ممنوع باد شکار شرر خیز شاهپره!!
شاهپرک نشسته
به بلندای تبعید و نخجیر
خنده میزند به لودگی سرخ زنجیر
با یک هزار ولوله
با صد هزار با ل
دستش بدست اشک ستاره ،
قدم قدم
با لش به بال زخمی من خورده
دم بدم
***
گوشهای شاهپره
آهنگ سرفرازی و شهکار لاله را
میخواند با صدای بلند تر ز آذرخش
در حضور تیغ
در کوچه های پیر
بعد از سکوت تیر
شب رفته رفته در دل گُل ذ وب میشود
تا اینکه با سلام
پرواز با کلام
پروانه و ستاره بریزد شبی به دست
دستی که از خیانت و خونابه،
رست رست
قندیل صُبحدم ، اما قدم قدم.
با نیزه های نور کُشد لشکر زغن
با بوسه های گرم خفا شی که مشترک برسند بر سکوی مرگ
پست پست پست
***
باور کنید به گل
باور کنید به ا ُبهت یک نسل نگونبختِ شاهپره
باور کنید به خوشهً پروین به هر دَره
هی هی بدو که روز چراغان رسید نیست!!
پروانه ها بسوی تو پرواز می زنند
یک صد سلام گرم
در گوش صد عقاب نشسته به زیر خا ک
در انتظار فصلی که دارد بهای خون
به زیر تا ک
ره میزند فضای" سیاه " و" سپید" و " سبز"
تا شانه های "سرخ"
شانهً سرخ رنگ که انتحار میر یخت
سبزو سپید چو چکمهً یک لنگه میگریخت
پروانه مید وید
میخواند آن قصیدۀ خونرنگ عاشقا ن
در ذهن صد شگوفهً مجهول کهکشا ن
***
نخجیرگاه تهی خواهد گشت!
از های های مرمی و
از مرگِ شاهپره
از اشک یک ستارهً گمنام بامداد
روزی که ما و تو بخوانیم
غزل غزل
روزی که ما و تو بنوازیم سرود درد
جد ل جد ل
روزی که ما و تو بزنیم جار نازنین:
ممنوع باد شکار شب هنگام و شررخیز عقابان و شاهپره!!!
رامش فرزا
بالا
بازگشت