عثمان نجیب
امیر صاحب اسماعیل خان !
شما نه مفتی هستید و نه فقیه
بعضی ها در کجای خرد قرار دارند؟
یکی نقل دروغ از زبان پیامبر اکرم می کند که گویا مبارک خود را مهتاب و اصحاب
کرام را ستاره خطاب کرده اند. دیگری به خداوند یکتا و لاشریک، نواسه می تراشد
و حالا هم آقای دیگری عمر و پایایی افغانستان را با شرک مشهود با بقای الهی گره
می زند. مگر ضرور است که باید و باید بنویسیم یا بگوییم؟ اگر این نوشتار و
گفتار ما بهتان به رسول خدا و یا خلاف احکام شرعی و دینی و قرآن و حدیث باشد؟
آقایی که اخیرن در افشانی کرده اند، از روایات قرآن کریم هم نه فهمیده اند که
همه چیز و همه کس فانی است و فقط ذات الهی باقی و پاینده و لایزال. متفکر و
شریک جدید متفکر باید چنین باشد !
امیر صاحب اسماعیل خان هم در جواب گرداننده ی کاکتوس می گویند !
.(...
به قاتل ملت لقب شهید دادن... جفا است...)
حالا امیر صاحب این سوال را جواب بدهند که در دار بقا و دار فنا غیر پروردگار
چی کسی صلاحیت تصمیم گیری و مداخله بین بنده و الله را دارد؟
مگر چنین نیست که بنده یی با کاروان عبادت، تقوا و زهد و کارنامه های خود، در
یک لغزشی که بین خودش و خدایش است حتا در وقت جان دادن تلقین و شهادتین را ادا
کرده نه می تواند و از دنیا می رود؟
برعکس چنین نیست که گناه کاری، با کوله بار عظیمی از گناه در یک رجوع قلبی که
بین خودش و‌خدایش است با تکرار بار بار شهادتین جان می سپارد و بعد او را فقط
خود شان می دانند و خدای شان.
مگر دین استوار بر اقرار به زبان و تصدیق با قلب نیست؟
بنده که عاجز است تنها اقرار می بیند. درک از تصدیق قلب او نه در ید صلاحیت
بنده است و در توان او.
دکتر نجیب الله بار ها کلمه ی مبارک شهادت را خواند و به دست اجانب به بدترین
حالت تا پای دار برده شد.
آیا این سزاوار یک انسان مسلمان و مسلمان زاده است و بود؟
پروردگار عالمیان خودش ( سریع الحساب ) و می داند
امیر صاحب بهتر از بنده می داند، که شأن نزول آیات الهی خاص و حکم آن ها عام
است.
در جرم عیان و پنهان بنده ی خود خداوند متعال آگاه تر از بنده است و از قلب
بنده همین طور.
حالا من از آقای امیر صاحب اسماعیل سوال دارم تا توضیح بفرمایند که آیا با نظر
دادن شان در مورد شادروان دکتر نجیب الله آن هم امری که تنها مربوط خود دکتر و
خدای مهربان است, آیه های متبرکه ی متعدد و از جمله، این آیت به خاطر شان بود؟
بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند بخشنده ی مهربان.
یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تُقَدِّمُوا بَیْنَ یَدَیِ اللّهِ وَ
رَسُولِهِ وَ اتَّقُوا اللّهَ إِنَّ اللّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ«1»
ای کسانی که ایمان آورده اید!(در هیچ کاری) بر (حکم)خدا و پیامبر او پیشی
نگیرید و از خداوند پروا کنید، که خداوند شنوا و دانا است.
امیر صاحب اسماعیل خان !
این جا سوره ی مبارکه ی حجرات را خدمت شما می آورم.
