دکتورعلی احمد کریمی

موسیقی شمشیرعشق به وطن دوستی را تیز تر میگرداند!

هنر،موسیقی،شعر،نقاشی ودیعه های خدا دادی هستند و خدا کسانی را که دوست دارد این گنجینه هارا به آنها عنایت می نماید.درمیان سایر هنر ها موسیقی قدرت یک ارتش رادارد .ارتش اگر از مرزهای یک کشور پاسبانی و حفاظت می نماید  موسیقی عامل وحدت و پاسدار  فرهنگ سازی های هرکشور است و افراد جامعه را باهم نزدیک وهمدل میگرداند. کشور های جهان بعد ازجنگهای خانمان سوز به کمک تبلیغ و ترویج هنرو موسیقی به احیا و بازسازی فرهنگهای خود برعلیه تبعیض ،نفاق ملی وخشونت پیروز گردیده اند .موسیقی زبان عشق است، موسیقی شمشیر عشق به وطن دوستی را تیز تر می گرداند . مولانا سماع را  غذای عشق ونغمه های درونی انبیاء می داند. به گفته مولانا تنها گوشهای که از ستم ها،بی عدالتیها وخشونت ها کر و نجس  شده اند وپاک نیستند این نغمه های بهشتی را نمی شنوند
انبیاء را دردرون هم نغمه هاست
طالبان را زان حیات بی بهاست 
هنر،ادبیات و موسیقی مهمترین عامل وحدت و عشق مردم افغانستان بوده و درآینده نیز باقی خواهد ماند. فرهنگ زبان ستیزی، مخالفت های رباکانه تعدادی از پشمینه پوشان زاهد و سیاست بازی گروه های دلال وکور و کر باعث خطرناک ترین اختلافات در فرهنگ هنر وادبیات کشور ما گردیده است که خطر آن به مراتب زیاد تر از تجاوز بیگانگان است که قدرت ارتش فرهنگی مارا در مقابل تهاجم فرهنگی بیگانگان تضعیف نموده است.افغانستان گهواره و مهد فرهنگها،سازها،آوازها وسایر گنجینه های فرهنگی است. نسل‌های نو افغانستان که در کشور مختلف جهان زاده شده اند و تا هنوز افغانستان را هم نه دیده اند ونمایندگان اقوام مختلف مانند پشتون ، تاجک ، هزاره ، ازبیک وغیره می باشند با شنیدن آهنگ های هنرمندان کشور به خود می بالند،به وجد می آیند و دستها را به کمر همدیگر حلقه می نمایند و از نغمه های عشق به وطن به رقص و سماع می پردازند. وبا لهجه های خاریجی ناله های، بشنو از نی را زمزمه  و عاشق برگشت و دیدار به روزگار وصل خود اند. نسل های نو که درزیر آسمانهای روشن تر و با سقف بلند تر به دنیا آمده اند، به رذالتها و پستی های ابلهانه ای  نژادگرایان،زبان ستیزان و مذهب ستیزان  تنفر دارند وبه آنان به دیده دشمنان واقعی وطن و انسانیت می نگرند، نسل های جوان باشنیدن موسیقی و آواز هنرمندان وطن به افغانستان واحد افتخار مینمایند.اما افسوس و هزار افسوس که درداخل کشور در اثر ریاکاری های دین فروشان بی خبر از واقعیت های دین و سیاستمداران وطن فروش و منفعتجو  هنر،،ادبیات و موسیقی که مهم ترین عامل وحدت به ارتقا کشور است،مسخ ،حرام و متاع بی ارزش گردیده اند. هنرمندان،نویسندگان و شاعران ما که مجبور به ترک د یار خود گردیده اند در آسمان های بیگانه می درخشند، آثار و خلاقیت های هنری آنان در عالم مهاجرت سیمای افتخارات تاریخی و فرهنگی مارا ترسیم می نمایند .چهره هنر ، موسیقی و ادبیات ما در مهاجرت انسانی تر و با اخلاق وفرهنگ اسلامی مطابقت دارد.  حضرت امام غزالی، به فرموده مولانا که عالم عالمیان است در کتاب" کیمیای سعادت" موسیقی را ترانه های انس و الفت می داند. مولانا سماع را غذای عشق می خواند. بدون سماع به فرموده ابوسعید ابوالخیر کجا عشق؟ و کجا عشق به وطن؟ بزرگان مغرب زمین مانند افلاطون هنر را خدا داد وکانت آنرا متعالی می داند.شکیسپر نویسنده نامدار انگلیس مانند مولانا " موسیقی را غذای عشق می خواند "  “ music is food of love”موسیقی علم است وانرژی آسمانی دارد. موسیقی مهربانی  و محبت به انسانیت است .موسیقی صدای  تمام موجودات خداست وبدون موسیقی صدای زندگی دیوانه و وحشتناک است.

موسیقی زبان خداست
میگویند مردم دنیا جمع شدند تا بنای بلندی به همفکری و هم پذیری  بسازند و بالا بروند تا به خدابرسند،خدابرای اینکه مانع این کارشود زبانهای آنها را متفاوت ساخت تا باهم حرف نزنند و همکاری کنند، موسیقی رابه آنان هدیه نمود تا این زبان مشترک میان من وشما باشد. این همان فرموده حضرت مولاناست که فرمودند موسیقی این همان نغمه های درون انبیاء و اولیا الهی است که در درون شان نغمه های جان افزا برای گوشهای مشتاقان می نوازند .امام غزالی، مولوی وحتی سایر امامان مذاهب اسلامی تنها موسیقی های مبتذل و گمراه کننده را که در قرآن از آن بنام لهو و لعب ذکر گردیده است حرام می دانند.