سیدهمایون شاه عالمی
دانۀ وفا و حیا
گل در هوای ِ غیر به گلشن نکاشتم
یک دانه را به حاصل ِ خرمن نکاشتم
تخم ِ ریاء و کبر بدامان ِ زندگی
هرکی که کاشت، کاشت مگرمن نکاشتم
یک دانه از وفا و حیا بر زمین عشق
خود کاشتم که بهر فسردن نکاشتم
خوردم هزار تیر ملامت ز جاهلان
لیکن به دل ز کینه و شیون نکاشتم
خونابه ها زمژه سخنهای عشق گفت
بیهوده این جواهر ِ دامن نکاشتم
ماندم اسیر عرف زیاران جدا شدم
در دامن ِ هوس گهی روغن نکاشتم
دُردانه های اشک خموشانه حرف زد
زور و فشار بر رگ ِ گردن نکاشتم
بر باد شد دیدی همایون زآب و خاک
آتش مثال گبر و برهمن نکاشتم
سید همایون شاه عالمی
هشتم دسامبر دوهزار و شانزدهم میلادی
دوبی – امارات عربی
بشنوید
بالا
بازگشت