میر عصمت الله سادات
بن بست خونین
به همگان آشکار است که جنگ، خونریزی، ترور های هدفمند، انفجارات و ناآرامی در
کشور ما به شدت ادامه دارد. این در حالی است که امار تکان دهنده فساد، فقر و
بدبختی افرایش میابد. اطلاعات منابع معتبر مانند ملل متحد، سیگار و بانک آسیایی
نشان می‌دهد میزان فقر به 72 فیصد بالا رفته است و در مجموع 90 در صد جامعه در
تحت فقر به سر می‌برند.
همزمان، مذاکرات دوحه ، که قبلاً هم بدون نتیجه بود، به بن‌بست مواجه شده است .
آمریکا ظاهراً در حال ارزیابی توافقنامه اش با طالبان است. در کابل، هم بعضی،
دولت مردان فکر میکنند، که این تجدیدنظر اداره بایدن، به نفع شان خواهد بود و
آنها می‌توانند عمر حکومت داری خود را طولانی نمایند. اما، با تأسف به چه قیمتی
!!
مرور کوتاه بر دو دهه گذشته نشان می‌دهد که با وجود همه کمک ها و پول های
سرازیر شده به کشور، دستاوردهای اقتصادی ناچیز بوده است. علت عمده آن بی برنامه
گی، فساد گسترده در نهاد های مالی و پروژه های عمرانی، تحمیل اقتصاد به اصطلاح
بازار آزاد و برنامه های بانک جهانی می‌باشد. این باعث گردیده تا افراد بی
هویت و به اصطلاح مجاهدین سابق با تغیر قیافه و پوشیدن لباس غربی، همه عرصه های
زندگی مردم و دولت را در انحصار خود قرار دهند و زر اندوزی نمایند. همان طور که
در مرحله اول بعد از هفت ثور، تحمیل اقتصاد سوسیالیستی با واقعیت جامعه ما
مطابقت نداشت، به همان اندازه، اقتصاد بازار آزاد با جامعه عمدتاً فقیر ما،
همخوانی ندارد. هر دونماینگر افراطیت چپ و راست می‌باشد.
اگر دقیق نگاه شود، تقریباً 50 چهره است که به حمایت آمریکا، مردم و کشور ما را
به گروگان گرفته اند. اکنون آنها ادعا دارند که مخالفین دولت از آن سوی مرزها،
پاکستان و ایران، حمایه و تجهیز میگردند، فراموش کرده اند که روزگاری، خودشان
هم، ابزاری در دست همین کشورها بودند، به اصطلاح جهاد می‌کردند و همه ابتکارات
و پیشنهادات دولت دمکراتیک را برای
حل صلح آمیز و مصالحه را نادیده گرفتند و سرانجام باعث سقوط
نظام دولتی و جنگ داخلی در کشور گردیدند.
اگر در این دو دهه، در زندگی مردم تغیر قابل ملاحظه میامد، انتخابات پارلمانی و
ریاست جمهوری به افتضاح نمی انجامید، زورگویی و حقوق مردم پایمال نمی‌گردید،
حاکمیت قانون تامین می‌گردید، امروز مردم ما به این وضع مواجه نمی بودند. همه
به خاطر دارند، که در سال های، نخست وضع امنیتی، به طور نسبی، بهتر بود، اما،
در کنار دلایل فوق بمباران هوایی قرا و قصبات و دادن کوهاردینات نادرست از جانب
مسولین حکومتی به آمریکایی ها، باعث نارضایتی مردم گردید و راه ، برای ظهور
مجدد طالبان، هموار گردید. بدون شک، همسایگان آزمند ما از این وضع، بهره‌برداری
عظیمی کردند.
در شرایط کنونی، نیاز مبرم مردم ما صلح و آتش بس می‌باشد. طالبان هم این را
باید بدانند که زمان دولت های مطلقه و تحمیل افکار افراطی گذشته است، صلح
عادلانه و عملی، یگانه راه معقول می‌باشد. هرگونه صلح باید تأمین حقوق
دموکراتیک، حقوق زن، مردم سالاری، حفظ قوای مسلح و اساسات نهاد های دولتی را
درپی داشته باشد. دولت جدید آمریکا ،هم باید بدانند که هرگونه تجدید نظر و
ارزیابی، بدون اولویت دادن وتسریع پروسه صلح عادلانه، بر بنیاد منافع ملی افغان
ها و ختم خونریزی در سرزمین درد کشیده ما، تکرار تجارب نا کام می‌باشد. جنگ،
همان‌طوری که گذشته نشان داده ، راه حل نمی‌باشد.
با عرض حرمت،
میر عصمت الله سادات 14/02/2021, جرمنی
بالا
بازگشت