دوکتوراحدوفا معصومی
جنت ملک خراسانم
خاک ما داراست اما شخص خدمتگار کو؟ پر زگوهرهاست اما صادق وغمخوار کو؟
کشورِ با آفتـــاب وآب وخــــــاکِ پر ز زر آنکه برگیرد ثمر زین روضه ی پربارکو؟
دره ها زیبا ، کوه ودشت وصحرابی نظیر لیک یکتن راضی وازعدل برخوردار کو؟
باهمــــــه زیبایی مردم زآتش دویی حزین آن دلی را کو نیــــــاید گل به دیده خارکو؟
ابرِنامردمی ها پوشــــیده مهر خــــاوران یکتن ازظلمت پرستان زین عمل بیزارکو؟
روبهان بگرفته جـــــای نره شیران وطن این چنین است حال یاران همت وایثارکو؟
عشق میهن برده شوق مال وثروت ازبسا در میان دیوســـــاران اسروش کردار کو؟
اختیــــــــــار قبله خــــاکم به دست اجنبی کعبــــه ملک مرا آن صفـــدر احرار کو؟
آریایی خطــــه ام را سفـــلگان دعوا کنند دعوی آســـان است اما شـــاهد وآثار کو؟
آتش دویی نموده خـــــــانه وخلقـــــم تباه آنکه این آتش نداند زان ســـوی ابحار کو؟
از قضــا تا دفتر ودیوان ومکتب اجنبی دایی بهتر زلطــــــفِ مادر غم خوار کو؟
دشمن خلق جهان امروز جانی ترزپـیش آن که این آفت شــــناسد با دل بیـــدارکو؟
دست ازدون پروری هرگزنگــیرد چرخ دون زان به ادوارقرون یک شخص خود اختیارکو؟
باهزاران قتل وخون لاف از دمـوکراسی زنند دوســتان زنجیرکو؟ آن تسمه وافسار کو؟
حال این عالم نموده ساده لوحی ها خراب غیر خون وکــذب ودزدی کاراستکبـارکو؟
اتحـــــا د با(وفا) باشـــد دوای رنـــج ها آنــکه زین معجزه نادم بوده در ادوار کو؟
خاوران
(یا خراسان)
تازه بمان ای شجـــــــر خاوران ای سند هویت و نام ونشان
میوه علـــم وهنرت شــــــاد کرد شاد همـــه مردم دور جهان
داشت زتو خـلق وطن عِـز ونام شهـرت توزمزمهِ خاص وعام
دادی جهـان را زخرد آب و تاب چشم دیگرکی رود ازآفـتاب
ره به سمــــــابردی زعلم وهـنر بود زاسرار ورمــوزت خبر
باخــــتران را ادب آمـــــوختــی علم نمودی وشـغب سوختی
دادی زمــولا و زســــــینـا ادب شعـله دانش بنمودی به شب
سنــــــگ بدست هنرت بودموم تاب نیاوردی تراخصم شوم
رایت هم رنگی وصــلح وصفا خلق وطـــن را همـه آب بقا
خـــــانه زاقوام چو گــلزار بود خون دل آن خصم جفاکاربود
ای علــــمِ وحــدت خـــلق وطن ای سپــر دافــع رنج ومحــن
بود ز تو راحـتِ پیــــروجوان ناطق آزادی وعـــدل وبــیان
مظــــــهر اخوت هرقوم وخیل حافظ یکرنگی هرطیف وایل
نام تو آتـــش به تنِ تفــــــــرقه چون که خراســانی وبی تبره
دور زفرقِ چه کسی؟ کیستی؟ دورچه قومم من وتو؟چیستی؟
تحت درفــش تو وفـــــاق تمام احمر واسود یکی در اسـلام
تا به وطــــن باد خــزانی وزید رشــته وحدت ز خلایق برید
دشمـــن خلق ووطن وافـــتخار دد صفت انگریز،زسوی بحار
با دو سه تن خـــاین ذلت شعار خلق نمودند به خواری دچار
بذر نمود در چمـــن ما نفــــاق قطع نمود ساقه صلـح ووفاق
بذر نمود جای گـــل ولاله خار رخت ببست رونق وشورقنار
تا بِبریدیم زتو ویـــــران شدیم طعمه خوگان ولییمـــان شدیم
دشمن این خاک تراکُشت وبرد گنج کشید ازتو محبت بخورد
تا زتو بیگانه شدیم سوختــــیم چشـــم ز آرامی وفر،دوختیم
برد زما پرچـــــم وحدت عدو زهرِ تفــــرق برســـید تا گـلو
