عبدالقیوم « ملکزاد» - انقره
« دعای سبز گیاه »
به رگ رگــــش چو روان شد روان آزادی
به برنمـــــــود وطــــــن طیلـــــسان آزادی
دعای نیمه شب خستــــــــــــگان اجابت شد
خجسته سوره ء فتــــــــــح مبین تلاوت شد
شکفـــــته گشت گل عهـــــــد دی به باغ دلم
شراب شـــــــــــــوق سفــر کرد پر ایاغ دلم
برآن شدم که شــــــــــوم سوی زادگه راهی
که هست عشــق وطن همچو آب ومن ماهی
چه سالهــــــا زغمــــــش عاشــــقانه موئیدم
تمـــــام عمر به صـــــحرای داغ روئــــیدم
بهار بود و پر از عطـــــر سبزه کوه وراغ
وگاه چـــــــــیدن گلها – سبد سبد – از باغ
به من ســـــــــلام پر از عشوه ء شقایق ها
طرب به لوح دل خســـــــته می نمود انشا
صبا زچهــــــره من مادرانه می بوســــــید
وتار وپود غـم ودرد کهـنه می پوســـــــید
طلوع دســت طراوت ، به هر نگه میرست
غبار هر چه الم را ، زقلــــب من می شست
زشـــــوق همــــــچونسیـــم سحر خروشیدم
وبوی مست علف جرعه جرعه نوشـــــیدم
«دعای سبز گیـــــــاهان » رفیق راهم بود
صـــفای مردم پر مهر تکیه گــــاهـــــم بود
سرود عشق زلبهای جمـله شان جـــــــاری
واز صحیــفه ء دل شعر امتـــــــنان جاری
به سوی زادگهــم عاشـــــقانه می رفتـــــــم
خوشی نداشــــت نهایت که خانه می رفــتم
چه مهربان وصمیـــــمی بود زن ومـــردش
وطن که هســــت شرافت همه فـــراوردش
عـزیز خــــــطه مــــن باد تا ابــد آبـــــاد
زبنــــد درد وغم و رنــــج بردگـــــی آزاد
روم زصــــدق زنم بوسه بر جبـــین خاک
وجــــــویم از نفحاتش علاج سینه ء چاک
وطن!چه خوب وصمیمی بود زن ومردت
به ویژه قریه نشیــــــــنان پاک وبادرد ت
ایا یلان ورسا قامتـــــــــــــان هر میدان !
وای صبور تر از صخره های کوهستان !
زکوی مشرق مقـــــصد چوباره بر بستید
چو مهر سنگر شب های فتــنه بشکستید
به من بود زشما بعد ازاین جدایی سخت
که بی شما نــــــشود سازگار بامن بخت
به عذر آمده سیلاب اشک خجلت من
فدای تان سر من بهر جرم ترک وطن
H.A.Q.Malikzad@gmail.com
بالا
بازگشت