی اش هنوزنگذشته بود دید لشکرها چوخود پرورده بود

هرطـــرف آواز آزادی بلـــنــد هر کسی اندرشکست غُل وبند

نعره ها پیچید دردشت و دمن برسر هر کوچه صدها تیرزن

ســـیل آسا برعــدو برتافــــتند روز او تاریک وکارش ساختـند

گرچه دشمن خیلی پرآوازه بود قصهِ رزمش به هر دروازه بود

از نهیب وخشم مردم در گریز پا گم کردند زسر، در این ستیز

روی با مردم نمود آن قهرمان گفت: من تنها نه ام گُردِ جهان

اتحـــاد تضمین پیروزی نمود باهمی در های بهروزی کشود

ما بهم پیوستیـــم ودریا شــدیم خصم شد نابود چون یکجا شدیم

اتحاد است درمَثَل همچون کلید اتحـــاد آوارِ هرمشــــکل دریــــد

«قفل گر گه قفل سازد گه کلید قبض بسط آرد مشوتوناامیـد»(2)

آهِ ناامـــیدی مده از دل به باد اتحـــاد آور بـــــرادر! اتحــاد

باوفا گر عزم وهم دستی کنیم کـوه را همــوار چون پستی کنیم

«1» نیوکان یعنی محافظه کاران نو و(2) از مولانای بلخی