در طلــــبت کار ببـــــاید نمود رزمه وپیــــــکار بباید نمود
لوح تو بر قـــــله بــــابــا زنیم عشق تو درکعبه دل ها بریم
خــــاور وتبعیض نگنجند بهم حــق نـــشود یار جفا وستم
نور به تاریکی نبخشــــد(وفا) روز کجا وشب یـــلدا کجا؟
میهن من
ای مــــاًمن شـــوق مأمن من ای مــــــادرپاک میـــهن من
ای یــــادتو تـکـــیه گاه هستی سرمایه عشق، شور ومستی
ای لاله زمینِ پاک اجـــــــداد میــــدان مصاف داد وبیداد
ای زادگـــــــه دلــــیر مردان کوبنــــده خیــل بدســگالان
ازتو شب تار شد هراســــــان خورشـــــید شگفته خراسان
ای درد کشـــــیده بســـــیار از خــــاین ودزد وبی عار
دیریــــــست که بی پاسداری شدعمرها که خوار وزاری
ای ماه تمــــــــام روشن من ای شـــــــهره دهر میهن من
بی نام تو نام من مبادا
بی یاد توکام من مبادا
خاک ما
خاک ما داراست اما شخص خدمتگار کو؟ پر زگوهرهاست اما صــادق وغمخوارکو؟
کـــــــشور با آفتاب وآب وخاک پر ز زر آن که برگیرد ثمر زین روضــــه پربارکو؟
دره ها زیبا، کوه ودشت وصحرابی نظیر لیک یکتن راضی وازعــدل برخوردارکو؟
باهمه زیبایی مردم ز آتش دویی حــزین آن دلی را کونباشد گل ، به دیـــده خـار کو؟
مهرخاور ابر، نامردمی ها پوشیده است یکتن ازظلمت پرستان زین عمل بیزار کو؟
روبـــهان بگرفته جای نره شیران وطن این چنین است حال یاران ،همت وایثار کو؟
جنت خاک خراســـــــانم بدست اجنـــبی آن کعبـــــــهِ ملک مرا آن صفدرکردار کو؟
آریایی خطـــــه ام را سفلگان دعــواکنند دعــــــــوی آسان ست اما شاهد و آثار کو؟
آتـــــش دویی نموده خانه وخلقم تبـــــــاه آن که این آتــش نداند زان سوی ابحـارکو؟
از قضا تا دفتر ودیــــوان ومکتب اجنبی دایی بهتـــــر زلطــــف مادر غم خـوارکو؟
دشمن خلق جهان امروز جانی تر ز پیش آنکه این آفات شناســـــد با دل بیـــدار کو؟
چرخ دون راطبع از روزازل دونپروریست یک شهِ خود اختــیار، یا حاکم بیــــدارکو؟
دورانگریزان وروسان رفت، اکنون نیوکان آنــکه غیراز نفع خود خواهــد درادوارکو؟
باهزاران قتل وخون دم ازدموکراسی زنند دوستان !زنجـــیر کو؟ آن تسمه وافسارکو؟
حال این عالم نموده ســاده لوحی ها خراب غیر خون وقتل ودزدی ، کار استکبار کو؟
اتحــــادِ با( وفا) باشــــــد دوای رنــــج ها آن که نادم بوده زین معجزه در ادوار کو؟
کرملین سوختت امروز نوبت قصربیضا را
بیا باد صــبا ازمن ببر عرض دعـــاها را سلامم گو به مام میهن وبوسش سر وپارا
به آن اعــجوزهِ آوازهِ دورجهــــان زینجا رسان درد دل و رنج هزاران ناشکیبارا
کنش آگه که ای مادر ترا دیگر نمیخواهند نمی دانند قدر عظـــمت وخــاک معلا را
ترا باردیگرخواهند که جان وتن بسوزانند کرملین سوختت امروزنوبت قصربیضارا
بگوبا دست درکاران که پاس جاهدان دانند کنند تفـــــریق گردان واجیرِ دزدِ رـسوارا
اگر فرزند این خاکیم به حفظش جان فداباید دهیم سرها ونگـــذاریم به ذلت خاک آبارا
زمین سوختندبشرکشتند اثربردند ودزدیدند کدام وجدان وایمان میستاید این وقیح هارا
بیایید راستگو باشیم همه یک فکر وروباشیم به حفـــظ آبرو باشــیم بشرمانیم اعـــدارا
