بهار سعيد

 

فغان يخ زده

 

زهر بلـــب نهاده ام کاسه ی  تلخ صبر را

صبر بريزد از دهن زهر بسی بخورده ام

ای که صــبوری مرا طاقت من گرفته ای

آنقــــــــدرم بکشته ای تا که دگر نمرده ام

 

پرده زدی سپــــــهر من تابش ماه مهر من

بال مرا گرفته ای تا نشـــــــود کــه پرزنم

بسکه فشرده ای مرا سخت بچنگ تيره ها

آنقـــــــــدرم شکسته ای تا که دگر نبشکنم

 

شی بگــــرفته ای مرا يا که وسيله يا بلا

پشت قضــــــــــاوت سيه ساکن زندگانيم

بسکه لهيده ای مرا هر قدمی به زيــر پا

دشنه دگــــر نميرود در جــــگــر فغانيم

 

ناله ی رخـنه می رسد گر زدرون قله ها

ســـــــردی لرزه بگذرد ازسر انجماد من

تا سحری بگريمـت ژاله ی دل چکيده را

کــــــوه فغان يخ زده تشنه لب طلوع زن

 

**************

 

چــــــکـــــيــــــــده

 

اگــــــر شــــنـــــيــــده بُدم کز وطن جدا مانم

هرآنچه بـــــــوســـــه زخاکش رسيد ميبردم

سرود ريــــــشــــــــه ی عشق مرا بدامانش

به کـــــــــوه و دره و دريـــــــا نشيد ميبردم

نفـــــــــس نفس زنســـــــــيم بنفشه ريز سحر

برای نگـــــــــــهــــــــت گيسوی بيد ميبردم

شگـــــــــوفه های درختان باغ خانه ی خود

به مــــــــــرغکی که مرا می پريد می بردم

شــــــــــــراب آتشی لاله های وحـــــشی را

به نرگـــــــــــــسی که به شعرم دميد ميبردم

ســـــــــپــــــــــاس مخملی قله های برفی را

به پــــرنيانی ابر ســـــــپــــيـــــــد می بردم

حــــــکــــــايــــــت دَرَو  خوشه های گندم را

به کـــــــودکـــــی که بصحرا چـريد ميبردم

خـــــــبر زخيل تبردار و فـــــــصل ويرانی

به هــــــــــــــر نهال که قد می کشيد ميبردم

گـــــــــــــمـــــــــان آمدن يک سپيده ارامش

به انــــــــــتــــــــظار که مُرد و نديد ميبردم

بــــــمـــــادران محــــــل پاره های فرزندش

زهــــــــــــــر درخت که دستم رسيد ميبردم

کتاب مرثيه ی کــــــــشـــــــــته  ی تقلا را

برای سنگ مزار امـــــــيــــــــد ميـــــــبردم

فرار هموطنم را زترس هـــــــمـــــــــوطنم

به آهـــــــــــــوی که زما می رميد می بردم

فغــــــــــــان حيـــــــثيـــــت بی پناه و آواره

به هر دری که شکســـــت و خميد می بردم

چگـــــــــــونه شکوه زدندان و چنگ بيگانه

به از خودی که دلـــــــــم را دريد می بردم

نشد که قطره ای از اشک  و خون ميهن را

درين چــــــــــــکيده که قلبم چکيد می بردم

 

****

 

زن       

 

اگـــــــر ميــــــشد که دود سوختن را گريه ميکردم

ســــــــيـــــاهی سرگذشت تلخ زن را گريه ميکردم

نــــفـــيــــر درد مردن زير مشت و موزه ی شوهر

گلـوی "  ناديای انــــجــــــمن "   را گريه ميکردم

بخون " رابــــــعـــــه " بعد بريدن های رگ هايش

نشسته هر غزل " بلخ " و سخن  را گريه ميکردم

زبس زنجـــــــــير ننگ و نام شد در پای زن بودن

" فــــروغ " رسته از بند و رسن را گريه ميکردم

بــــجــــــــرم دانشش تـقرير شد فتوای اعــــــدامش

گــــــنـــــــاه " قــرعتالعين" عدن را گريه ميکردم

پـــس حــــکـــــم ملا ای بود گر دروازه ی جـــنت

بمسجد هر سحر تکفير  " من " را گريه ميـکردم

 

***

 

اشکی در سوگ نصرت پارسا

 

خبر رفتــــــن نصرت که به هرجاببرم

گـــــريه را تکيـــــه به افتادن دلها ببرم

تا ببيـند که ز داغش دل ما در چه چکد

مـــــويه و ماتـم و غم را به تماشا ببرم

گل بــــــــــباريده بنام تو محبت ها را

دوســــــــــتداران ترا تا زتو آوا ببرم

آخ من ،   حيفی بشکستن تو شاخ هنر

تا بلـــــــــــــندای مقامت به بلندا ببرم

بسکه چشمان هنر سوک تورا می گيرد

به کجا اشک سيه پوش غمت را ببرم

 

بيوگرافی و اشعر بيشتر بهارسعيد

 

---

بالا
 
بازگشت