محمد کريم کابلی

 

محمدکريم ولد ميرزعبدالرزاق خان در سال 1295 خورشيدی در محلهً عليرضا خان شهر کابل ديده به جهان گشود. وی پس از ختم دوره تعليمی در مکتب عالی جرمنی ( ليسه امانی )  به فراگرفتن علوم متداوله عربی پرداخت.

مجموعهً اشعارش در سه جلد در کليفورنيا بچاپ رسيده است.

وی در سال 1989 ميلادی به امريکا مهاجرت کرد و در ايالت کليفورنيا سکونت دارد.

 

 

 

از قصيدهً کابل

 

دســــــــــــت قضاست دانی حاجت روای کابل

فــــــــــرمانـــــــــــروای کابل باشد خدای کابل

بــــهـــــــــتـــــر زفر شاهــــــــی پرهمای کابل

فارغ زتنـــــــــــگدستی دست گـــــــــدای کابل

بوی بهشــــــــــــــت خيزد شب از فضای کابل

جان زنده ميــــــــــــکند جان آب و هوای کابل

دست آنچه را بـــــــــسازد دســــــت دگر ببازد

دســــــــــــت قضــــــــا نهاده سنگ بنای کابل

ازمصر و چين شنـــــــــــــيدی آواز کاروانی

آهنـــــــــگ اريانــــــــــست بانگ درای کابل

خـــــــــــــــوش موسم بهارش دامان کهسارش

از محـــــــــضــــــــر شهيدان تا دلکشای کابل

دامان سبز دســـــــــــتش گل رنگ رنگ دارد

از فيض ابر رحمــــــــــــــت نزل سمای کابل

برروی خـــــــــــويش بابی از معرفت گشاديم

هر صبحدم ز فيض خواجه صــــــــــفای کابل

ازعاشــــــقــــــان رويش از عارفان کــــويش

آمــــــوختيــــــــم چنـــــــدی درس وفای کابل

بــــــوی گـــــــلاب آيد از چشـــــــــمهً زلالش

روشسته خــــــــــــضر اينجا زآب صفای کابل

زهره زخويش ميرفت چون می شنيد در چرخ

ازگــــــــــــــوشهً خرابات شور و غــنای کابل

ازبلخ و بامـــــــــيانش از ســــير باســــــتانش

آيينهً  صــــــــفائيست دوران نماــــــــــی کابل

از کهـــــــسار و جنگل و زخاک گبر و منگل

از زردهشـــــــــت بشنو توحـــــــيد نای کابل

بودای نيک محــــــــــــضر بنهاد بردرش سر

در درهً کـــــــيــــان برمحــــــــــــوبقای کابل

اعراب ويزدگردان در خاک و خون نشـستند

آنــــــسو ترک نرفتــــــند از تنـــــگنای کابل

شاه جـــــــــــهان سکندر بر اسپ ماند شش در

از بيــــــــم تيغ کوه سربر سمــــــــــای کابل

کس رو سپــــــيد زين در هرگز برون نرفته

از روسيه بجـــــــــــــوييد اين ماجرای کابل

بـرروح رفتگانش برخـــــــــــاک خفتگانش

يارب هـــــــــــزار رحمت ورد روای کابل

برماتــــــــم شهـــــــيدان از نالهً يتــــــيمان

خــــــيــــــل فرشته آيد شب برفضای کابل

برکوری حســـــــــودان يارب که باز بينم

عشرت سرای گردد حـــسرت سرای کابل

 

بياد بهار وطن

 

مرا ای پاسبان امروز باز آواز سار آيد

دل افســـــــرده ام را باز ياد نوبهار آيد

بهار امسال نی بر شيوهً پار و پرار آيد

زانفاس خوشش دائيم يادی بوی يار آيد

کليد بستگی بشکن ترا آخر چه کار آيد

 

زمستان رفت برف ازقلهً کهــــــــسار برخيزد

بدامانش زفيــــــــــــــض ابر آذاری گهر ريزد

گل از گل سر زند از گل عبير مشک تر خيزد

نگاه نرگس مستانه از خواب ســـــــــحر خيزد

که می دانـــــم پس از هر نشهً کم کم خمار آيد

 

زمــــــــــــــرد بيز دشت و در زنزل ابر آذاری

عبير آميز دامانن چمـــــــــــن از مشک تاتاری

مسيحا دم دم شام و سحر از حکـــــــــمت باری

باين و آن نظر بستـــــــــــم زناداری و ناچاری

خرد را زان نهان از ديده صد رنگ آشکار آيد

 