دل مردم بدست آرید ، ز دویی دست بردارید که بام خانه یکبام است کجاطاقت دوهوار
بـــــباید خاک را آباد بــیایید هرچـــه باداباد زدل بــــیرون کنیم حب مقام ومال دنیارا
لییمان را لییم گوییم کریمان را نیکو داریم به ترفند عدو پاشیــــم گردِ را وصحرارا
گهی فاشیست گه نیپوتیست وگه درمصلحت باغیر فروشــــید آبروی خویش و نفریبــید دیگر مارا
توان دور جـــــهان گشتن سفر در هرکجــا کردن زهرکس پندی بشنــــیدن مگر از چودری هارا
عدو از روز بنیــــــــــادش کمر در ذلت ما بست که تا با بذر تبعیض ها، بپاشـــــد وحدت مارا
همه در این گمان بودند که سنگ گرهم شودحاکم نه افزاید به دویی ها، وبکشــــــــاید گره هارا
عجب خواب عبث دیدیم چوپان از گرگ بگزیدیم به گرگی در لبـــــاس میش کشتیم خلق والا را
نبـــاید ساده انــــگاریم خود وبیــــگانه نشنـــاسیم زتـــاریخ جفـــــا باید شنـــاسیم ، راه وچاها را
عدورا کی توان حمله، در خاک خراســـــان بود ندیدی گر به روی هم وطن نقش چلـــــــیپا را
یقــــین روز جزا باشـــــد، لعــــــین ودادگاه باشد خـــــدای داد خواه باشد خجـــــالت ریو ریارا
بیا ای پیک عیــــاران بِبر پیــــــغام به مهجوران بشـــــارت دِه که تا دانـــند قـــــــدرخاک آبارا
به امید صفای وحـــــدتِ اقــــــــوام ، در مـــیهن (وفا) بگذشت عمر وحل نکردیم این معما را
فارسی
دمی باغرور وحرمت شدم رهسپار فارسی که تا جان تازه گیرم ز باغ وبهار فارسی
سفری به عهد ساسان خبر از شکوه سامان جهان آفتاب خراسان خرم روزگار فارسی
گذری به آریانــــا ، عبادتــــگه اوستــــــــا به ویدا به نیروانا ، به کوی ودیـــارفارسی
هویت گذشتگانم ، سنـــــد نشــــــان ونامم ز بام جهــان وشامم بود یـــــاد گارفارسی
زبان ندای عزت ، کلام شعور وحکمــــت کلیــــد در، فضیــــــلت دُر شهوار فارسی
شنیدم بسی ز بوستان ،دیده ام بسی گلستان به خـــدا نیابی گاهی ، گل بوستان فارسی
به لطافت وبه خوبی ، به طراوت خــدایی گلی کـس ندیده جایی به زلاله زار فارسی
زبان رســــای ابرار ، ندای قـــیام وپیکار هویت وروان، احــــرارشهِ تاجدارفارسی
همه درس او شهامت همه گفتـه هاعـدالت نبود به باغ خــلقت ، گل جوی بار فارسی
همه گل درین بهــاران ، زصفای باغبانان چو آیینه پاک وروشان زلال چشمه سار فارسی
بروبرگ وشاخسارش سهی سرو ولاله زارش خون حریت شمـــارش رخ لاله زار فارسی
نظر خــــدایش همره او زغیب برده بهره که قرآن به آن نوشته ، خـداواندگار فارسی
سخـــن روان حافظ ، زبا ن فصیح سعدی فرحبخش جسم وجانست نسیم بهار فارسی
میراث شریف اجــــداددرِعلم زاد واحفاد توشیرینی ما چو فرهاد مهِ شام تار فارسی
گشن ریشه این بناهست نگهدار اوخداهست زصبح جهان به جا است دِژِ استوار فارسی
زنی گربه کعبه اش سنگ بری گربه دامنش چنگ همه یک صدا وآهنگ کنند جان نثار فارسی
خدا کرده این عنایت ، زالست وبام قسمت به جهانیـنان بشارت ، لطف کردگار فارسی
ز وجــــــود تو وجــودم زنبود تو نبــودم تویی هستی وهبوطم ، تاج افتـــــخارفارسی
زایران وتاجیکستان ،هم ازهند تا خراسان کنید زنده تر عزیزان ، به الــفاظ پارفارسی