آن گاه شما بگویید که چی کسی صلاحیت دارد بنده را لقب خوب و خراب بدهد, شما یا
الله بزرگ؟
اللَّهِ
الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيِ اللَّهِ
وَرَسُولِهِ ۖ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۚ إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿١﴾
به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی
ای اهل ایمان! بر خدا و پیامبرش [در هیچ امری از امور دین و دنیا و آخرت] پیشی
مگیرید و از خدا پروا کنید که خدا شنوا و داناست. (۱)
2
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ
النَّبِيِّ وَلَا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ
أَنْ تَحْبَطَ أَعْمَالُكُمْ وَأَنْتُمْ لَا تَشْعُرُونَ ﴿٢﴾
ای مؤمنان! صدایتان را بلندتر از صدای پیامبر نکنید، و آن گونه که با یکدیگر
بلند سخن می گویید با او بلند سخن نگویید، مبادا آنکه اعمالتان تباه و بی اثر
شود و شما تباهی آن را درک نکنید. (۲)
3
إِنَّ الَّذِينَ يَغُضُّونَ أَصْوَاتَهُمْ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ أُولَٰئِكَ
الَّذِينَ امْتَحَنَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ لِلتَّقْوَىٰ ۚ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ
وَأَجْرٌ عَظِيمٌ ﴿٣﴾
بی تردید کسانی که صدایشان را نزد رسول خدا پایین می آورند، همانان هستند که
خدا دل هایشان را برای پرهیزکاری امتحان کرده، آنان را آمرزش و پاداشی بزرگ
است. (۳)
4
إِنَّ الَّذِينَ يُنَادُونَكَ مِنْ وَرَاءِ الْحُجُرَاتِ أَكْثَرُهُمْ لَا
يَعْقِلُونَ ﴿٤﴾
یقیناً کسانی که تو را از پشت اطاق ها صدا می کنند، بیشترشان معرفت و آگاهی [به
حرمت و عظمت تو] ندارند. (۴)
5
وَلَوْ أَنَّهُمْ صَبَرُوا حَتَّىٰ تَخْرُجَ إِلَيْهِمْ لَكَانَ خَيْرًا لَهُمْ
ۚ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ ﴿٥﴾
و اگر آنان صبر می کردند تا به سویشان بیرون آیی، یقیناً برای آنان بهتر بود، و
خدا بسیار آمرزنده و مهربان است. (۵)
6
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ جَاءَكُمْ فَاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُوا
أَنْ تُصِيبُوا قَوْمًا بِجَهَالَةٍ فَتُصْبِحُوا عَلَىٰ مَا فَعَلْتُمْ
نَادِمِينَ ﴿٦﴾
ای اهل ایمان! اگر فاسقی خبری برایتان آورد، خبرش را بررسی و تحقیق کنید تا
مبادا از روی ناآگاهی، گروهی را آسیب و گزند رسانید و بر کرده خود پشیمان شوید.
(۶)
7
وَاعْلَمُوا أَنَّ فِيكُمْ رَسُولَ اللَّهِ ۚ لَوْ يُطِيعُكُمْ فِي كَثِيرٍ
مِنَ الْأَمْرِ لَعَنِتُّمْ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الْإِيمَانَ
وَزَيَّنَهُ فِي قُلُوبِكُمْ وَكَرَّهَ إِلَيْكُمُ الْكُفْرَ وَالْفُسُوقَ
وَالْعِصْيَانَ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الرَّاشِدُونَ ﴿٧﴾
و بدانید که پیامبر خدا در میان شماست [و بر شما واجب است در همه امور از او
پیروی کنید]، اگر او در بسیاری از کارها از شما پیروی کند، قطعاً دچار گرفتاری
و زحمت می شوید، ولی خدا ایمان را محبوب شما قرار داد و آن را در دل هایتان
بیاراست، و کفر و بدکاری و نافرمانی را ناخوشایند شما ساخت، اینان [که دارای
این ویژگی ها هستند] هدایت یافته اند. (۷)
8
فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَنِعْمَةً ۚ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ ﴿٨﴾
[این محبت و ناخوشایندی نسبت به حق و باطل] عطیه
و نعمتی از سوی خداست؛ و خدا دانا و حکیم است. (۸)
9
وَإِنْ طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا
ۖ فَإِنْ بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَىٰ فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي
حَتَّىٰ تَفِيءَ إِلَىٰ أَمْرِ اللَّهِ ۚ فَإِنْ فَاءَتْ فَأَصْلِحُوا
بَيْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا ۖ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ
﴿٩﴾
و اگر دو گروه از مؤمنان با یکدیگر بجنگند میان آنها صلح و آشتی برقرار کنید، و
اگر یکی از آن دو گروه بر دیگری تجاوز کند، با آن گروهی که تجاوز می کند،
بجنگید تا به حکم خدا باز گردد. پس اگر بازگشت، میانشان به عدالت و انصاف، صلح
و آشتی برقرار کنید؛ و همواره دادگری را پیشه سازید که خدا دادگران را دوست
دارد. (۹)
10
إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ ۚ
وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ﴿١٠﴾
جز این نیست که همه مؤمنان با هم برادرند؛ بنابراین [در همه نزاع ها و
اختلافات] میان برادرانتان صلح و آشتی برقرار کنید، و از خدا پروا نمایید که
مورد رحمت قرار گیرید. (۱۰)
11
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا يَسْخَرْ قَوْمٌ مِنْ قَوْمٍ عَسَىٰ أَنْ
