فريبا آتش صادق
آباد شوم آری چون آتش نابم من
عمريست درين صحرا ، با رنج و عذابم من
چــــــون بســـــــمل آواره ، بی دانه و آبم من
راحـــت نه نصيبم شد ، در چرخ فسون پيشه
در راه نجات جــــان بنگر به شــــتـــــابم من
هــــر لانهً اين گلـــــشن گشــــته قفس و دامم
در آتــــش غــــم بنـــگر، بيــــهوده کبابم من
يک لحظـــــه قرارم نيست از دست دل بيمار
در بحــــر غم اکنون بين سرگشته حبابم من
از سيل غم و هجران ، افزون شده ام ويران
آباد شـــــوم آری ، چــــــون آتـــش نابم من
بالا
بازگشت