زتومیکنیم حراست به جان وتن وفراصت کنیم بارور هنــــوزهم باغ پر زبــارفارسی
به هرواژه وکلامت قسم میخوریم به جاهت همگی فــــدای نامت همـــه پاسدار فارسی
عدو بگذراز لجاجت سوزی چند درحسادت به سما رســـد زرفعت سرتاج دار فارسی
بمان تاجهــــان بماند بیتو این جهان چه باشد به شمشیر نور بنویس خطِ ماندگار فارسی
(وفا) درجهان زهوس ندهد خدا به هیچکس ترا ازجهان همین بس مهِ گلعذار فارسی
فدرالیزم
وطنداران وطنداران نهید بنیان فدرالیزم
وطندوستان وطندوستان شوید دوستان فدرالیزم
نظام وحدت وایقان دِژی پایـــنده وتابان
به عزم جزم وبا پیمــــــان کنید سامان فدرالیزم
نجاتبخش وطن گردیدهمه یک جان وتن گردید
مبـــــاهات زمن گردید کنید عمـــــران فدرالیزم
ترقی گر همی خواهید ، رفاه گر آرزو دارید
عدو را دست وپا بـــندید ، دهید فرمان فدرالیزم
نفــــــاق وفتنه برچینید، دویی وفرق بزدایید
اگر صلح وســـلم جویید ، گیرید دامان فدرالیزم
شوید همکار وهم گفتا شوید یکحرف ویک کردار
دوای محـــنت و ادبار، بــــلاگردان فدرالیزم
جهان یک چرخ دورانست جوامع مهد طغیانست
تحول راز امکان است، کنون دوران فدرالیزم
جدایی کی درین ایوان، تجزی را کجا امکان
خلایق یکدل ویکسان ، خوشا جانان فدرالیزم
بشد دورِ غم وافغان، ببینید هموطن خندان
بسوزید خنجر وخفتان ، شوید یاران فدرالیزم
فراخ اندیشه هاسازید، زتنگ فکری جداسازید
زشــــادی تاج هاسازید به سر عنوانِ فدرالیزم
همین دور زمان ماست ،زمان امتحان ماست
ظفرها بیگمان پیداست شوید خواهان فدرالیزم
بنای رشد فرهنگ ها، زبانها، رسم ،ورواجها
فضای محو نیرنگ ها ، باغ وبوستان فدرالیزم
رسانید با خلافگویان، بگویید با طرفداران
که چون خورشید می تابد مهین احسان فدرالیزم
(وفا) فرصت شماری کن ، به راهش جان نثاری کن
تپش کن بـــیقراری کن، ببین آرمــــان فدرالیزم
بابا کوه من
ای باشکوه من،
بابا کوه من.
بالاتر از عقاب ، هم بزم آفتاب
(اندیکوس) قدیم ، قفقاز قصه ها، در یاد قرن ها
از قامت بلند پولادینِ دلکشت
ایستادگی دمید ، ایثار سرکشید،
در قله سپید تو خورشید پر کشید.
هر روز ، هر شام ، هرپگاه.
والاترین تویی ، زیباترین تویی در پهنه ی جهان
هم نرد آسمانی تو، هم ساز حوریان.
در پیش پای تو دُرنامه وسجن ، باجور واندراب
پنجشیر وخنجان سالنگ ونجراب
ای اُشتل گرامی چه زیبا مکانی تو.
با تاج سیمگون ، با سبز دامنت
رشک ستاره ها ، هر کوه پایه ها
بودی تو قرنها، لیل ونهار ها
تاج غرور ما ، اورنگ خاوران.
زیبا عروس من ، بابا کوه من
ویرانگران دهر،ا یلغارگران پیر،
در پیش پای تو،
سر در زمین سجدهِ تسلیم سوده اند.
حقست اگر ترا( اپارسین) خوانده اند.
ای دِ ژ روزگار ، بابای یادگار
ای پایدار تندیس آزادگان تبار.
گر تیره شامها، اهریمن سیا
با پردهِ سیاه به رخت دست میکشد
هوشدار فتنه ها
با ما بمان وشاهد آزادگی بمان
با ما بمان تاریخ گردن فراز من.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سکندرحین آمدن درکشورماشمال کابل راقفازهند یا کاوکازیوس اندیکوس نامیدکه برغلط هندوکش نامیده شده است
اپارسین اسم دیگری برای عقاب است.
