فريبا آتش صادق

 

 

آباد شوم آری چون آتش نابم من

 

عمريست درين صحرا ، با   رنج و عذابم من

چــــــون بســـــــمل آواره ، بی دانه و آبم من

راحـــت نه  نصيبم شد ، در چرخ فسون پيشه

در راه نجات جــــان بنگر به   شــــتـــــابم من

هــــر لانهً اين گلـــــشن گشــــته قفس و دامم

در آتــــش غــــم بنـــگر، بيــــهوده  کبابم من

يک لحظـــــه قرارم نيست از دست   دل بيمار

در بحــــر غم اکنون بين  سرگشته حبابم  من

از سيل غم و هجران ، افزون شده ام  ويران

آباد  شـــــوم آری ، چــــــون آتـــش نابم من

 


بالا
 
بازگشت