زفيض باد نوروزی زگــــــل بوی سمن خيزد

گل از گل بارور گردد زدل رنج و محن خيزد

غبارمحنت بيداد از خاک وطــــــــــن برخيزد

گل اندر گل درآويزد زگـــل مشک ختن خيزد

عروسان چمن را دسته دسته خـــواستـگار آيد

 

شب ديجور دســــت از دامن پاک سحر گيرد

زخــــــون کشتگان باغ وطن رنگ دگر گيرد

عروس ملک را خورشيد طالع در نظر گيرد

دل آواره گـــــــانــــــش با اميدی ز سر گيرد

برهـــــــنه پا و سر مام وطن را غمگسار آيد

 

زبزم باصــــفای دين نزاع تو و من خيزد

زبستان جهــان ديگر فريب اهـرمن خيزد

غبار دامن از بهـتان رنـــگ پيرهن خيزد

زگـلزار وطــــن آوازهً زاغ و زغن خيزد

کدورت خيزد از دل دلـبر ديرين کنار آيد

 

ازآن هم گر سرچون بـــــــوم زير بال و پر دارم

هــــــــــــوای " کابلی " و کابلستان را بسر دارم

زسنگ کوهسارانش فروغی چون " شرر" دارم

زيمن همتــــــــش در دل گلـــــــستانی دگر دارم

بــــــبـــازارش شود يارب که يوسف را گذار آيد

 

 

زاهد نما

زاهــــــــدنما درين شهر بين وه چه نا بکار است

دی خون خلــــــق ميخورد امروز روزه داراست

فـــــــرزيـــــن ز زين فتاده رخ در پی پــــــيــاده

بی اسپ و فيل دانی شه خـــــوب خر سوار است

ســـــوزد درون خــــــــود را پنــــــــهان نميتوانم

اشک ار برون نياورد درچهــــــــره آشکار است

عمامه ميفــــــــروشــــــــــــــد ساغر کشان بياييد

خوش لحظه ايست زاهد در گير و گيرو داراست

شــــــــوق تو می کشـــــــــــــانم بی اختيار ورنه

در کـــــــــــوی ميفروشان ما را دگر چه کار است

گـــــــر راه دير جـــــــــــــــويم يا راه کعبه پويم

هر سو فــــــــتــــــاده چشمم روی تو آشکارست

طاحون دور گردون در گــــــردشست و دوران

خـــــــــــود رفته باز نايد ديگر چه انتظار است

نوروز و تير و ديمـــــــاه آيــــــــند و باز گردند

عمر ار عــــــزيز داری هر روز نو بهار است

 

 

 

پيدايش کائنات

 

بامر کــــم خـــــــم اين نيلـــــگون بجوش آمد

جهان خــــــفــــــته زخواب عدم به هوش آمد

زرتق و فتق عطــــــــــايش دميد چشمهً فيض

جهان تـــــــــازه شـــــد و ناله در خروش آمد

سرود سرخـــــوش بانگ درای محمل دوست

نـــهــــــان نــــهــــان زدل راهبين بگوش آمد

مسيح بی می و پيمـــــــانه زين سرای گذشت

خــــــــــضـــــــر بهمرهً پير خرد خموش آمد

در آن باديه پــــيـــــــر خـــــــــــرد براه افتاد

وزآن ناله نـــــــوای خـــــــــوش سروش آمد

گــــذشــــــــت محمل ليلی و عقل ره گم کرد

خرد خمـــــــوش شد و عشق پــرده پوش آمد

زبـــــخــــــث ما انا قــلـــت و شور لاغيری

شــــــکــــــايتــــــی زطريق بيان بگوش آمد

چه شعلهً که بدلهــــــــای بـــــيـــــــدلان افتاد

چــــــه آتشـــــــی که خم باده زان بجوش آمد

زســــــــيــــــر کوکب اســــــــری بعبده ليلا

ستاره دم نزد و آسمان خــــــمـــــــــوش آمد

مســـيح ازخم اين شش جهت خموش گذشت

خـــــلـــــــيل زآتش تسليـــــــم گل بدوش آمد

بهای طــــــــــاعت يعقوب حسن يوسف برد

صــــــلای رونق بازار می فــــــــروش آمد

زشور بادهً شــــــــــــــــوقت چنانم ای ساقی

که هوش و نـوش زسررفت ودل بجوش آمد

بگوش دوشم ازآشــــــوب و شور ميخواران

طنين جــــــــــام می و بانـگ نوش نوش آمد

زغلــغل و سرو سـودای ميکشان چه گذشت

که جوش باده زخـود رفت و خـم بجوش آمد

زيسر و عسر بخود سهل گير و سخت مگير

که سخت قسمــــــت بدکيش سخت کوش آمد

 



بالا

بازگشت *