کشور داشتن
درجنان قصری زگوهرداشتن وندران صد حـور دربرداشتن
شهد وشاهدهرچه درباغ حرم حـــوض ها ازآب کوثرداشتن
ازمی صــافی وآب زنــده گی ساتکین وپیک وســاغرداشتن
بارهابهـــــترزشاهان جهــان عیــش دنیـــــارا مکررداشتن
افـــــسرمهرولقـــای مهــتاب خوشتـراز مینای اخضرداشتن
کی دهـدآرام(وفا ) دنیای غیر بهترازیک لحظه کشورداشتن
سیاست
در همه امری سـیاست مضمر است مردم از دست سیاست مضطراست
گر تراود این فن ازعقـــل سلیــــــم می شود با صـــلح وآبــادی نـــــدیم
ور ز راه راست بــیرون پــا کـــشد خاک ومردم را سوی یــــغما کشــد
خانه را ویــــران سیـــاست می کنـد خلق را نالان سیـــــاست می کنــــد
صبح روشن را نمایــــــد شـــــام تار زنده گی برخویِِـش ومردم زهرمار
زشت را زیـــــبا سیـــــاست می کند کور را بیـــــنا سیـــاست می کنـــد
گر علی یا بوعــــلی یا رستــــــــمی از سیاست لاجـــرم زیــــــر وبمی
از سیــــاست توده ها گریـــــان شود از سیــــــاست خلق ها شادان شــود
کــــــور را صـــــدر امارت می دهد کر را تخـت ریاســـت می دهــــــد
برمراد اجنبــــــــــی گر کار شــــــد خـــانه شــد ویران ومردم خوارشد
گر سیاستــــگر ندارد قــــلب پــــاک توده هارا سیــــنه گردد چاک چاک
ریشـــــــــه دانش بیرون آرد زخاک تخـــــت معنـــی را زند تیر هلاک
گر نه بشناســــــد خدا وخلـق خویش خود گذارد پابه روی وحـق خویش
وای اگرتبعــیض ودویی پیـــشه کرد وای اگر دل های مردم ریشه کرد
وای تسلیم عرق وخـــــــون شــــــود وای اگر لایعــــقل ومجنــــون شود
همتبارش را دهــــــد جاه ومقــــــــام غیر قومش مستحق سوزد مــــــدام
وای اگربا دشــــــمنان یکسو شـــــود وای اگر درکارها دو رو شـــــــود
گر سیاستــــــــگر بود میـــهن فروش دشمنان این خاک میدزدند به دوش
گر به ســـــاز اجنـــبی می رقصــد او مردمـــان بایــد بشویند دست ازاو
تاکه انـــــسان بوده در دورِ جهــــان باطـــــــل وحق را نبـــردبی امان
حیف دنیا خاین ودون پرور اســــت نادراست گرعادلی بر منـــبراست
مردمان را راهـــــی جز پیکارنیست خایـــنان غیر چـــوب دارنیــــست
گر ترا یک ذره مردمی است وعــار در عــــدالت کوش ویکرنگی بیار
از سیاست دشتها بوســــــتان شـــود خــلق راحت ملک آبادان شــــــود
از سیـــاست بر فلــــک پرواز تست مردمان هم فـــــکر وهم آواز تست
از سیــــاست می شود کشـــور غنی صادق ار باشـی تـــویی خضرنبی
گر سیاستــــگر خبیر ورهــــبراست شام مردم را درخشــــان اختراست
خلق ها در عدل پویــــا می شونـــــد گنگ اگر بــــــاشد گویا می شـــود
گر همی خواهی که مانی ســـر فراز برخیـزوایـن ننگ مزدوری گذار
در سیاست عادل وهوشیـــــــار باش با خلایــــــق یکدل وکرداربـــــاش
گر سیاست هست بی ریــب وریـــــا با( وفا ) گردند مردم با صــــفــــا
دنیای نو
|
به سرایســـــتاده دنیارا به پاکر زهرسورفــــع آســــیب وبــلا کرد زمین ازلوث بدکـــــاران صفا کرد نظــــام ددمنشــــــان انــــــتها کرد زپابرداشت وبر سرهاکــــــلاه کرد حصـــار عــدل بالا تا سمــــــاکرد زآبش زهــــــــر دویی هاجـدا کرد در و دروازه ازصــــلح وصفاکرد نـــدای مرگ بر دزد و سی آ کرد به دانشـــگاه آدم هــــــوش وا کرد قِـــلاع وسنـــــگر ودِزش تباه کرد بیـــرون از خــــاک پاک آریـاکرد صفا این دهـــــر از فرق وریاکرد سپــــید و زرد سیــــاه هم نوا کرد زهرســـــو رفع آســـیب وبلا کرد حریم شادی دور از اشک وآه کرد زمــــین فارغ زهرجور وجفا کرد که بایدپــیش از آن این کارها کرد: جهـــان فـــارغ زشاه و ازگدا کرد وطـــــن پر از گل مهرووفا کرد بیــــا دریــــابه دریــــاآشنـــاکرد پیام جــــهد هم دست صــــــاکرد توان گُل در دل آتـــــــش نماکرد تـــــــوان در ماه وانجم ماوا کرد بدین ســـان خارهاازگل جـداکرد بسوی کعــــــــبهِ همدستی هاکرد خلایق بی غم ازخــوف وجفاکرد به همــــــراهی قیات ها به پاکرد که بهر عـــــدل جان وتن فداکرد |
