لطیف کریمی استالفی
تلخترین شام غریبان
ای رفته از برم به دیاران دوردست
با هر نگین اشک به چشم تر منی
سهیلی
داستان غم انگیز کشور ما طولانی تر از آنست که بتوان آنرا در یک یا هزاران جلد کتاب گنجانید ، صحنه های تکان دهنده و هیجان آور ، فاجعه ها وریداد های هولناک و در یک کلام مصیبت عظیمی که در سرزمین مادری مان رخ داد یکی از سوزنده ترین دوران قرن بیستم بود که موجبات دربدری و آوارگی ملیونها انسان هموطن ما را فراهم ساخت .
دنیا شاهد است که در دو دهه اخیر شریفترین ، پاکترین ، و فداکارترین مردم جفا دیده افغانستان بنابر سیاست های
خصمانه کشور همسایه ما پاکستان خانه وکاشانه آبایی شانرا جبرا" ترک و هزاران کیلو متر جاده و دشت های تفتنده ء بیدادگر را با عالمی حسرت تلخ واندوه بی پایان با قبول خطرات جانی ومالی طی و خود را به قلب سرزمین های دور وبیگانه رسانیدند وچه بسا درین ورطه های هولناک جان های شیرین شانرا باختند.
روی این انگیزه از چندی بدینطرف اندیشه ای مرا وادار می ساخت تا اوراق پراگند ه ای را که در سالهای پرآشوب از زبان پرستو های مهجورپرو بال سوخته ، درودیوار ، خشت وگل وطنم ، که هرگز سیلاب اشک شان گره گشای غم و اندوه شان نگردید و داشت آهسته آهسته در کنج طاق و طاقچه ها بدست فراموشی سپرده می شد ، جمع آوری و به زیور چاپ آراسته سازم، تا سندی باشد میان پرستو های مهاجری که شوق پرواز به آ شیانه سوخته شان را دارند، مورد تحقیر و زخم زبان قرار میگیرند .
خبر های دردناک و تاسف آوری درین اواخر از زبان برخی همدیاران ما ، گویا که ما بودیم !!!! مردانه وار در مقابل تمام بدبختی ها ، گرسنگی ها، بمباردمان ها ایستادگی کردیم و شما ها بودید !؟ که نا مردانه وطن را ترک کردید ، شنیده میشود. از اینجاست که « غربت گزینان » را« جمیعت سوم » بحساب می آورند.
نگاه های پر خاشگرانه شان موجب تحقیر هجران کشیده هایی میشود که نازنین ترین عزیزان شانرا در دل تیره ء دریا های خشمگین ومتلاطم بیگانه سپرده اند و ساکن سرزمین هایی شده اند که ظاهرأ پر جوش وخروش ، اما خطوط اصلی آنرا فقط درد، رنج ، غم و غصه ، ومحنت چیز دیگری تشکیل نمی دهد .
ای هموطن !
شما اگر به خفتگان سینه خاک وطن مویه سرمی دهید ، غربت گزینان به رفتگان دل دریا ها ،جنگل ها ، و دشت های سوزان بیگانه اشک میریزند . بقول نادر پور عزیز : اگر سر چشمه های اشک عالم را بما بخشند
و یا ابری به پهنای زمین در ما فرود آید
دل مارا دگر تسکین نخواهد داد
آری…. غم ما را دگر از خاطر ناشاد نخواهد شست
درد خنجر بر پیکر هر دویمان یکیست ، بفکر مرهم باید شد ، نه بفکر زخم زبان .
ادامه دارد
بالا
بازگشت