يَكُونُوا خَيْرًا مِنْهُمْ وَلَا نِسَاءٌ مِنْ نِسَاءٍ عَسَىٰ أَنْ يَكُنَّ
خَيْرًا مِنْهُنَّ ۖ وَلَا تَلْمِزُوا أَنْفُسَكُمْ وَلَا تَنَابَزُوا
بِالْأَلْقَابِ ۖ بِئْسَ الِاسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الْإِيمَانِ ۚ وَمَنْ لَمْ
يَتُبْ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ ﴿١١﴾
ای اهل ایمان! نباید گروهی گروه دیگر را مسخره کنند، شاید مسخره شده ها از
مسخره کنندگان بهتر باشند، ونباید زنانی زنان دیگر را [مسخره کنند] شاید مسخره
شده ها از مسخره کنندگان بهتر باشند، و از یکدیگر عیب جویی نکنید و با لقب های
زشت و ناپسند یکدیگر را صدا نزنید؛ بد نشانه و علامتی است اینکه انسانی را پس
از ایمان آوردنش به لقب زشت علامت گذاری کنند. و کسانی که [از این امور ناهنجار
و زشت] توبه نکنند، خود ستمکارند. (۱۱)
12
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيرًا مِنَ الظَّنِّ إِنَّ
بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ ۖ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضًا
ۚ أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتًا فَكَرِهْتُمُوهُ
ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۚ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحِيمٌ ﴿١٢﴾
ای اهل ایمان! از بسیاری از گمان ها [در حقّ مردم] بپرهیزید؛ زیرا برخی از گمان
ها گناه است، و [در اموری که مردم پنهان ماندنش را خواهانند] تفحص و پی جویی
نکنید، و از یکدیگر غیبت ننمایید، آیا یکی از شما دوست دارد که گوشت برادر مرده
اش را بخورد؟ بی تردید [از این کار] نفرت دارید، و از خدا پروا کنید که خدا
بسیار توبه پذیر و مهربان است. (۱۲)
13
يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَأُنْثَىٰ
وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا ۚ إِنَّ أَكْرَمَكُمْ
عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ ﴿١٣﴾
ای مردم! ما شما را از یک مرد و زن آفریدیم و ملت ها و قبیله ها قرار دادیم تا
یکدیگر را بشناسید. بی تردید گرامی ترین شما نزد خدا پرهیزکارترین شماست.
یقیناً خدا دانا و آگاه است. (۱۳)
14
قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا ۖ قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَلَٰكِنْ قُولُوا
أَسْلَمْنَا وَلَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمَانُ فِي قُلُوبِكُمْ ۖ وَإِنْ تُطِيعُوا
اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَا يَلِتْكُمْ مِنْ أَعْمَالِكُمْ شَيْئًا ۚ إِنَّ
اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ ﴿١٤﴾
بادیه نشینان گفتند: ما [از عمق قلب] ایمان آوردیم. بگو: ایمان نیاورده اید،
بلکه بگویید: اسلام آورده ایم؛ زیرا هنوز ایمان در دل هایتان وارد نشده است. و
اگر خدا و پیامبرش را اطاعت کنید، چیزی از اعمالتان را نمی کاهد؛ زیرا خدا
بسیار آمرزنده و مهربان است. (۱۴)
15
إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ
يَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ۚ
أُولَٰئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ ﴿١٥﴾
مؤمنان فقط کسانی اند که به خدا و پیامبرش ایمان آورده اند، آن گاه [در
حقّانیّت آنچه به آن ایمان آورده اند] شک ننموده و با اموال و جان هایشان در
راه خدا جهاد کرده اند؛ اینان [در گفتار و کردار] اهل صدق و راستی اند. (۱۵)
16
قُلْ أَتُعَلِّمُونَ اللَّهَ بِدِينِكُمْ وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا فِي
السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ ۚ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ ﴿١٦﴾
بگو: آیا خدا را از دین خود [به خیال اینکه آگاه نیست] خبر می دهید [که از عمق
قلب ایمان آورده اید؟!] در حالی که خدا آنچه را در آسمان ها و آنچه را در زمین
است می داند، و خدا به همه چیز داناست. (۱۶)
17
يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا ۖ قُلْ لَا تَمُنُّوا عَلَيَّ
إِسْلَامَكُمْ ۖ بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَدَاكُمْ لِلْإِيمَانِ
إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ ﴿١٧﴾
از اینکه اسلام آورده اند بر تو منت می گذارند؛ بگو: اگر [در ادعای مؤمن بودن]
راستگویید، بر من از اسلام آوردن خود منت نگذارید، بلکه خداست که با هدایت شما
به ایمان بر شما منت دارد. (۱۷)
18
إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ غَيْبَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ وَاللَّهُ بَصِيرٌ
بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿١٨﴾
یقیناً خدا نهان آسمان ها و زمین را می داند و خدا به آنچه انجام می دهید،
بیناست. (۱۸)
یا یک خطیبی در مورد مولانای بلخ، بیدل. سعدی و حافظ صحبت و آن ها را مذمت می
کند.