بباید این جــــهان ازســر بـــــنا کرد زهرجــــانب برغم ظــــــــلم جـنگید جهانی ساخت ازسر پــــــاک وزیـبا ستم کاران ز تــــــخت سلطه انداخت ز سر افتـــــادگـان را پــــــنبهِ عــقل گذاریم ســـــــــنگ اول درخراســان ز جنگل های ســـازش چوبـش آریم به رغـم مـــزدوران و اولـــــــیا اش زهرســـــــــو برحریم ظـلم تــــــازیم دماغ عـــــادت میـــــهن فروشـــــــان بزرگســـــــت یااگرخورداست شیطان عدوی خـــــاینِ دورنــــــگ و رو را به فرق رنگ و مذهب وقع نگذاشـت تــــــــفاوت ها ازین دنــــــــیا زداییم زهرجــــــــــــا این جهان آباد بایـــــد زهر ســــــو پیکرِخاین بـــــــــسوزیم جهانی ســـــــــــاخت باید از سراینجا رفییـــقی نــــقد سان برمن بخـــــندید ستـــــمگار وستــــــمکش ازمیان برد زمین فارغ زگـندِ چـرس و افیـــــون گناهســــت آب هاگــــــر پاره بــــاشد بـــــباید از دوییهـــــــــا زود بــــیرون چوآبــــــت باشـــد ومـــــهرخراســـان تلاش وعشق اگرهم دســـــت ســـازیم دجالی دویــــی وتبـــــعیض ســــوزیم نــــمازرســـــتخیز تـــــیره بخــــــتان نظام ظلم وطـــاغوت ازمــــیـان بُر د به تــــنهایی اگــرشــــور آفـریـــــنیـم نمـــــی دانــــــد (وفا)امـــا همـــینقدر
|
حقوق بشر
طرفه عنوان است حقوق بشر حرف قــرآن است حقوق بشر
ارجمـــــند مفهوم مقبول وبلند شرط ایمان است حقوق بشر
صلح را شالوده بی چون وچرا آب حـیوان است حـــقوق بشر
حسرتا کامروز از ظــلم فرنگ وهن وویران است حقوق بشر
در پسِ صد پردهِ کــــذب وریا تار وپـــنهان است حقوق بشر
آلتِ دست تـــبه کاران دهـــــر زار وپژمــان است حقوق بشر
دست آویز ستم گـــــاران همه خوار وگریان است حقوق بشر
در عمل معدوم ودر غوغا بلند قید زنــــــدان است حقوق بشر
گر پسِ صد پرده پنهانش کنند باز تابـــان است حــقوق بشر
لیک صد افسوس کاین اصل گران دام شیـــطان است حقوق بشر
خود کنند نقض حق و آواکشند تیر وخفتان است حقوق بشر
حیف که این جبریل صلح آدمی عذر شــطان است حقوق بشر
گیرد انسان شاهد حق در بغـــل روزی شادان است حقوق بشر
بهر حق از جان وتن باید گذشت امر ســــبحان است حقوق بشر
می درد شیطان آدم رو کنون رزق گرگـــان است حقوق بشر
ای بشر حق ات زبند آزد کن تاج انــــسان است حقوق بشر
پاس دارید با (وفا)این موهبت لطف یزدان است حقوق بشر
اتفاق
مرا از کودکی یاد است
مرا یاداست زان افسانه گوی پیر
ازآن فرهیخته مردیکه رمز زنده گی بنمود و
راه سروری بکشود
او از قوم وتبار من
زعهد پار پار من
ز اغیار وز یار من
به من افسانه ها میگفت
هنوزم زان زمان یاد است
هنوز در هر رگ وبند است.
نفس چون آتش ولب خشک
نگاهش را تو گویی درته ی ویرانه های خون و استبداد
برای من ، برای قول خود اثبات می جوید.
عجب درجستجو بود او، عجب سرگرم پالیدن
توگویی در خم هرکوچه منحوس استبداد
گران سنگِ ستم باپای غم برشانه ها می برد و
چیزی بودگم کرده، وچیزی هست می جوید.
ز لبخند وزآژنگش ز آه گرم وسوزانش همی دیدم
نگاهش در شفق گاهی میان ابرها در جستجو مینمود،
وبا دستان لرزانش که
هرچه بود وآدم را چو خود در لرزه می آورد
ومن را چشمها ازکاسه بیرون بود
نوازش داد وگفت ای نونهال من!
« نیابد مراد آنکه جوینده نیست که جویندگی عین پایندگیست»
زهرکس وزگذشت ابرهای ظلمت تاریخ،
بیاموز وشنو ازمن ، ومرهم بر دل ریش وطن بگذار.
نماز اتحاد برخوان در هر کوچه وبرزن
وبا تکرارِ در تکرار:همیگفت ومرا سیل غم از چشمان تر می ریخت
نمازاتحاد........درهر........وبرزن
نماز اتحاد.....
که:
« مورچگان را چون بباید اتفاق شیر ژیان را بدرآرند پوست»
مرا از کودکی یاد است
هنوزم خیلی دل شاد است
هنوز خوب آن پند است
هنوز در هر رگ وبند است.
مرایاد است زان افسانه گوی پیر آموزگار.
مرا پایندگی آموخت وراز سروری بنمود
مرا راز خدایی ، راز پیروزی نمود آن مرد
مرا بنمود راه لایزالی کو بود:
اسرار اتحاد.
( وفا) بگذشت عمر وحل نکردیم این معما را
بیا باد صبا ازمن ببر عرض دعاهارا
سلامم گو به مام کشور وبوسش سر وپارا
به آن اعجوزهِ آوازهِ خرم زمان ازمن
رسان درد دل ورنــــج هزاران ناشکیبارا
کُنش آگه که ای مادر ترا دیگر نمی خواهند
نمی داننـــد قدر عظمـــــتِ خاک معلا را
ترا بار دیگر خواهند که جان وتن بسوزانند
کرملین سوختت امروز نوبت قصر بیضا را
بگو با دست در کاران که پاس جاهدان دارید
کنید فرق شهـــــــیدان واجیر دزد ورسوارا
اگر فرزند این خاکیم به حفظش جان فداباید
کجا بیـــــــگانه داند رتبــــه ِ بلخ وبخارا را
زمینسوختند بشرکشتنداثربردند ودزدیدند
کدام وجدان وایمان می ستاید دشمن مارا
دل مردم بدست آرید زدویی دست بردارید
که بام خاک یک بام است وکی طاقت دوهوارا
بیایید راستگو باشیم همه یک رنگ ورو باشیم
به حفــــظ آبرو باشیـــم بشرمانیم اعــــدا را
بباید خانه راآباد مترس از هرچه باداباد
ز دل بیرون کنـــــیم حبِ مقام و مال دنیا را
لییمان را لییم گویم کریمان را نکو داریم
به ترفند عدو پاشیـــم خاک راه وصحــرا را
به انگشت حسد کی میتوان پنهان رخ خورشید
تو ای طالب طلب تاکی بپوشی جرم سی آ را
گهی فاشیست گه نیپوتیست گهی در مصلحت باغیر
فروشی آبروی خویش ونفریبی دیگرمارا
مگویید جانی را ابرار،ذلیلان را مگو انصار
نگویید «صادق وپاکنفس»باند دزد پیدارا
توان دور جهان گشتن سفر درهرکجاکردن
زهر کس پند بشنیدن مگراز چودری هارا
عدو از روز ایجادش میثاق ذلت مابست
که با بذر نفاق از ما بگیرد وحدت مارا
همه دراین گمان بودند که سنگ ارهم شود حاکم
کند آرام دل هارا و بکشاید گره ها را
عجب خواب عبث دیدیم چوپان از گرگ بگزیدیم
به گرگی در لباس میش کشتیم خلق والا را
بیا ای پیک عیاران بِبرپیغام مهجوران
بشارت ده که تا دانند قدر خاک آریارا
عدو را کی توان حمله در خاک خراسان بود
ندیدی گر به روی هموطن نقشِ چلیپارا
نباید ساده انگاریم، خود وبیگانه نشناسیم
زتاریخ جفا باید شناسیم راه وچاه هارا
یقین روز جزا باشد خبیث ودادگاه باشد
خدای دادخواه باشد خجالت ریو وریا را
به امید صفای وحدت اقوام در میــــهن
( وفا ) بگذشت عمر وحل نکردیم این معما را
بابزرگداشت از روز زن ، رسالت زن و تکريم از مقام زن
به زن و به خواهران شاعرم
ای تو در صـــــــــنع خدا ، از همه شهکارترين هستی و راز بقا را بســــــــــی اسرار ترين
چو تو در عرش و زمين و به سماوات کی ديد؟ چو تو در گنـــــــــــبد مينايی خريدار ترين
زهره از جلوهً حسنــــــــــت ، فگند پرده به رخ ماه بندد زحسد ، درب ، سمـــــــــاوار ترين