بحث در مورد عرفان و تصوف درک بلندی می خواهد که من و شما نه داریم. دو دیگر
این که چی کسی می تواند تفسیر کند آن چی را بزرگان عرفان اسلامی گفته اند؟
معنی بلند من فهم تند می خواهد
سیر فکرم آسان نیست کوه ام کتل دارم. بیدل.
از بیدل دهلوی تنها دو مصرع غزل برگزیدم. که شما آن را تفسیر کنید.
یکی یکی هم غزلیات مولانا، حافظ سعدی.
را برگزیدم. تا شما تفسیر کنید اگر تفسیر نه توانستید، بدانید که راز بنده های
خاص خدا را فقط و فقط خود پرودگار ما می داند و بس.
سعدی :
صانع پروردگار حی توانا
اکبر و اعظم خدای عالم و آدم
صورت خوب آفرید و سیرت زیبا
از در بخشندگی و بنده نوازی
مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا
قسمت خود می‌خورند منعم و درویش
روزی خود می‌برند پشه و عنقا
حاجت موری به علم غیب بداند
در بن چاهی به زیر صخره صما
جانور از نطفه می‌کند شکر از نی
برگ‌تر از چوب خشک و چشمه ز خارا
شربت نوش آفرید از مگس نحل
نخل تناور کند ز دانه خرما
از همگان بی‌نیاز و بر همه مشفق
از همه عالم نهان و بر همه پیدا
پرتو نور سرادقات جلالش
از عظمت ماورای فکرت دانا
خود نه زبان در دهان عارف مدهوش
حمد و ثنا می‌کند که موی بر اعضا
هر که نداند سپاس نعمت امروز
حیف خورد بر نصیب رحمت فردا
بارخدایا مهیمنی و مدبر
وز همه عیبی مقدسی و مبرا
ما نتوانیم حق حمد تو گفتن
با همه کروبیان عالم بالا
سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت
ور نه کمال تو وهم کی رسد آن جا
حافظ، :
در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد
از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار
کان تحمل که تو دیدی همه بر باد آمد
باده صافی شد و مرغان چمن مست شدند
موسم عاشقی و کار به بنیاد آمد
بوی بهبود ز اوضاع جهان می‌شنوم
شادی آورد گل و باد صبا شاد آمد
ای عروس هنر از بخت شکایت منما
حجله حسن بیارای که داماد آمد
دلفریبان نباتی همه زیور بستند
دلبر ماست که با حسن خداداد آمد
زیر بارند درختان که تعلق دارند
ای خوشا سرو که از بار غم آزاد آمد
مطرب از گفته حافظ غزلی نغز بخوان
تا بگویم که ز عهد طربم یاد آمد
مولوی:
ای رستخیز ناگهان وی رحمت بی‌منتها
ای آتشی افروخته در بیشه اندیشه‌ها
امروز خندان آمدی مفتاح زندان آمدی
بر مستمندان آمدی چون بخشش و فضل خدا
خورشید را حاجب تویی اومید را واجب تویی
مطلب تویی طالب تویی هم منتها هم مبتدا
در سینه‌ها برخاسته اندیشه را آراسته
هم خویش حاجت خواسته هم خویشتن کرده روا
ای روح بخش بی‌بدل وی لذت علم و عمل
باقی بهانه‌ست و دغل کاین علت آمد وان دوا
ما زان دغل کژبین شده با بی‌گنه در کین شده
گه مست حورالعین شده گه مست نان و شوربا
این سکر بین هل عقل را وین نقل بین هل نقل را
کز بهر نان و بقل را چندین نشاید ماجرا
تدبیر صدرنگ افکنی بر روم و بر زنگ افکنی
و اندر میان جنگ افکنی فی اصطناع لا یری
می‌مال پنهان گوش جان می‌نه بهانه بر کسان
جان رب خلصنی زنان والله که لاغست ای کیا
خامش که بس مستعجلم رفتم سوی پای علم
کاغذ بنه بشکن قلم ساقی درآمد الصلا
واحسرتا وا اسفا به این نخبه نما ها
بالا
بازگشت