نقطه درخاتم نام تو، مبــــــــــاهات کــــــــــــند حرف از نام تو چــــون لولوی شهوار ترين
نور رخشنده ی در رهرو ، تاريک وجــــــــود افسر مهر جهــــــــــــــان تابی و بسيار ترين
خانه بی خنده تو ، سرد و غـــــــــــم انگيز بود باغ در هجر تو ، پــــــــژمرده و بيمارترين
آدم از گوهر دادار تو ، پيـــــــــــــــدا ز عـدم هستی در عشـــــق تو ميچرخد و پرکارترين
تويی جادويی که ، در هر جهـش اعـجاز کنی زقد سرو ، زرخـــــــــسار ، و لب نارترين
بی تو انگيزه جهد و تپـــش و عشق کجاست؟ بی تو هنگامه کجا؟ ســــــــــاز کجا سازترين
تو فريبا و فريبرز، و فری ، و همـــــــــــه ناز تويی غمــــــخوارترين خوب ومددگار ترين
شعر بی ياد خيال تو ، محاقست و مــــــــــحل نغمه بی نام تو بی نظـــم ، و دل افگار ترين
حيف گر از دست دهی قدرت عيـــسا دم خود آه گر از ياد بری ، فطــــــــرت پر بار ترين
قصر بيداد فروريز ، به يک ســـــر انگشت رسم وحشت ززمـين ، بر گير و بيزار ترين
برخيز و طعنه به هر ، تيره بدکــــــار بزن کن اشارت که شــــــــويم يارو ، فداکارترين
دزد بيرون کن ازين خانه به يک نيـــــم نگاه به تيغ ابرو و ، مژگان سپــــــــــــهدار ترين
امر کن تا قلل قلـــــــعه ، خــــــــوگان ريزيم نعره کش! تا بريم يورش ، به ستمگار ترين
خواهرم! شعر به جز، نعــــــره آزادی نيست نيســـــــــت جز خنجر پيکار گنهکار ترين
مادرم گريه ی خونين من و تو شـــــعر است شعر دشـــــــــمن کش و حامی گرفتار ترين
شعر امروز ، نـــــــــدای شرر آزاديــــــست رايت سرخ شهـــــــــيدان ، فــــــداکار ترين
چتری ، شهــــــبال عقابی چــــــو ستيغ پامير سپری ، خنجری ، وزخانه ، نگــــهدارترين
نوحه و ناله ديگر نيســـــــــــت ، علاج ماتم تا بکی شب همه شب ، نوحــــــه بيدارترين
خواهرم کوه گرانی نه ی تو زار و ضـعيف آتش شعله وری بر ضد ، غـــــــــــدار ترين
طوق مزدوری ، و ذلـــــــت نه سزد تاج ترا مرگ بهـــــــتر بود از زنده ، پر ادبار ترين
فخر اجداد سرافراز ، اجازت نــــــدهــــــــد به حقارت گــــــــــــذرانی ، و ذلت بارترين
عهد ما دوره رنجير ، شرارت شکن است دوره دايره ی ، منــــــــــــصور بردار ترين
نيست شاعر اگر او باطل و حق نشــــــناسد نيست آزاده ، نباشـــــــد اگر ، احرار ترين
نيست گر باخبر ار تاريخ وزشهرت خويش حال او زار و ، هم آيـــــنده بود ، خوارترين
شعر امروز ( وفا ) نادی عـــــدل است و صفا
شعر بود خنجر ، گردن زن ، خوانخوار ترينزخم تبر
شنیده ام که درخت بلند سر به فلک
زسرفرازی خود غره بود وشادان بود
نجات فصل زمستان بینوایان بود
شکوه وزینت اورنگِ پاشاهان بود
زهیچکس به دل اندیشه ی نداشت ولی
ز خویش ودسته خود رنج او نمایان بود.
زسوز سینه صد افسوس کرد ، و گریه وگفت:
دریغ ها! که از جفای تبر خاطرم بسی خون است
چه زخم ها که ندارم به ساق وریشه خویش
چه روزها که ندیدم زبند ودستهِ خویش.
مرا زآهن وپولاد کی حذر باشد
مرا زدسته شکایت که از من است وپارهِ بدنم ولیک
هزار حیف که دشمن زدوست نشناسد.
چه نیک بود مرا بازو وسپر بودی
نه آنکه دسته وهمدست آن تبر بودی
فغان ، فغان که شکستم
زبند وبسته خویش
زخویش ورسته خویش
زشاخ ودسته خویش
بيوگرافی و اشعار بيشتر شاعر
بالا
بازگشت